پری ملکی: خارجیها با موسیقی ایرانی ارتباط برقرار میکنند
او افزود: «از دوران نوجوانی، دغدغهام موسیقی بود و حتی زمانی که از ایران به خارج مهاجرت کردم، نتوانستم از این عشق فاصله بگیرم. من در آن دوران از ایران دور بودم و طبیعتا با شرایط جدید در یک فضای متفاوت زندگی میکردم، اما همیشه موسیقی در ذهن و قلبم بود، چرا که هیچچیز نمیتواند جای این هنر بزرگ را بگیرد و وقتی به ایران برگشتم، احساس کردم باید همچنان در این مسیر حرکت کنم.» سرپرست گروه «خنیا» در پاسخ به این سوال که چه چیزی او را به ادامه مسیر هنریاش و تدریس تشویق کرده است، گفت: «در این سالها، هدف اصلی من این بوده که هنرمندان جوان را کشف و در مسیر درست هدایت کنم. وقتی میبینم که هنرجوهایم قابلیتهای منحصربهفرد دارند، حس میکنم هدفم را در زندگی پیدا کردهام.»
ملکی توضیح داد: «درحالحاضر بیش از صد زن در گروههای آموزشی من حضور دارند و بسیاری از آنها به خوانندگی و تدریس موسیقی در نقاط مختلف دنیا پرداختهاند. این برای من بسیار خوشحالکننده است که توانستهام بخشی از این حرکت را جلو ببرم و در آموزش هنرمندان زن نقشی ایفا کنم. در همه این سالها، همیشه هدفم این بوده که حضور زن در موسیقی ایرانی همچنان زنده بماند و تا آنجا که بتوانم، در این راستا تلاش کنم.»
این هنرمند به بررسی تفاوتهای مکتبهای موسیقی ایرانی، بهویژه مکتبهای آوازی تهران و اصفهان، پرداخت و با اشاره به اینکه این دو مکتب در اصل از یک پایه واحد سرچشمه میگیرند، توضیح داد: «مکتب تهران و مکتب اصفهان از لحاظ کلی به یک پایه مشترک وصل هستند، اما در جزئیات و نحوه اجرا، تفاوتهایی دارند؛ تفاوتهایی که بیشتر به سلیقه و شیوه اجرا برمیگردد.»
پری ملکی در ادامه گفت: «مکتب تهران اغلب تحریرهای بیشتری دارد و از نظر تکنیکی ممکن است کمی پیچیدهتر باشد، اما در نهایت، هدف همه اینها انتقال احساسات و مفاهیم از طریق آواز است. من همیشه به شاگردانم تاکید میکنم که باید در ابتدا بیس و پایه موسیقی را خوب یاد بگیرند و بعد به هر مکتب و سبکی که علاقه دارند، بروند.» او با اشاره به اینکه خودش شاگرد استادان بزرگی مانند بنان، کریمی، جهاندار و پایور بوده است، تاکید کرد: «از هر یک از این استادان نکات بسیار ارزشمندی یاد گرفتم و این به من کمک کرد تا امروز بتوانم در کنار آموزش به دیگران، خودم هم به موسیقی ادامه دهم و معتقدم مکتب استاد بنان بسیار وسیع بود و با همه احترامی که برای اساتید عزیز قائل هستم، اما باید یادآور شوم بنان را طوری دیگر باید دید و شناخت.» سرپرست گروه «خنیا» درباره تجربههایش در اجراهای بینالمللی و برخورد با مخاطبان غیرایرانی توضیح داد: «در بسیاری از کشورهای اروپایی اجراهایی داشتم که اغلب تماشاگران آنها ایرانی نبودند. این تجربهها برای من بسیار جالب بود. در واقع مخاطبان غیرایرانی بهگونهای واکنش نشان میدادند که نشان میداد آنها با موسیقی و احساسات آن ارتباط برقرار کردهاند، حتی اگر زبان فارسی را نمیفهمیدند.»
ملکی ادامه داد: «در یکی از کنسرتها در جنوب آلمان، شهردار شهر از من دعوت کرد که به مناسبت یک مراسم فرهنگی اجرا کنم. جالب این بود که بیشتر تماشاگران، غیرایرانی و از فرهنگهای مختلف بودند. آنها بدون اینکه فارسی بدانند، درک عمیقی از موسیقی و شعر ایرانی پیدا کرده بودند.»
او با اشاره به واکنشهای مخاطبان غیرایرانی گفت: «این برای من خیلی جذاب بود که میدیدم مردم میتوانند بدون اینکه زبان را بفهمند، ارتباط معنوی و احساسی با موسیقی برقرار کنند. این نشان میدهد که موسیقی یک زبان جهانی است که فراتر از مرزهای فرهنگی و زبانی تاثیرگذار است.» او در توضیح اهمیت شعر در موسیقی ایرانی تاکید کرد: «شعر و موسیقی در فرهنگ ایرانی کاملا به هم آمیختهاند. موسیقی ایرانی بدون شعر نمیتواند تاثیری عمیق بر شنونده بگذارد. شعرهایی که در موسیقی ایرانی استفاده میشوند، معمولا دارای بار عاطفی بسیار زیادی هستند که خواننده باید توانایی انتقال آنها را داشته باشد.»
