معمار
پیر لوئیجی نروی
پیر لوئئیجی نروی، مهندس محاسب و معمار بزرگی که در ردیف «فوی ساینت» و «مایار» قرار دارد که در نتیجه تسلط بر محاسبات دقیق ریاضی در معماری به شیوه زیبا و حیرتانگیزی دست یافت و با فرمهایی که از طبیعت الهام میگرفت همراه با کاربرد تکنیکی مصالح، چشماندازی موسیقایی در معماری به وجود آورد. او بارها و بارها در نوشتههایش، فرآیند خلاقه فرم را در یکسانی، چه در زمینه کارهای تکنیکی مهندسی و چه در زمینههای مختلف کارهای هنری به عنوان یک اصل میدانست. نروی متخصص بتنآرمه بود. اولین پروژهای که طراحی کرد، ساختمان سینما ناپل بود که به سال ۱۹۲۷ ساخته شد. روش ساختاری این بنا در عمل رابطه بین فرم و عملکرد را به اثبات رساند (روندی که در آینده به نوعی با کژفهمی مواجه شد). این سبک و سیاق را نروی از طریق محاسبات سازهای به دست آورد و آن را در معماری، امری ضروری میدانست. اولین کار مهم او پروژه استادیوم ورزشی فلورانس بود که در بین سالهای ۱۹۳۰ تا ۱۹۳۲ ساخته شد. پوشش سادهای که شیوه نمایان سازهای آن از اهمیت خاصی برخوردار بود و در اغلب جراید به عنوان الگوی معماری قرن معرفی شد و حالت نمایشی شورانگیز آن با طراحیهای لوکوربوزبه قابل مقایسه بود که به نحوی بسیار صریح و روشن امکانات کاربری بتنآرمه را به نمایش درآورد. نروی با طراحی پروژههای آشیانه هواپیما اورویتو(۸-۱۹۳۵) و اوربتللو و همچنین ساختمان برج دللاگو(۳-۱۹۴۰)، به مطالعه در زمینه روشهای سقف پوستهای شبکه تیرچههای برابر پرداخت. در حدود سال ۱۹۴۰ به مطالعه تجربی در زمینه مقاومت فرم پرداخت این روش را در پوشش سقف تالار بزرگ نمایشگاه تورین به کاربرد (۹-۱۹۴۸) که یکی از آثار ماندگار و از شاهکارهای معماری قرن بیستم است. او چند ساختمان پوستهای بتنی در ابعاد کوچکتر به اجرا درآورد، به نحوی که زیر سقف به طور کامل آزاد بود، بعضی از این پروژهها پلان دایرهای شکل دارند، از جمله ساختمان کازینوی رم لیدو (۱۹۵۰) و ساختمان تالار اجتماعات و ضیافت «چیانچینوترم» که بین سالهای ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۲ ساخته شد. اختراع مهم دیگر او در عرصه تکنیک، سیستم هیدرولیکی پیش کشیده
بتن آرمه بود. به هیچ روی دست از تلاش و تحقیق بر نمیداشت. حتی با آزادی عمل هرچه بیشتر روش سازهایاش را تکامل و بهبود بخشید، با سادهگرایی و سرعت در اجرا، به نحوی متفاوت به تحقیقاتش ادامه داد، شیوه ساختاری بسیار زیبایی که از المانهای سازهای ریتمیک تشکیل میشد نمونههای شاخص این روش، ساختمان ورزش رم بود که با همکاری «آنیباله ویتهلوزی» از سال ۱۹۵۶ تا ۱۹۵۷ به اجرا درآمد و مهمتر از همه ساختمان تالار کنفرانس یونسکو در پاریس (که با همکاری مارسل بروئه و زرفوس در فاصله سالهای ۱۹۵۳ تا ۱۹۵۷ ساخته شد). همچنین شبیه به ساختمان تالار کنفرانس پاریس، پوشش پوستهای بسیار زیبا و پر وقاری که طراحی آن ملهم از پوشش پوسته صدف دریایی و بالهای حشرات و کاسبرگ گلها بود، ساختمان آسمان خراش پیرلی را نیز با الهام از فرمهای موجود در طبیعت به فاصله ۱۹۵۵ تا ۱۹۵۸ در میلان با همکاری «جیوپونتی و چند معمار دیگر» به اجرا درآورد. این الگوی ساختمانی به صورت قطعاتی مجزا از هم تکامل یافت. نروی مهارت خلاقه سازهایاش را در ساختمان مرکز صنایع ملی پاریس (که در ۱۹۵۵ با همکاری ژان پرو طراحی شد) و نیز در ساختمان نمایشگاه دایرهای شکل کاراکاس (۱۹۵۶) و ساختمان کاخ دولاورو، تورین (۱۹۶۱) و همچنین در تالار اجتماعات پاپ در واتیکان که در ۱۹۷۱ ساخته شد، به نمایش درآورد. تولد او در سوندریولومباردی به سال ۱۸۹۱، مرگ در رم به سال ۱۹۷۹ بود. در سال ۱۹۱۳ در رشته مهندسی ساختمان از دانشگاه بولونا فارغالتحصیل شد. از ۱۹۴۶ تا ۱۹۶۱ استاد مهندسی سازه در دانشکده معماری رم بود.
ارسال نظر