حامد مظاهریان
معاون امور مسکن و ساختمان وزیر راه و شهرسازی

ما به‌طور کلی مهندسان را افرادی می‌دانیم که می‌توانند حل مساله کنند؛ یعنی می‌توانند پاسخی داشته باشند به مشکلاتی که در جوامع وجود دارد. هنر مهندسان این است که بتوانند برای سوال‌های موجود پاسخی بیابند. در حرفه ساختمان هم این امر از طریق دخالت افراد ذی‌صلاح که آشنا به حرفه هستند و مهندس ساختمان خوانده می‌شوند صورت می‌گیرد.

در ایران نیز از طریق قانون نظام مهندسی و کنترل ساختمان دو دهه است که تلاش می‌شود فعالیت مهندسان بخش ساختمان انتظام بگیرد و در این جهت کامیابی‌ها و مشکلاتی وجود دارد. ما توانستیم گسترش قابل توجهی در تعداد نیروی متخصص داشته باشیم. دانشگاه‌های بی‌شماری به آموزش مبادرت می‌ورزند و وظیفه تامین نیروی ورزیده و حرفه‌ای برای ساخت‌وساز را بر عهده دارند. در کنار این گستردگی، تنظیم امور مهندسان و دخالت آنها در امر ساخت‌وساز شفافیت لازم را ندارد. به همین دلیل به نظر می‌رسد گاهی در کنار این خدمات گسترده‌ای که مهندسان ارائه می‌دهند ناکامی‌هایی هم به حرفه آنها نسبت داده می‌شود و هدف این است که مهندسانی که قادرند برای مشکلات پیش‌رو در جامعه جوابی بیابند، حداقل از این توانایی خود بهره کافی را هم ببرند و برای مسائل مبتلابه حرفه‌شان نیز جوابی پیدا کنند. یکی از این مسائل، فرآیند اقدامات اداری ساخت‌وساز در کشور است که با تضاد منافع و عدم شفافیت و بوروکراسی سنگین مواجه است و از مهندسان انتظار می‌رود بعد از دو دهه که از تصویب قانون نظام مهندسی می‌گذرد بتوانند یک بازخوانی از نقش خود در جامعه حرفه‌ای و مسائل پیش‌رو داشته باشند و روابط کاری را بار دیگر در این فرآیند بازتعریف کنند.