نگاهی تحلیلی به دربی۸۶ پایتخت
شفر برد یا برانکو باخت؟
شفر؛ بدون کلاه و خرگوش
پیروزی بر پرسپولیس، روند نتایج استقلال در مسابقات اخیر را به معنای واقعی کلمه «فوق‌العاده» کرد. آنها مقابل الریان از شکست بیرون از خانه گریختند، الهلال را بردند، فولاد را در زمین خودش گلباران کردند و این‌بار هم پرسپولیس را شکست دادند. همه‌چیز برای این تیم عالی پیش می‌رود و در این مسیر، نقش کادرفنی جدید را به هیچ‌وجه نمی‌توان نادیده گرفت. وینفرد شفر بیشتر از آنکه دنبال چوپ جادو در استقلال بوده باشد، سعی کرده تیم را خوب تمرین بدهد، انگیزه رقابت را نزد بازیکنان نگه دارد، اعتمادبه‌نفس گروه را بالا ببرد و از داشته‌هایش به بهترین شکل ممکن استفاده کند. در همین بازی با پرسپولیس، او به خوبی از حداکثر ظرفیت تیمش استفاده کرد و یک پیروزی میلی‌متری به‌دست آورد. شفر شعبده نمی‌کند و خرگوش از کلاهش بیرون نمی‌آورد.
او تنها به داشته‌های استقلال اتکا می‌کند و دنبال ماجراجویی‌های آنچنانی نیست. شفر برای دربی ۱۱بازیکنی را که بهترین ترکیب را می‌ساختند به زمین فرستاد. او در قلب خط دفاعی‌اش از چشمی و مجید حسینی استفاده کرد، سمت راست را به وریا غفوری آماده سپرد، در سمت چپ امید نورافکن را به میدان فرستاد، کمربند میانی زمین را با فرشید باقری، امید ابراهیمی و سرور جباروف کاملا محکم کرد، در دو سمت این مثلث داریوش شجاعیان و فرشید اسماعیلی را به بازی گرفت و مامه تیام را در باکس محوطه جریمه جا داد. همین ترکیب ساده که متشکل از بهترین‌های این روزهای استقلال بود، کار را در نیمه اول برای این تیم درآورد و باعث شد شفر با سه امتیاز طلایی به سیاحت ابرها برود. این درست بر خلاف رویکردی بود که برانکو روی نیمکت تیم مقابل درپیش گرفت و فاجعه آفرید.
برانکو؛ اشتباه پشت اشتباه
اگر شفر استاد استفاده بهینه از حداکثر ظرفیت بازیکنان استقلال است و توانسته با همان نفرات تیم منصوریان کولاک کند، برانکو را باید استاد پشت کردن به پتانسیل تیمش دانست. خیلی‌ها عقیده دارند هر مسابقه فوتبال در جهان یک صحنه کلیدی دارد؛ یک لحظه خاص که به‌عنوان برشی از آن بازی می‌تواند همه چیز را در مورد مسابقه بگوید. به‌نظر می‌رسد این لحظه خاص در بازی پنج‌شنبه، سی ثانیه قبل از گل استقلال رقم خورد؛ جایی که محسن ربیع‌خواه از کنترل یک توپ بسیار ساده در میانه میدان عاجز ماند و امید ابراهیمی به شکلی عجیب توپ را از او گرفت؛ طوری‌که انگار بازیکن بارسلونا توپ یک پسربچه دبستانی در زنگ ورزش را می‌قاپد و می‌رود! برانکو ماه‌هاست که روی استفاده از ربیع‌خواه اصرار دارد و او را به احمد نوراللهی ترجیح می‌دهد. او در تمام طول این مدت مقابل انتقادات ایستاده و البته پشت نتایج خوب پرسپولیس در لیگ متوسط ایران سنگر گرفته است. شاید برانکو بیش از حد خوش‌شانس بود که در لیگ هفدهم همه مدعیان سنتی مثل استقلال، ذوب‌آهن، سپاهان و تراکتورسازی افول کردند و فرصت بی‌سابقه‌ای برای قهرمانی آسان پرسپولیس فراهم شد.
در غیر این صورت برانکو حتما بابت اصرارش روی استفاده از برخی بازیکنان ناچار می‌شد تاوان سنگین‌تری بپردازد؛ درست مثل بهایی که برابر السد قطر داد و ماموریت مهار ژاوی که به ربیع‌خواه سپرده شده بود، به قیمت تحقیر سرخ‌ها تمام شد. برانکو در سمت راست خط دفاعی هم ماهینی کند و ایستا را به صادق محرمی آماده ترجیح داد و عجیب اینکه وقتی خواست محرمی را به ترکیب اضافه کند، این بازیکن را به جای کمال کامیابی‌نیا به میدان فرستاد؛ تنها بازیکن قرمزها که پتانسیل شوتزنی داشت و می‌توانست توپ را از دفاع اتوبوسی استقلال در نیمه دوم عبور بدهد. ارنج پرسپولیس برابر استقلال چنان فاجعه‌بار بود که به مهره آماده‌ای مثل سیامک نعمتی یا حتی محسن مسلمان یک دقیقه هم بازی نرسید. برانکو همچنین برای اینکه کار را محکم کند و دیگر مانعی پیش روی شکست پرسپولیس باقی نماند، به شکلی عجیب پست بازی وحید امیری، فرشاد احمدزاده و بشار رسن را عوض کرد تا هر سه نفر بدترین بازی فصل‌شان را تجربه کنند. بله؛ شفر از کلاهش خرگوش بیرون نمی‌آورد، اما این برانکو است که از کلاه سرمربیان تیم‌های رقیب، خرگوش و کفتر بیرون می‌کشد. این روزها شاید هواداران پرسپولیس بیشتر از ترفندهای رقبا، باید نگران «سورپرایز»های برانکو باشند!
ارسال نظر