رییس هیات‌مدیره انجمن مفاخر معماری ایران گفت: ایران در زمینه شهرسازی و معماری برای دستیابی به یک توسعه پایدار، فاقد راهبردهای اجرایی است و بدین‌منظور بازگشت به اصالت و هویت فردی و اجتماعی، زیبایی و همخوانی با محیط، استفاده بهینه از محیط، سبک‌سازی در عین مقاوم‌سازی، به حداقل رساندن آلودگی، برخورداری از فضاها و مصالح بازیافت شونده، استفاده از تکنولوژی‌های روز در تعامل فرهنگ بومی امری ضروری است. به گزارش «ایلنا»، مهندس قهاری، در نشست تخصصی طراحی محیط‌زیست، معماری و توسعه پایدار که در واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی برگزار شد، گفت: توجه به توسعه پایدار در گرو فرهنگ‌سازی، آگاهی زیست‌محیطی و نگرش بلند مدت در سطوح تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری جامعه است.

وی ادامه داد: همواره ضعف در این نگرش باعث شده تا از برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری در زمینه حفاظت از محیط‌زیست در حد مخالفت با اصول و قوانین توسعه پایدار خودداری شده و سلطه ماشینیزم و بهره‌برداری بی‌رویه از محیط و منابع طبیعی به عنوان یک اصل غیر‌قابل اجتناب در کشور پذیرفته شود.

بنابراین گزارش، رییس دانشکده هنر و معماری واحد علوم و تحقیقات نیز در این نشست، شهرسازی در ایران را با بحرانی جدی مواجه دانست و افزود: عملا در این زمینه برنامه کارآمدی وجود نداشته و تصمیمات مناسبی گرفته نشده ضمن اینکه از نظر اجرایی بهایی به مسائل معماری و شهرسازی داده نمی‌‏شود.

وی افزود: توسعه، یک امر همه جانبه است که ابعاد اقتصادی، اجتماعی، فیزیکی، فرهنگی و سیاسی دارد و تصمیم‌گیری در رابطه با توسعه فیزیکی به تنهایی و بدون ارتباط با جنبه‌های دیگر، تصمیم درستی نمی‌‏تواند باشد و در مرحله اجرایی نیز با مشکل روبه‌‏رو خواهد شد.

به گفته دکتر ماجدی، توسعه پایدار در ۴محور توسعه اقتصادی، رفع فقر و محرومیت، حفظ محیط‌زیست و توسعه زیر‌بناها قرار داده می‌شود.

دکتر حسن‌‏علی لقایی، مدیر گروه طراحی محیط‌زیست واحد علوم و تحقیقات نیز طی این نشست با اشاره به اجباری شدن ارزیابی اثرات توسعه در شهر تهران برای تمامی پروژه‌های عمرانی اظهار کرد: بنا‌براین یک وظیفه جدید و سنگین به وظایف معمارها اضافه می‌‏شود.

وی با بیان اینکه طراحی محیط می‌‏تواند یکی از مواردی باشد که به طراحی پایدار ختم شود و این طراحی وسیله‌‏ای ضروری برای دستیابی به پایداری و باعث کاهش استفاده از مواد و منافع غیر‌قابل تجدید است، گفت: طراحی پایدار، مقابله‌‏ای با بحران‌‏های زیست‌محیطی است و امروزه کیفیت در ساخت‌‌و‌ساز اصلا کنترل نمی‌شود و از سوی دیگر نیز رشد سریع فعالیت‌های اقتصادی و افزایش جمعیت انسانی و تخریب منابع‌طبیعی باعث تخریب اکوسیستم می‌شود.