دارا بودن سهم بالا از بازار چین، به‌عنوان بزرگ‌ترین‌ وارد‌کننده نفت خام جهان یک موضوع مهم برای تولید‌کنندگان نفت است. در این خصوص دو نکته قابل توجه به نظر می‌رسد. اولا آمارهای واردات چین نشان می‌دهد که چگونه این کشور توانسته به شکلی سریع روابط جدیدی را با صادر‌کنندگان نفت ایجاد کند و وابستگی خود به برخی از عرضه‌کنندگان سنتی نفت در درون اوپک را کاهش دهد. ثانیا، به نظر می‌رسد این کاهش وابستگی از طریق افزایش واردات نفت از سایر اعضای اوپک و متحدان این سازمان جبران نشده است. چین در ماه اکتبر حدود ۲۰۶ هزار و ۹۰۰ بشکه در روز از آمریکا نفت وارد کرده که دومین رقم واردات ماهانه نفت از این کشور از زمان آغاز صادرات نفت آمریکا در اواخر سال گذشته است.

هرچند این رقم نسبت به میزان صادرات روسیه و عربستان به چین که در ماه اکتبر به ترتیب به ۰۹/ ۱ و ۰۸/ ۱ میلیون بشکه در روز رسید، چندان قابل توجه به نظر نمی‌رسد. اما خرید حدود ۲۰۰ هزار بشکه‌ای چین از آمریکا در ماه اکتبر نشان‌دهنده افزایش قابل توجه خرید از این کشور طی مدت کمتر از یک سال است، به نحوی که خرید نفت پکن از آمریکا در سال ۲۰۱۶ عملا صفر بود، اما در ۱۰ ماه نخست سال جاری میلادی به حدود ۱۳۵ هزار بشکه در روز رسیده است. آمارهای جمع آوری شده توسط موسسه تامسون رویترز نشان می‌دهد که ظاهرا صادرات نفت آمریکا به چین در ماه‌های آینده روند افزایشی خود را به شکل قدرتمندی ادامه خواهد داد. آمارهای کشتیرانی نشان می‌دهد که میزان خرید نفت چین از آمریکا در ماه نوامبر به حدود ۲۴۲ هزار بشکه خواهد رسید و این رقم ممکن است به ۳۷۹ هزار بشکه در روز نیز ارتقا یابد. در صورتی که صادرات نفت آمریکا به چین به رقم نزدیک ۴۰۰ هزار بشکه در روز برسد، آمریکا احتمالا به هفتمین تامین‌کننده بزرگ نفت جهان تبدیل خواهد شد، موضوعی که چیزی بیش از یک مایه رنجش خاطر جزئی برای تولید‌کنندگانی نظیر عربستان، روسیه، آنگولا، ایران و عراق خواهد بود. افزایش صادرات تولید‌کنندگان غیرسنتی نظیر آمریکا، برزیل و حتی انگلیس به چین همچنین ممکن است موجب شود برخی از این کشورهای مشارکت‌کننده در توافق کاهش تولید بیشتر به فکر حفظ سهم خود از بازار بیفتند.