تلویزیون؛ بازنده بزرگ

هتل یا سفارتخانه به جای استودیو!

اگر صداوسیمای ایران طبق روال معمول اقدام می‌کرد، می‌توانست ضمن خرید حق پخش بازی‌های آسیایی اتاقی را هم به منظور ساماندهی گزارشگران اعزامی‌اش تدارک ببیند و این خبرنگاران از همان محل اقدام به تهیه و ارسال تصاویر و مصاحبه‌ها کنند، اما حالا این اتفاق نیفتاده است. درحال‌حاضر خبرنگاران اعزامی صداوسیما با کارت شناسایی هواداری مثل تماشاگران عادی در سالن حضور می‌یابند و مصاحبه آنها با ورزشکاران هم غیرحرفه‌ای و به دور از استانداردهای خبری انجام می‌شود. در ادوار قبلی شاهد ارسال مصاحبه‌های باکیفیت از پای سکوی توزیع مدال‌ها بودیم که امسال از این مورد هم خبری نیست. معطلی و بلاتکلیفی خبرنگاران جام‌جم، به نوعی یادآور شرایط عجیب محمدحسین میثاقی در طول برگزاری جام‌جهانی است.

میثاقی هم با اینکه بیش از یک ماه در روسیه به سر می‌برد، اما اجازه حضور در مرکز رسانه‌ای هیچ‌کدام از ورزشگاه‌های محل برگزاری مسابقات را پیدا نکرد و نهایتا با مصاحبه با تماشاگران و هواداران تیم‌های مختلف به ماموریت خودش پایان داد! البته فرق بسیار بزرگ جام‌جهانی با بازی‌های آسیایی این است که صداوسیما حق پخش جام‌جهانی را خریده بود و فقط اجاره استودیو را پشت گوش انداخت؛ شبیه اتفاقی که چهار سال پیش هم رخ داد و مزدک میرزایی با وجود اعزام به برزیل نتوانست هیچ مسابقه‌ای را از ورزشگاه گزارش کند. این درحالی است که حق پخش بازی‌های آسیایی اصلا خریداری نشده و تا جایی که خبرنگار ما کسب اطلاع کرده، تصاویر فعلی به‌صورت غیرمجاز از آنتن‌های ماهواره‌ای اخذ می‌شود. البته در مورد جام‌ملت‌های آسیا که دی‌ماه برگزار می‌شود و پروژه ورزشی بعدی صداوسیما است، جای نگرانی وجود ندارد، چراکه ظاهرا حق پخش آن بازی‌ها از قبل خریداری شده است. نکته دیگر اینکه گفته می‌شود محلی که درحال‌حاضر در جاکارتا از آن به‌عنوان استودیوی ثابت تیم اعزامی صداوسیما استفاده می‌شود، بخشی از یک هتل یا ساختمان سفارت ایران است!

حیف از رابطه عالی با قطر...!

درحال‌حاضر شبکه قدرتمند «بین‌اسپورت» قطر حق پخش مهم‌ترین تورنمنت‌های ورزشی جهان را در اختیار دارد و ایران هم باید امتیاز پوشش بازی‌های آسیایی را از همین شبکه می‌خرید، اما این اتفاق رخ نداده است. شاید مساله مالی دغدغه اصلی مسوولان ایرانی بوده باشد، اما آنطور که خبر می‌رسد ایران حق پخش جام‌جهانی را به قیمت بسیار بالا و شاید حتی نامتعارف از همین شبکه خریده؛ بنابراین مشکل جای دیگری بوده است. نکته کلیدی اینجاست که درحال‌حاضر روابط سیاسی و تجاری ایران و قطر در بهترین سطح ممکن قرار دارد و در این شرایط شاید انتظار می‌رفت مسوولان تلویزیون با کمی درایت بیشتر بتوانند حق پخش مسابقات مختلف را با قیمت نازل و تسهیلات مناسب از طرف قطری خریداری کنند، اما می‌بینیم که اتفاقی غیر از این رخ داده است. به‌نظر می‌رسد مدیران تلویزیون نه‌تنها نتوانستند از این موقعیت منحصربه‌فرد به سود خودشان بهره ببرند، بلکه روابط‌شان با غول رسانه‌ای بین‌اسپورت هم که تا سال‌ها حق اصلی پخش اغلب مسابقات مهم را در اختیار خواهد داشت تیره و تار شد. اتفاقاتی که در بازی‌های آسیایی رخ داد، احتمالا مذاکرات بعدی با مدیران این شبکه برای خرید حق پخش رقابت‌های مختلف را هم تحت‌تاثیر قرار خواهد داد.