سردرگمی فوتبالی‌ها با قانون منع جذب خارجی‌ها
کیفیت مهم است یا ملیت؟
در این بین قانون دست و پاگیر، منسوخ و ضدرقابتی ممنوعیت جذب بازیکن و مربی خارجی دست و پای مدیران باشگاه را بسته و گزینه‌های آنها را محدود کرده است. در شرایط فعلی اسامی مربیانی مثل مهدی تارتار و فرهاد مجیدی برای حضور در تبریز به گوش می‌رسد، اما اولا یکی مثل تارتار تیم دارد و ثانیا چه بسا تفاوت معناداری بین امثال فرهاد مجیدی و علیرضا منصوریان وجود نداشته باشد. به علاوه این‌طور به‌نظر می‌رسد که بخش زیادی از هواداران تراکتور اعتماد چندانی به گزینه‌های محدود باقی‌مانده بین مربیان ایرانی ندارند و ترجیح می‌دهند در تیم محبوب‌شان از دانش و مهارت مربیان خارجی استفاده شود. اینکه شاید برخورد مدیریت باشگاه با منصوریان درست نبود یک بحث دیگر است، همین‌طور این احتمال هم وجود دارد که مربی خارجی بیاید و به سرنوشت امثال دنیزلی، توشاک و لیکنز دچار شود. همه اینها سر جای خودش، اما قانون نباید به شکل غیرمنطقی دست و پای باشگاه‌ها را ببندد.
تا لحظه تنظیم این مطلب هنوز تکلیف سرمربی جدید تراکتور روشن نشده است. با این حال از گزینه‌هایی مثل افشین قطبی و الکس نوری به‌عنوان نفرات مد نظر تراکتور یاد می‌شود. در این میان نزدیکان قطبی در ایران حتی مدعی هستند مذاکراتی هم بین دو طرف صورت گرفته که منجر به توافق نشده است. برخی شایعات از درخواست ۵۰۰ هزار دلاری قطبی برای حضور در تراکتور و هدایت این تیم تا پایان لیگ بیستم خبر داده‌اند. این همان مساله‌ای است که باید زیر ذرهبین برود. چه قرار باشد قطبی به ایران بیاید و چه الکس نوری انتخاب شود، در نهایت به احتمال بسیار زیاد باشگاه باید قرارداد دلاری با این مربیان ببندد. بسیار بعید است که آنها حاضر شوند دستمزدشان را به‌صورت ریالی دریافت کنند. در این صورت این پرسش به وجود می‌آید که چه فرقی بین پرداخت دلار به مربیان خارجی و مربیان ایرانی‌الاصل وجود دارد؟ اگر قرار است هزینه به‌صورت ارزی انجام شود، خب این پول را می‌توان به یک مربی خارجی با کارنامه مقبول‌تر داد، نه افشین قطبی که در بازگشتش به ایران، روی نیمکت فولاد ناموفق بود و همین اواخر هم در چین با باشگاه اور برایت به دسته پایین‌تر سقوط کرد. او تازه یک بدهی مالیاتی قبلی هم دارد که هر باشگاه ایرانی برای همکاری یا این مربی، ابتدا باید آن را تسویه کند. مقصودمان این نیست که قطبی کیفیت ندارد؛ اما سوال اینجاست چرا می‌توان به او و الکس نوری دلار داد، اما نمی‌شود همین قرارداد را با مربیان خارجی بست؟ به راستی کیفیت مهم‌تر است یا ملیت درج شده در شناسنامه آدم‌ها؟ فقط هم بحث تراکتور نیست؛ همه باشگاه‌ها با این مساله دست به گریبان هستند.
دلسوزی دستوری برای صرفه‌جویی دلاری در فوتبال ایران در حالی صورت می‌گیرد که همین حالا حتی قرارداد برخی ستاره‌های مشهور فوتبال ایران با باشگاه‌ها به‌صورت ارزی بسته شده است. همیشه در مورد سه کاپیتان تیم ملی در تراکتور این شایعه وجود داشته که قراردادشان را به شکل دلاری بسته‌اند. در این صورت عجیب است که یک باشگاه می‌تواند به بازیکن ایرانی‌اش و نیز گزینه ایرانی‌الاصل سرمربیگری‌اش دلار بدهد، اما از همین نوع معامله با مربی و بازیکن خارجی محروم است! آیا واقعا یک قانون سالم، کارآمد، جامع و مانع به همین راحتی باید دور بخورد؟
