از آن فینال تا این فینال

 این دومین فینالی بود که یحیی به‌عنوان سرمربی پرسپولیس در آن شکست می‌خورد. فینال اول به دوره قبلی حضور او روی نیمکت سرخپوشان مربوط می‌شود؛ زمانی که پرسپولیس بازی نهایی جام حذفی را در سال ۹۲ در ضربات پنالتی به سپاهان واگذار کرد و آن تراژدی معروف با گریه‌ها و خداحافظی مهدی مهدوی‌کیا رقم خورد. این فینال اما با آن فینال خیلی فرق کرد. آن زمان بسیاری از هواداران به یحیی به چشم یک مربی بی‌تجربه نگاه می‌کردند و دورنمای مثبتی از ادامه حضورش متصور نبودند. یحیی رفت و سال‌ها در تیم‌های دیگر کار کرد. در نتیجه این بار بازگشت او به پرسپولیس موفقیت‌آمیزتر بود و این مربی توانست تیمش را به بازی نهایی لیگ قهرمانان آسیا برساند. بنابراین طبیعی است که ناکامی در این فینال فرق داشته باشد. حالا یحیی به سرمایه اعتماد عمومی مجهز است و باید از این ابزار برای ساختن یک تیم خوب سود ببرد. دو سال پیش زمانی که پرسپولیسی‌ها با برانکو فینال آسیا را از دست دادند کمتر کسی می‌توانست حدس بزند آنها دوباره به این سرعت به چنین مرحله‌ای برسند، اما این اتفاق رخ داد. پس روشن است که غیرممکن وجود ندارد. دشواری و مرارت چرا، اما «محال» نداریم. در نهایت باید دید یحیی قدر این همه اعتماد را می‌داند یا نه.