دوقلوهای آواز اصیل

«بی من مرو» تا هفته آخر تیر ماه ۱۳۹۱ خورشیدی بیش از شصت بار از کانال‌های مختلف صدا و سیما پخش شده است. رکوردی تقریبا بی‌سابقه برای آهنگسازی جوان که سابقه کاری خیلی پر طول و تفصیلی هم ندارد. غیر از پخش شبکه‌های سراسری، بیش از ۵۰ بار اجرای زنده (صحنه‌ای) شده و در جای جای ایران و در خارج از ایران، به ویژه سلیمانیه عراق، روی صحنه رفته و شورآفرینی کرده است. ملودی زیبایی که احساسش را نه از سواری گرفتن از شعر می‌گیرد، نه از افکت‌های صوتی استفاده کرده و نه کپی - کلاژ ملودی‌های دلنشین قدیمی است. ستار هوشیاری، تار نواز و نغمه‌پرداز اصفهانی، از درون موسیقی سنتی با امروز سخن می‌گوید و خلاقیت او دارای درجه بالایی از خلوص، اصالت، درونگرایی و درد است. این توفیق را آهنگساز جوان اصفهانی، به قیمتی گزاف به دست آورده است. او ثابت می‌کند که استعداد همه چیز نیست. قریحه شرط لازم است و اصلا کافی نیست. به نظر نویسنده این یادداشت که او را از اوان نوجوانی دیده‌ام و سازش را شنیده‌ام وی برآیند دو عامل کلان و انبوهی عوامل به ظاهر خرد است که هرکدام به طور متقابل، در شکل‌گیری او نقش دارند. تنوع ملودی و تنوع ریتم در «بی من مرو» پا به پای هم پیش رفته است، در حالی‌که در بسیاری از شاهکارهای موسیقی معاصر، عدم توازن غنای ملودیک و غنای ریتمیک را نشان می‌دهند.ولی به هر حال «بی من مرو» یک اثر با کلام است. تکنوازی یا ارکستر بی‌کلام نیست و بخش مهمی از تاثیرگذاری آن، سهم آشکار صدای برادران سعیدی است؛ دوقلوهای آواز اصیل اصفهان و هنر آموخته نزد فضل‌الله شاهزمانی و استاد محمدعلی کیانی‌نژاد که آثار استاد عبدالحسین برازنده را بازخوانی کرده‌اند. صدا و طرز خوانندگی این دو برادر از سوی استادی بصیر و سختگیر؛ جلیل شهناز بزرگ، مورد تقدیر قرار گرفته است. تیتراژ پایانی سریال «پشت کوه‌های بلند» (به کارگردانی امرالله احمدجو) و شعر سعدی (هرکس به تماشایی...) با صدای خوش و زیبای این دو برادر آذین شده است. مثلث هنری هوشیاری و سعیدی‌ها، به قول یکی از ظرفای تهرانی و اصفهان نشین، مثلث هنری متساوی الساقین است و اینجانب، دوست دارم آنها را نای جفتی آواز فردای اصفهان بنامم. دو صدای رسای برخاسته ازیک خاستگاه، ولی دارای رنگ خاص خود و با آتیه‌ای عالی، اگر بخواهند و بپایند. با این صداها، دیگر نیازی به هیچ افتخار دیگری نیست.