بزرگ‌‌ترین شرکت ساختمانی دنیا

کوشان غلامی

شرکت وینچی یک شرکت ساختمانی و مهندسی برق فرانسوی است که قبلا Societe Generale dEnterprises نامیده می‌شد. این شرکت اکنون بیش از ۱۶۴ هزار کارمند در سراسر جهان دارد و از لحاظ درآمد، بزرگ‌ترین شرکت ساختمانی دنیا به شمار می‌رود. نام این شرکت در انجام پروژه‌های عظیمی‌همچون سدگاریپ، قصر سلطنتی یاموسوکرو، ورودی هرمی ‌جدید موزه لوور، تونل مانش، استادیوم استودوفرانس جام جهانی ۱۹۹۸ و پل معلق نرماندی به چشم می‌خورد.

وینچی در لیست یورونکست بورس پاریس وجود داشته و عضو CAC که شامل ۴۰ کمپانی باارزش فرانسه می‌باشد نیز هست. دفتر مرکزی وینچی در بخش «ریل مالمزون» واقع در حومه غربی پاریس قرار دارد.

این شرکت در سال ۱۸۹۹ توسط «لوئیز لوشو» و «الکساندر گیروش» با نام SGE تاسیس شد. لوشو یک سیاستمدار فرانسوی و عضو اتحادیه محافظه کاران جمهوریخواه بود که بعدها به عضویت اتحاد جمهوریخواهان دمو‌کراتیک و افراطی‌های مستقل درآمد.

لوشو که سابقه فعالیت در صنایع نیروهای مسلح را داشت، در سپتامبر سال ۱۹۱۷ به سمت وزارت دفاع منصوب شد و تا نوامبر سال بعد که وزیر نوسازی صنعتی شد، در این سمت باقی ماند. او که تا سال ۱۹۲۰ سمت جدید را به عهده داشت، مشاور اصلی اقتصادی «جورج کلمنس» در کنفرانس صلح پاریس در سال ۱۹۱۹ بود که منجر به ایجاد عهدنامه ورسای گردید.

او برای مدت‌های کوتاهی وزارت بازرگانی، صنایع و پست، تلگراف و تلفن را به عهده گرفت واز سال ۱۹۲۵ تا ۱۹۲۶ نیز وزیر دارایی بود. در کنار این سمت‌ها، او شرکت SGE را نیز همراهی می‌کرد و در دهه ۱۹۱۰ با توجه به بازار شناور الکتریسیته و ساخت و ساز راه‌آهن، به موفقیت‌های زودهنگاهی دست یافت.

در آن زمان SGE دومین کمپانی بزرگ حوزه خود بود و در جریان جنگ جهانی اول بر روی پروژه‌های دفاعی ملی متمرکز شد. پس از جنگ نیز به‌رغم شرایط نامناسب محیطی، به رشد و توسعه و شرکت در پروژه‌های عظیم ادامه داد.

با وقوع جنگ دوم جهانی این شرکت ضربه سختی خورد و مجبور شد جایگاه خود را در صنعت رها کند. در سال ۱۹۴۶ نیز با تصمیم دولت فرانسه برای ملی کردن صنعت برق مواجه شد که این تصمیم برای SGE بسیار گران تمام شد و ضرر زیادی را به بار آورد.

ژان ماترون و پل هولین، پسرخوانده‌های الکساندر گیروش مدیریت شرکت را به دست گرفته و با تاکید بیشتر بر فعالیت‌های عمرانی آن را بازسازی کردند. آنها پروژه‌های زیادی را انجام داده و چندین سد و نیروگاه احداث کردند. SGE به تدریج تجربه و مهارت خاص خود را در انجام پروژه‌ها به نمایش گذاشت و رهبری صنعت ساخت و ساز را از آن خود کرد.

این شرکت توسط کمپانی برق عمومی‌فرانسه(آلکاتل امروزی) خریداری شد و در سال ۱۹۶۶ در ساخت کمپانی «کوفیرو» همکاری نمود. در سال ۱۹۸۲ با شرکت «سن راپت» ادغام شد و قبل از اینکه توسط کمپانی «ویوندی» خریداری شود طی سال‌های ۱۹۸۴ تا ۱۹۸۸ قسمتی از شرکت «سنت گوبین» بود. SGE پس از آن هلدینگ برنارد را خریداری کرد و ضمن حفظ نام و هویت قانونی خود، به ایجاد زیرمجموعه‌هایی اقدام نمود. همه این مبادلات باعث تغییر خصوصیات SGE شد و آن را به یک شرکت سرمایه‌گذاری با چندین زیرمجموعه تبدیل کرد.

در اوایل دهه ۱۹۹۰، SGE برای تقویت جایگاه خود در اروپا مالکیت شرکت‌های زیادی را از آن خود کرد. این شرکت در سال ۱۹۹۷ طی معامله‌ای با بخش مهندسی برق ویوندی، عملیات توزیع آب و جمع آوری پسماند خانگی را به عهده گرفت و توانست با ساختارسازی مجدد، فعالیت‌های خود را در چهار بخش ساختمان، انرژی و اطلاعات، جاده‌سازی و واگذاری امتیازات گسترش دهد.

در سال ۲۰۰۰ این شرکت دچار تغییرات عمده‌ای گردید و پس از احقاق امتیازات خود از ویوندی و تبدیل شدن به یک شرکت مستقل، نام خود را به «وینچی» تغییر داد. در نیمه دوم آن سال، موفقیت وینچی در خرید شرکت GTM باعث تبدیل وینچی به رهبر حوزه ساخت و ساز و قرار گرفتن بالاتر از شرکت‌های همچون «اسکانسکا» سوئد و «بویژس» فرانسه گردید.

این شرکت سپس به گسترش بیشتر پرداخت و در سال ۲۰۰۶ کمپانی آزادراه‌های جنوبی فرانسه و در سال ۲۰۰۷ شرکت «سولتانش باچی» که متخصص پیشتاز پیمانکاری ژئوتکنیک در جهان بود را خریداری کرد.

وینچی کماکان به توسعه بخش ساخت و ساز خود مشغول بوده و در پی موفقیت‌های بیشتر است. این شرکت در سال گذشته میلادی درآمدی بالغ بر ۳۲ میلیارد یورو داشته که سودی معادل ۵/۱ میلیارد یورو را نصیب این شرکت کرده است.