چطور می‌توان میزبانی‌های بعدی را گرفت؟
گذشته مُرد، آینده را دریابید
* نکته اول: فعلا از همه چیز مهمتر تیم ملی است. همه دنیا می‌توانند بفهمند که عدالت نیست ما در چنین شرایط حساس و نزدیکی، هم بازی رفت را در خاک بحرین برگزار کنیم و هم مسابقه برگشت را. به هر حال اما این اتفاق رخ داده و کاری هم نمی‌توان کرد. نشستن و زانوی غم بغل کردن چیزی را حل نمی‌کند. نباید این باور منفی را به بازیکنان تزریق کنیم که چون مسابقات در بحرین است، پس چاره‌ای جز تسلیم شدن نداریم. ما «باید» عراق و بحرین را ببریم و قطعا قدرت انجام این کار را هم داریم. مسابقات در ورزشگاه خالی برگزار می‌شود و یک دوجین لژیونر ایرانی باید تفاوت‌های تیم ما را با رقبا نشان بدهند. بنابراین بر طبل ناامیدی نکوبید. خود دراگان اسکوچیچ سرمربی تیم ملی هم به درستی اشاره کرده بود که بازی هر کجای دنیا که باشد، بحرین بالاخره باید مقابل ما بایستد و راه فراری از این رویارویی ندارد. این همان باوری است که به تقویتش نیاز داریم. اتفاقا پیروزی در این شرایط طعم خوش‌تری خواهد داشت.
* نکته دوم: واکاوی گذشته و ناسزا گفتن به AFC هیچ مشکلی را حل نخواهد کرد. ما باید دنبال حل معضلات و هموار کردن راه برای کسب میزبانی در مراحل پیش رو باشیم. به امید خدا اگر تیم ملی از این مرحله بالا بیاید، خیلی زود دور بعدی مقدماتی آغاز خواهد شد. برای اینکه بهانه را از دست کنفدراسیون بگیریم، باید از الان دنبال استاندارد کردن چند زمین تمرین و کمپ خوب برای تیم‌های میهمان باشیم. بالاخره باید چیزی در چنته داشته باشیم که به پشتوانه آن تقاضای میزبانی بدهیم. در حوزه باشگاهی هم همین‌طور است. AFC رسما اعلام کرده از مرحله یک‌چهارم نهایی تکنولوژی کمک‌داور ویدئویی به لیگ قهرمانان اضافه خواهد شد. مراحل حذفی از شهریورماه آغاز می‌شود و طبیعتا اگر ورزشگاه‌های ما تا آن زمان به VAR مجهز نشوند، نمی‌توانیم انتظار میزبانی داشته باشیم. چهار ماه وقت باقی مانده و لازم است این سدها را برداریم. این‌طور نباشد که الان دست روی دست بگذاریم و فردا از AFC خرده بگیریم که چرا به فوتبال ایران بدون کمک‌داور ویدئویی و زمین تمرین استاندارد، میزبانی نداده است. آستین‌ها را بالا بزنید. مظلوم‌نمایی و توسل به بهانه تبعیض دیگر کسی را متقاعد نخواهد کرد.
