ترکمنستان از زمانی که نخستین بخش خط لوله گازی آسیای مرکزی-چین در سال ۲۰۰۹ تکمیل شد، تحویل گاز به چین را در انحصار داشت و صادرات گاز ترکمنستان به چین از پایین ۴ میلیارد مترمکعب در سال ۲۰۱۰ به بیش از ۳۳ میلیارد مترمکعب در سال ۲۰۱۸ افزایش یافت که ترکمنستان را بزرگ‌ترین منبع تامین گاز طبیعی چین و منبع ۲۷ درصد از کل واردات گاز پکن ساخت.برخلاف این تصور که انحصارگرایی مذکور به ترکمنستان در تعیین قیمت، اهرم نفوذ بخشیده است و اگرچه این کشور درباره درآمد فروش گاز به چین علنا صحبتی نکرده است اما تحلیلگران قیمت گاز صادراتی را کاملا پایین ارزیابی کرده‌اند. همچنین معلوم نیست که آیا ترکمنستان برای صادرات گاز، پول نقد دریافت می‌کند یا گاز را در قبال تسلیحات چینی و زیرساخت گاز مبادله می‌کند.در آینده نزدیک واردات گاز چین از ترکمنستان بعید است از سوی خط لوله قدرت سیبری تهدید شود زیرا این کشور همچنان تقاضای بالایی برای گاز دارد. طبق گزارش اس‌اند پی گلوبال پلاتس، چین در سال ۲۰۱۸ به میزان ۲۸۰ میلیارد مترمکعب گاز مصرف کرد که انتظار می‌رود تا سال ۲۰۳۰ به ۵۱۰ میلیارد مترمکعب افزایش پیدا کند. به‌علاوه خط لوله گازی آسیای مرکزی-چین هنوز به ظرفیت کامل نرسیده است و ترکمنستان می‌تواند تحویل گاز به چین را به میزان حدود پنج میلیارد مترمکعب دیگر افزایش دهد.اما خط لوله قدرت سیبری، قدرت چانه‌زنی ترکمنستان را از این هم ضعیف‌تر خواهد کرد. در روابط انرژی پکن با عشق‌آباد، چین به‌عنوان تنها خریدار گاز ترکمنستان، قدرت بازار قابل‌توجهی دارد. چین حدود ۸۰ درصد از صادرات گاز ترکمنستان را خریداری می‌کند و با جریان گاز بیشتر از سوی روسیه، وابستگی چین به گاز ترکمنستان کاهش پیدا خواهد کرد.