تاثیر گازهای گلخانه‌‌‌‌‌ای بر کاهش تولید ناخالص داخلی
بانک توسعه آسیایی در گزارش آب و هوای خود گفت: « درحالی‌که شاهد افزایش تلاش‌ها برای کاهش سرعت انتشار گازهای گلخانه‌‌‌‌‌ای هستیم، این روند برای دستیابی به اهداف جهانی کافی نیست.» بانک توسعه آسیایی که ۴۶ کشور آسیا-اقیانوسیه را به‌عنوان آسیای درحال‌توسعه، از گرجستان تا ساموآ، به استثنای ژاپن، استرالیا و نیوزیلند را شامل می‌شود، گفت؛ سیاست‌های کنونی آب و هوا منجر به گرم‌شدن زمین تا حدود ۳درجه سانتی‌گراد (۳۷.۴ فارنهایت) در این قرن می‌شود که دو‌برابر سقف گرمایش ۱.۵درجه سانتی‌گراد است که تقریبا یک‌دهه‌پیش توسط دولت‌ها برای جلوگیری از توفانی از پیامدهای خطرناک توافق‌شده بود. ماساتسوگو آساکاوا، رئیس بانک توسعه آسیایی، گفت: «تغییرات آب و هوا، ویرانی ناشی از توفان‌‌‌‌‌های استوایی، امواج گرما و سیل‌‌‌‌‌ها را در منطقه افزایش داده و به چالش‌های اقتصادی بی‌سابقه و رنج‌‌‌‌‌های انسانی منجر شده‌است.» به‌رغم گام‌های قابل‌توجه در کاهش شدت انتشار و کاهش ۵۰درصدی در سراسر آسیای درحال‌توسعه از سال۲۰۰۰، این منطقه همچنان نزدیک به نیمی از انتشار گازهای گلخانه‌‌‌‌‌ای جهانی را تولید می‌کند.
ADB گفت؛ تولید سریع، افزایش تقاضای انرژی و افزایش مصرف داخلی باعث افزایش انتشار گازهای گلخانه‌‌‌‌‌ای در دو دهه‌گذشته شده که چین دو سوم این افزایش را به خود اختصاص داده‌است. آسیای‌جنوبی و آسیای جنوب‌شرقی به ترتیب ۱۹.۳درصد و ۱۵.۴درصد سهم داشتند. بخش انرژی بزرگترین تولیدکننده گازهای گلخانه‌‌‌‌‌ای منطقه است که مسوول ۷۷.۶درصد از کل انتشار است. این امر به دلیل وابستگی شدید به سوخت‌های فسیلی است. اگر این روندها کنترل نشده باشند، آسیای درحال‌توسعه را در مرکز بحران آب و هوا قرار می‌دهد؛ هم از نظر تاثیرات گرمایش جهانی و هم از نظر راه‌‌‌‌‌حل‌‌‌‌‌ها. زمان برای ماندن در هدف ۱.۵درجه سانتی‌گراد توافق پاریس به‌سرعت در حال تمام‌شدن است. این اتحادیه از کشورها خواست تا برنامه‌های اقدام کاهشی بلندپروازانه‌‌‌‌‌تر و در مقیاس بزرگ‌‌‌‌‌تری را ارائه کنند، انتقال به انتشار خالص صفر را تسریع بخشند و سرمایه‌گذاری در فناوری‌های آب‌و‌هوایی پیشرفته و راه‌های مبتنی بر طبیعت را افزایش دهند.
این وام‌دهنده مستقر در مانیل اعلام کرد؛ اگر بحران آب و هوا به‌سرعت ادامه یابد، تا ۳۰۰میلیون نفر در این منطقه ممکن است در معرض خطر طغیان ساحلی قرار گیرند و‌تریلیون‌‌‌‌‌ها دلار از دارایی‌های ساحلی ممکن است تا سال۲۰۷۰ آسیب ببینند. اقدام فوری و هماهنگ اقلیمی که به این تاثیرات رسیدگی کند، قبل از اینکه خیلی دیر شود، مورد‌نیاز است.
