فرسایی گفت: نخستین طرح جامعی که در ایران تهیه و تصویب شد، طرح جامع بندر لنگه در سال ۱۳۴۵ بوده است. پس از آن، طرح‌های جامع شهرهای بندرعباس، تهران، تبریز، قزوین و رشت در سال ۱۳۴۶ به تصویب رسیده است. وی ادامه داد: یکی از مهم‌ترین طرح‌های جامعی که قبل از انقلاب تهیه و تصویب شد، طرح جامع شهر تهران بود که تهیه این طرح به طور مشترک بر عهده فرمانفرمائیان از ایران و شرکت ویکتورگرون از ایالات متحده آمریکا بود که این طرح در سال ۱۳۴۷ به طور قانونی به تصویب دولت رسید. کارشناس معماری افزود: در طرح جامع تهران، مشکلات شهر به صورت تراکم بالا، به خصوص در مرکز تهران شناسایی شد. پیشنهادهای ارائه شده اغلب بر تغییرات فیزیکی متمرکز بودند.

با این هدف که نظم جدیدی بر بافت فیزیکی موجود حاکم شود. به این صورت بود که بیشتر به سمت شرق گسترش یابد و از تمرکز فعالیت‌ها در مرکز شهر کاسته شود. وی خاطرنشان کرد: شهر از ۱۰منطقه بزرگ شهری با حدود ۵۰۰هزار نفر جمعیت و مراکز صنعتی و تجاری و ساختمان‌های بلند هر منطقه تشکیل شده بود و هر منطقه به بخش‌های کوچک‌تری با عنوان ناحیه و محله تقسیم‌بندی شده‌ بود.