گروه مسکن - واگذاری پروژه‌های بسیار بزرگ و با ارقام کلان به شرکت‌های دولتی و وابسته به دولت و نهادها موضوعی است که جامعه مهندسان مشاور از آن به عنوان مهم‌ترین چالش پیش رو یاد می‌کند. اسماعیل آزادی سردبیر فصلنامه «جامعه مهندسان مشاور ایران» معتقد است: از آن جا که کارفرمای بیشتر شرکت‌های مهندسی مشاور، دولتی هستند، لذا سیاست‌های دولت خصوصا در حوزه سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی تاثیر مستقیم بر شرایط حال و آینده مهندسان مشاور دارد.

وی در سر مقاله این فصلنامه نوشته است: به طور کلی باید به این پرسش پاسخ داد که آیا شرکت‌های مهندس مشاور نسبت به شرایطی که در آن قرار گرفته‌اند توجیه هستند و از تبعات آن آگاهی دارند و به عنوان مثال می‌توانند ده‌ها میلیارد تومان مطالبات شرکت‌های خود که در واقع مطالبات ده‌ها هزار نفر از کارشناسان، کارکنان فنی و خدماتی آنها و کارشناسان و کارکنان مرتبط با آنها است از دولت دریافت کنند.

وی در ادامه با بیان اینکه فارغ از اینکه واگذاری پروژه‌های بزرگ به شرکتهای دولتی مغایر سیاست‌های خصوصی‌سازی است گفت: گذشتن از کنار شرکت‌های مهندسی مشاور بخش‌خصوصی تبعات ناگواری برای این شرکت‌ها به همراه دارد که مشکل شدن کارآفرینی ابتدایی‌ترین حاصل این تصمیمات به شمار می‌رود. چرا که از یک طرف شرکت‌های دولتی در شرایط گلخانه‌ای رشد داشته و از سوی دیگر شرکت‌های مهندسی مشاور بخش‌خصوصی در شرایط کویری به سر خواهند برد و از آنجایی که بخش‌خصوصی در جذب نیروهای نخبه و کارآمد دچار مشکل خواهد شد، این فرآیند به سرخوردگی نیروهای کارآمد و در نهایت فرار مغزها خواهد انجامید و همچنین با کاهش حجم کارشناسی شرکت‌های مهندسی مشاور، امکان هر گونه ارتقا برای توان مهندسی کشور، غیرقابل تصور خواهد بود.

سردبیر فصلنامه مهندسان مشاور در بخش دیگری از سرمقاله‌اش این پرسش را مطرح می‌کند، با توجه به شرایط کنونی و در عرصه مناسبات جهانی شدن و با رشد واقعی شرکت‌های مهندسی مشاور در جهان، آیا مهندسان مشاور در ایران توان رقابت با کوچک‌ترین شرکت‌های مهندسی مشاور موفق در جهان را خواهند داشت و از آن‌ جا که در عرصه بین‌المللی صدور خدمات مهندسی و ارجاع کار به بخش خصوصی که مدیریت آن مستقل از تغییرات دولتی تعیین می‌شود، یک مزیت به شمار می‌رود، در این فضا جایگاه صدور خدمات مهندسی در کجاست؟

اسماعیل آزادی در پایان می‌نویسد: به هر حال به نظر می‌رسد شرکت‌های مهندس مشاور باید برای ادامه فعالیت‌های خود، به پرسش‌های فوق پاسخ گویند، هر چند پیدا کردن پاسخ در فضایی که ناشناخته می‌نماید کار آسانی نیست. اگر چه انتظار می‌رود خرد جمعی مهندسان مشاور بتواند برای این معادله چند مجهولی، پاسخ‌هایی کاربردی و غیرسیاسی بیابد.

به نظر می‌رسد لازم است نهاد جامعه مهندسان مشاور ایران، با برگزاری یک سمینار، به هم‌اندیشی در این باره بپردازند تا شرکت‌های مهندسی مشاور بتوانند با چشم‌های باز، به مواجهه با واقعیت‌هایی بپردازند که هم فرصت و هم تهدید می‌‌تواند باشد.

به هر حال مهندسان مشاور باید برای مهندسی آینده خود به شناخت شرایط موجود اقدام کنند و پس از آن به ارائه راهکار برای مواجهه با شرایط جدید بپردازند.