لژیونر شدن واقعا سخت است؟
عجیب مثل لهستان
بعد از گذشت ۱۸ هفته، فاصله تیم اول تا تیم آخر فقط ۱۱ امتیاز است؛ شاید بتوان توجیه کرد سطح تیمها به هم نزدیک است، اما چنین فکتی در واقع نشاندهنده فقدان ثبات و عدم کیفیت خواهد بود. تناقض زمانی پررنگتر میشود که میبینیم ضعیفترین تیم لیگ، گلهای بیشتری نسبت به صدرنشین به ثمر رسانده؛ یعنی نه دفاعها قابل اتکا هستند و نه جایگاهها حاصل برتری فنی واقعی. از دل چنین لیگی، در هر پنجره نقلوانتقالات علی قلیزاده به پرسپولیس لینک میشود و هربار یا او پشت چشم نازک میکند یا تیمش که اکنون در رده هشتم جدول قرار دارد!
کار به جایی رسیده بود که پرسپولیس در تابستان حاضر بود نزدیک به یک میلیون دلار هم برای رضایتنامه قلی زاده هزینه کند اما لخ پوزنان کوتاه نیامد. تازه به یاد بیاورید بازیکنی مثل فرشاد احمدزاده هم روزگاری برای بازی در لیگ لهستان، پرسپولیسی را که پنجرهاش بسته شده بود رها کرد و بعد از یک سال از آنجا هم کنار گذاشته شد. همه اینها یعنی «لژیونر شدن» که زمانی ارج و قرب داشت، الان اصلا کار سختی به نظر نمیرسد. به هرحال بازی در لیگی که تیم انتهای جدولیاش با سه برد پیاپی میتواند به جمع مدعیان قهرمانی برسد، خیلی تفاوت خاصی با مسابقات محلی ندارد!
