حمله مجازی به کنسرت‌های پاپ

از جمله این حاشیه‌‌‌ها می‌توان به شائبه پلی‌‌‌بک بودن موسیقی به جای اجرای زنده اشاره کرد که در روزهای گذشته دامن ‌ کنسرت «آرون افشار» را گرفت و فیلم آن دست به دست در شبکه‌‌‌های اجتماعی چرخید. در این فیلم دیده می‌شود که آرشه ویولون پاره می‌شود، ولی صدای‌ساز با همان کیفیت همچنان شنیده می‌شود. هرچند پاسخ تصویری پرهام حسینی نوازنده ویولن ارکستر آرون افشار درباره این ویدئوی جنجالی تا حدی باورپذیر بوده اما سخن از کیفیت نازل اغلب آثار ارائه شده در این روزها همچنان به جای خود باقی است. چندی پیش هم ویدئویی از یکی از خوانندگان منتشر شده بود که به نوبه خود پرسش‌‌‌ و تعجب‌‌‌ها را برانگیخت. خواننده‌‌‌ای که در شروع کنسرتش با بادیگارد وارد می‌شود و ناگهان زمین می‌‌‌خورد. اما در حالی که زمین خورده همچنان صدایش در حال پخش شدن است. اکنون کارشناسان و منتقدان نگران این هستند که این زمین خوردن خوانندگان به زمین خوردن خود موسیقی منجر شود.

همان‌طور که رضا مهدوی نوازنده و پژوهشگر موسیقی ایرانی در گفت‌وگو با مهر بر این باور است که به واسطه بی‌‌‌تدبیری برخی از مدیران فرهنگی جریان اصلی موسیقی کشور در دامن سرمایه‌‌‌دارانی افتاده که به راحتی مبلغ گزافی را صرف هزینه‌‌‌ها و پیش اجاره‌‌‌های بالای سالن‌‌‌های کنسرت می‌کنند و اجراهایی را هم به مخاطب ارائه می‌دهند که حتی در قالب تجاری خود نیز دربرگیرنده کیفیت‌‌‌های لازم نیست.  وی می‌‌‌گوید: گویا همدستی برخی سالن‌‌‌داران با شرکت‌ها هر روز تنیده‌‌‌تر و قوی‌‌‌تر می‌شود و موسیقی را بیش از پیش یک هنر لوکس تفننی نگاه می‌کنند. چارچوبی که موجب شده بسیاری از هنرمندان تلاشگر و اندیشمند موسیقی در کنج انزوا برای اندیشه‌‌‌های به حق خود موسیقی تولید کنند. موسیقی‌‌‌هایی که به دلیل حاکمیت مطلق موسیقی تجاری در ایران شرایط مالی محکمی غیر از حمایت‌‌‌های دولتی برای برگزاری کنسرت‌‌‌ها ندارند. گویی همین موسیقی پاپ نه به معنی مردم‌وار یا موسیقی تجاری در ایران تبدیل به موسیقی‌‌‌های تجملی شده‌‌‌اند که فقط پولدارها و یک طبقه خاص اجازه استفاده از این کنسرت‌‌‌ها را داشته و سایر اقشار اجازه استفاده از این برنامه‌‌‌ها را ندارند.

مهدوی می‌‌‌افزاید: متاسفانه بخش اعظمی از جامعه هنری کشور و حتی مخاطبان موسیقی کنار گذاشته شده‌‌‌اند و این روند نگران‌کننده‌ای است که بیم آن می‌رود به زودی خیلی از مردم حتی مولانا، حافظ، سعدی ، فردوسی و دیگر شاعران را فراموش کنند. حتی نگران فراموشی افشین یداللهی‌ها و قیصر امین‌پورها و شعرای معاصر هستم. نگران فراموشی نسلی هستم که برای زنده نگه داشتن موسیقی درست از جان مایه گذاشتند، اما امروز برخی از افرادی جانشین آثارشان شده‌‌‌اند که بی‌هیچ ملاحظه‌ای کرامت حقیقی موسیقی ایران را خدشه‌دار کرده‌‌‌اند.