ارتباط با مردم جزو شغل ماست

 شاید در مواردی یک کارگردان اصرار کند برای یک نقش کوتاه، از بازیگری استفاده شود که دستمزد بالاتری هم می‌گیرد. شاید با دستمزد بالا بتوانند بازیگر را راضی کنند که یک نقش کوتاه را قبول کند. در این فرآیند معمول این است که توجهی به شأن بازیگران ندارند. بیشتر برای‌شان مهم این است که برای یک نقش، چقدر بودجه در نظر گرفته شده است. اخیرا از سوی یک کارگردان سرشناس که در سینما فرد مطرحی است و به‌تازگی قصد دارد سریالی را برای تلویزیون بسازد، با سلام و صلوات، به دفترشان دعوت شدم. خیلی هم اصرار داشتند که یک نقش خاص را من ایفا کنم. فیلمنامه هم برایم نفرستادند. وقتی حضوری به دفتر رفتم دیدم هرچند نقش گره‌گشایی در داستان است اما نقش بسیار کوتاهی است و رقمی که در نظر گرفته بودند شاید به اندازه رفت‌و‌آمد با اسنپ می‌شد! واقعا این شرایط صدای اعتراض من را بلند کرد. کاش لااقل پای تلفن چنین اهانتی بکنند و آدم را تا دفترشان نکشانند که بخواهند حضوری چنین اهانتی بکنند. آقاجانی ادامه داد: من آنقدر عصبی بودم که فقط می‌گفتم چرا پای تلفن نگفتید و من ۶۵ساله را تا دفترتان کشیده‌اید و این‌گونه اهانت می‌کنید. بالاخره ۵۰ سال است که من در این وادی کار کرده‌ام و به اندازه یک بیل‌زن می‌توانم کارم را انجام دهم، اما چرا این‌گونه به ما اهانت می‌کنید؟ این بازیگر همچنین درباره بازخوردها و لطف‌های مردم در مکان‌های عمومی گفت: این لطف مردم بالاخره حاشیه‌هایی هم به همراه دارد و مثلا حین عزاداری یا در قطعه هنرمندان که می‌خواهیم با خیال راحت برای دوستان‌مان عزاداری کنیم، برخی می‌خواهند با چشم‌های اشک‌بار ما هم عکس یادگاری داشته باشند! گاهی شاید این الطاف تبدیل به مزاحمت هم شود اما این شغل ماست و به‌شخصه به همه مردم ارادت دارم و لطف هیچ‌کس را بدون پاسخ نمی‌گذارم. همواره سعی می‌کنم در سلام دادن به مردم هم پیش‌دستی کنم. به هر حال این موارد می‌تواند برای خانواده ما و به‌خصوص بچه‌ها، ناراحت‌کننده باشد. اینکه هر جا برویم همه نگاه‌مان کنند، برای ما قابل‌درک است اما برای بچه‌ها اذیت‌کننده است.