نگرانیم، نگران!

امان از خط حمله سرخ‌ها

بدون تردید بزرگ‌ترین مشکل پرسپولیس در لیگ هجدهم، ناکامی خط حمله این تیم در گلزنی است. در شرایطی که سرخپوشان طی سه فصل گذشته عنوان بهترین خط حمله لیگ برتر را به خود اختصاص داده‌اند، کاملا مشخص است که امسال رمق و توان گذشته را ندارند و به اندازه کافی زهردار نیستند. منهای بازی با فولاد که برانکو به‌خاطر مصدومیت کامیابی‌نیا به ناچار از سیستم هجومی ۲-۴-۴ لوزی استفاده کرد و تیمش به سه گل رسید، قرمزها در سه بازی دیگر تنها یک بار از روی نقطه پنالتی دروازه پدیده مشهد را گشوده‌اند که این آمار وحشتناک ضعیف است. پرسپولیس در دو هفته اخیر برابر استقلال خوزستان و نفت مسجدسلیمان موفق به گلزنی نشد و حتی موقعیت‌های چندان خوبی هم خلق نکرد. در این میان بسیاری از کارشناسان متفق‌القول‌اند که مشکل سرخ‌ها از سیستم تدافعی و احتیاط‌آمیز برانکو است.

درحالی‌که پرسپولیس در این فصل رقیب چندان مهمی نداشته، برانکو اصرار دارد که در همه بازی‎‌ها با چینش ۲-۴-۴ خطی و با حضور دو هافبک دفاعی بازی کند؛ آنچه زهر ساختار تهاجمی پرسپولیس را می‌گیرد و عملا علی علیپور را به یک بازیکن کم‌کار تبدیل می‌کند. با وجود این سرمربی قرمزها به یک دلیل روی استفاده از این روش اصرار دارد و آن هم تثبیت هماهنگی بین کامیابی‌نیا و نوراللهی برای بازی با الدحیل است. از قرار معلوم برانکو تا پایان مسابقات این فصل لیگ قهرمانان آسیا به سیستم تیمش دست نخواهد زد، مگر اینکه مصدومیت‌ها و محرومیت‌ها او را ناچار به انجام چنین کاری کند.

پرسپولیس شاید در مصاف با امثال استقلال خوزستان و نفت مسجد سلیمان توانایی بازی با سیستم تهاجمی لوزی را داشته باشد و هیچ اتفاقی هم رخ ندهد، اما برانکو مطمئن است مقابل رقیب قدرتمندی همچون الدحیل نمی‌تواند چنین کاری انجام بدهد. او آنجا هر دو هافبک دفاعی‌اش را با هم می‌خواهد و برای اینکه هماهنگی آنها با هم به اوج برسد، مربی کروات در همه مسابقات هر دو نفر را کنار یکدیگر به میدان می‌فرستد. به این ترتیب انتظار می‌رود با وجود همه انتقادها، در بازی پنج‌شنبه با نفت آبادان هم شاهد استفاده برانکو از همین سیستم و حضور همزمان کامیابی‌نیا و نوراللهی در میدان باشیم. برانکو دارد فریاد می‌زند که برای بازی تدافعی و استفاده از تک موقعیت‌ها برابر الدحیل خیز برداشته؛ بنابراین هرگز انتظار نمایش متهورانه از سرخپوشان را نداشته باشید.

فغان از ساختار دفاعی آبی‌ها

در نقطه مقابل اما استقلال درست بر عکس پرسپولیس است؛ تیمی با ساختار تهاجمی خطرناک و البته حفره‌های نگران‌کننده در دفاع. استقلال تا اینجای فصل سه گل خورده که البته یکی از آنها گل به خودی بوده، اما نکته اینجا است که مثلا تیمی مثل ذوب‌آهن فرصت‌های متعدد گلزنی روی دروازه این تیم خلق کرد و هفت ضربه در چارچوب داشت. حتی پیکان که برابر آبی‌ها مطلقا به حمله فکر نمی‌کرد، یک موقعیت تک‌به‌تک را مقابل دروازه رحمتی از دست داد. همین پارس جنوبی هم روی ضدحملات چند فرصت خطرناک داشت. پارسال یکی از ویژگی‌های تیم شفر این بود که سخت گل می‌خورد، اما امسال آنها راحت به رقبا فرصت گلزنی می‌دهند.

استقلال در ساختار دفاعی‌اش سه مهره بسیار مهم یعنی امید ابراهیمی، مجید حسینی و امید نورافکن را از دست داده و در عوض بازیکنانی مثل علی کریمی و محمد دانشگر را جذب کرده که شاید واقعا در حد نفرات جدا شده نباشند. البته آبی‌ها در دو سمت خط دفاعی فرشاد محمدی‌مهر و میثم تیموری را هم از پارس‌جم گرفته‌اند که اولی الان بازی می‌کند و دومی هم به زودی به ترکیب اضافه خواهد شد، اما نکته اینجاست که هر دو نفر بیش از آنکه تدافعی باشند، خصوصیات تهاجمی دارند. ظاهر و باطن ساختار دفاعی استقلال همین است که در این چهار هفته دیدیم و نهایتا یک روزبه چشمی به خط دفاع اضافه خواهد شد. نکته عجیب اینجاست که استقلال در خط میانی و حمله بیش از ۱۰ خرید سرشناس داشت، اما مدیران باشگاه برای ساختار دفاعی این تیم فکر خاصی نکردند. این واقعیت زمانی نگران‌کننده‌تر می‌شود که بدانیم استقلال در آستانه رویارویی با خط حمله بی‌رحم و آتشین السد است.