نیمز جینز: شلوارهای جین دوستدار محیط‌زیست

او که ۲۶ساله و اصالتا اهل ونزوئلاست، در دانشگاه، موسیقی خوانده. آندره نیز اصالتا مکزیکی و فارغ‌‌التحصیل رشته مهندسی شیمی است. این دو پیش از راه‌‌اندازی برند خود، چندین سال در حوزه مشاوره کسب‌‌وکار فعالیت داشتند. همه‌چیز از سال ۲۰۱۸ آغاز شد. طی حراج بلک فرایدی، هر دو واقعا کلافه شده بودند چون نتوانستند شلواری پیدا کنند که کاملا فیت تنشان باشد. دنیلا به یاد آورد که تمام عمرش همین مساله را داشته. تصمیم گرفتند با راه‌‌اندازی یک شرکت تولیدکننده شلوار جین متفاوت، مساله را حل کنند. او می‌گوید: «ابتدا درباره مشتری‌‌ها تحقیق کردیم. به مراکز خرید می‌‌رفتیم، مردم را کنار می‌‌کشیدیم و می‌‌پرسیدیم که ایراد شلوارهای جین چیست؟ یکی می‌گفت کمرشان هیچ‌وقت اندازه‌‌ام نیست، یکی می‌‌گفت هیچ‌وقت به اندازه کافی بلند نیستند. این‌طوری می‌توانستیم مشکل را شناسایی کنیم.»

 آنها گرچه چیزی درباره پروسه تولید شلوار جین نمی‌‌دانستند اما می‌دانستند قطب تولید جین دنیا کجاست. لس‌آنجلس. هرچند طبق داده‌ها، نیویورک، شهر لباس و مد است اما تعداد افرادی که در لس‌آنجلس، پارچه برش می‌‌زنند، می‌‌دوزند و لباس را تکمیل می‌کنند دوبرابر نیویورک است تا جایی که بسیاری این شهر را، پایتخت پوشاک آمریکا می‌‌دانند. پس به لس‌آنجلس رفتند. سابقه فعالیتشان در حوزه مشاوره، کمک کرد تا جای خود را در صنعت پوشاک پیدا کنند. آندره می‌گوید: «مشاوره کسب‌‌وکار به ما کمک کرد تا به سوالات کلیدی جواب دهیم. مثلا اینکه چطور باید عملیات‌‌ها را راه‌‌اندازی کنیم؟ شلوارها را کجا تولید کنیم؟ سیستم‌‌ها و پروسه‌ها را چطور راه بیندازیم که سفارشی باشند؟ چون آن زمان، چنین چیزی وجود نداشت. منابع را از کجا تامین کنیم؟» آنها قبل از معرفی برندشان به دنیا، ابتدا درباره جین تحقیق کردند. حتی یاد گرفتند که هر شلوار دارای چه اجزایی است. از زیپ تا دکمه‌ها. در مارس ۲۰۲۰، محصولات خود را به‌طور محدود عرضه کردند. در بحبوحه کرونا، فروش جین آسان نبود چون مردم در خانه‌هایشان قرنطینه بودند و شلوار گرمکن می‌‌پوشیدند. شروع کار، روند کندی داشت اما آندره معتقد است که این، یک موهبت بود چون اجازه داد محصول اولیه را با آرامش تست کنند، از مشتری‌‌های اول، بازخورد بگیرند و نیازهایشان را شناسایی کنند.

 اگر تعداد سفارش‌ها خیلی بالا می‌‌بود، ممکن بود از پا دربیایند.

آندره می‌گوید: «هیچ اتفاقی بی‌‌دلیل نیست.» فرآیند تولید جین سفارشی، بسیار گران بود. از جمله ماشین برش لیزری. آنها که کماکان به شغل مشاوره نیز مشغول بودند، ناچار شدند هرچه پس‌‌انداز داشتند را صرف کسب‌‌وکارشان کنند. اما در صنعت جین، مشکلات فقط محدود به پول نیست. لباس‌‌های جین به‌شدت به محیط زیست آسیب می‌‌زنند. فقط در آمریکا، سالانه بیش از دو میلیارد شلوار جین تولید می‌شود. پارچه جین معمولا از کتان ۱۰۰ درصد بافته می‌شود. اما طی سال‌های اخیر، جین کشی طرفدار پیدا کرده که شامل اسپندکس (نوعی الیاف مصنوعی) است. این ماده، روی پایداری شلوار جین، تاثیر می‌‌گذارد. این دو وقتی فهمیدند که تولید جین تا چه حد به محیط زیست آسیب می‌‌زند، انگیزه پیدا کردند که روی یک موضوع دیگر نیز تمرکز کنند: مشخصات جین‌‌ها. پایداری، یکی از ارزش‌های محوری برند نیمز است. از سوی دیگر، برای جلوگیری از تولید بیش از حد، آنها زمانی اقدام به تولید می‌کنند که سفارشی ثبت شده باشد. تا زمانی که مشتری، اندازه‌هایش را نفرستاده و سفارشی روی وب‌سایت ثبت نشده، هیچ شلواری تولید نمی‌شود.

دنیلا می‌گوید: «ما هرگز محصول اضافه، تولید و انبار نمی‌کنیم چون در معرض ریسک دور انداختن هستند یا ممکن است به نوعی، سر از دفنگاه زباله‌ها در بیاورند.» بسته‌‌بندی جین‌‌ها ۱۰۰ درصد قابل بازیافت است.  از سوی دیگر، تولید جین، نیازمند آب است. مثلا برای تولید هر شلوار برند لیوایز، ۳۷۸۱ لیتر آب مصرف می‌شود. به‌علاوه، این برندها سالانه میزان قابل توجهی دی‌اکسید کربن منتشر می‌کنند. نیمز برای جلوگیری از این مشکلات، از پارچه‌های پس‌‌مانده‌‌ای که معمولا دور ریخته یا سوزانده می‌شوند، استفاده می‌کند. این پارچه‌ها به اندازه پارچه‌های دیگر، باکیفیتند. آنها این پارچه‌ها را از سایر برندها می‌‌خرند و به آنها، شانس زندگی می‌دهند؛ زندگی در قالب یک شلوار جین عالی. اینها تنها چند مورد از اقدامات نیمز برای حفاظت از محیط زیست هستند. دنیلا می‌گوید: «زمانی که نیمز را تاسیس می‌کردیم، نمی‌‌دانستم صنعت مد و شلوار جین تا چه حد وحشتناک است. از نظر اخلاقی، درست نیست که چیزی را دور بریزیم، به‌ویژه وقتی از اثرات بلندمدت آن بر محیط زیست باخبریم.» او معتقد است که صنعت مد و پایداری، به‌شدت به هم مرتبطند. نیمز علاوه بر تمرکز بر محیط زیست، سلامت و ایمنی کارکنان، شرایط کار و پرداخت حقوق منصفانه به آنها را نیز در اولویت دارد. آنها معتقدند که کاهش ضایعات و پایداری، همان‌قدر مهم است که ایجاد رابطه صمیمانه با کارکنان. آندره در پایان می‌گوید که در آینده، بسیاری از لباس‌ها سفارشی خواهند بود. او می‌‌پرسد: «وقتی می‌توانی لباسی بپوشی که منحصرا برای خودت دوخته شده و قیمتش مناسب است، چرا لباسی بخری که برای یک سایز استاندارد و متوسط دوخته شده؟»