فرهاد فخرالدینی در نشست خبری پروژه «منظومه سیمرغ»:
دولتی‌ها نباید با موسیقیدان‌ها دربیفتند
او گفت: برای غیبتم دلایل مختلفی وجود دارد. در زندگی هنری اگر وقتی کاری را انجام داده‌ام و از انجام آن راضی بوده‌ام، آن را ادامه داده‌ام، ولی گاهی دیده‌ام کارم آن طوری که می‌خواهم، نتیجه نمی‌دهد، پس مسیرم را عوض کرده‌ام. مواقعی که احساس کرده‌ام نمی‌توانم موفق شوم، کار دیگری در پیش گرفته‌ام. عمر من سر کلاس درس، با ارکستر، در استودیو و حین آهنگسازی صرف شده است و هر بار راه جدیدی برای خود باز می‌کنم. این مدت که نبودم کتاب‌های متعددی نوشتم و همیشه خواسته‌ام که افراد از اطلاعات و تجربیات من استفاده کنند. نیت من همیشه خیر بوده و می‌خواستم خیری به اهالی موسیقی برسانم.
او همچنین درباره روندی که طی سال‌ها برای رسیدن به ساخت چنین اثری پیموده است گفت: ساز من از ابتدا ویولن بوده و استادان خوبی هم داشتم ولی همیشه درصدد آن بودم که ببینم چه کارهایی می‌توان انجام داد که متفاوت باشد. روزی در رادیو بودم، آن زمان روال این بود که تصنیفی ساخته می‌شد آن را اجرا می‌کردیم و گاهی تصنیف چهار تا پنج دقیقه‌ای را در چند مرحله ضبط می‌کردیم. همیشه با خودم فکر می‌کردم این روال درست نیست و باید کارهای جدید بیشتری در جریان باشد. روزی آقای ابتهاج پرسید که آیا می‌توان وقتی خواننده می‌خواند عوض اینکه یک ساز جواب آن را دهد ارکستر جواب دهد؟ در پاسخش گفتم می‌شود.
فخرالدینی ادامه داد: این طرح در جلسه‌ای مطرح شد و همه گفتند نه، ولی من گفتم این کار را می‌کنم و اولین کاری که کردم در چهارگاه بود که یک چهار مضراب برای ویولن نوشتم و وقتی آماده شد، قسمت آوازش را هم نوشتم و انصافا آقای شجریان خیلی خوب آوازش را در شور خواندند. رفته‌رفته کارهای بیشتری در این سبک ساختم ولی بعدا دیدم که دامنه کار وسیع‌تر از این حرف‌هاست. زمانی که این آثار را بشنوید، موسیقی ایرانی را می‌شنوید و هویت موسیقی ایرانی حفظ می‌شود، هر چند که ارکستر کار را اجرا می‌کند ولی لحن موسیقی ایرانی حفظ می‌شود.
او درباره علت انتخاب علی تفرشی به عنوان خواننده این پروژه گفت: آقای تفرشی در دانشگاه شاگرد من بودند؛ البته خواننده‌های دیگری هم بودند ولی ایشان را انتخاب کردیم. امیدوارم نتیجه کار خوب در بیاید و مشخص شود انتخاب ما درست بوده است. من با خواننده‌های زیادی قبل و بعد از انقلاب کار و آنها را معرفی و مشهور کردم. حالا هم امیدوارم این قدم من خیر باشد. جمع کردن این تیم کار دشواری بود و در انتظار این هستیم که بتوانیم اجرای خوبی را از خودمان به یادگار بگذاریم.
فخرالدینی درباره وضعیت کنونی موسیقی در ایران هم گفت: موسیقی همیشه در هر جای دنیا باید مورد حمایت باشد و بدون حمایت دولت نمی‌تواند به کار خود ادامه دهد. اینکه از ارکستر ملی کناره‌گیری کردم به‌علت نارضایتی من بود؛ چراکه دیدم کار آن‌طور که می‌خواهم پیش نمی‌رود و مدام باید با همه در جدال باشم. از تصمیم خود ناراضی هم نیستم و توانستم در این مدت این کار را بنویسم، هرچند که نتوانستم بالای سر ارکستر باشم. دولتی‌ها نباید با موسیقیدان‌ها دربیفتند و باید احترام آنها را حفظ کنند. موسیقی در این سال‌ها نتوانسته به مقام علمی خود برسد؛ در صورتی که موسیقی یک علم است و مسوولانی که با آن مخالف هستند باید این امر را بدانند و نباید با آن در بیفتند.
آرش امینی هم که در این پروژه به عنوان رهبر ارکستر در کنار فخرالدینی بوده است، طی سخنانی گفت: این پروژه از دو سال پیش بر اساس منظومه «منطق الطیر» عطار و داستان سیمرغ نگاشته شد که البته اشعار توسط توسط جناب شفیعی کدکنی تصحیح شدند. این اثر در پنج موومان برای ارکستر سمفونیک کامل، گروه کر و دو خواننده ساخته شده است. کنسرتوی ویولن هم توسط امین غفاری در ابتدای برنامه اجرا می‌شود که البته این کنسرتو توسط استاد به آقای غفاری تقدیم شده است. این اثر خیلی زیرکانه بین موسیقی ایرانی و با روایتی جهانی حرکت می‌کند و هر لحظه با هر ارکستری در دنیا قابلیت روایت دارد.
«منظومه سیمرغ (قاف)» با تهیه‌کنندگی حبیب صبور و همکاری ارکستر سمفونیک تهران از سی‌ام آبان تا چهارم آذر ۱۴۰۳ در تالار وحدت تهران روی صحنه می‌رود.
