این در حالی است که من ساکن مشهد هستم و هیچ آشنایی با مسوولان سمپوزیوم نداشتم و همه ما بر اساس رزومه و سابقه فعالیت خود انتخاب شدیم.او که در ششمین سالانه مجسمه‌های شهری تهران نیز حضور داشته است، افزود: پس از انتخاب هنرمندان شرکت‌کننده در سمپوزیوم، یک قرعه‌کشی انجام شد تا مشخص شود هر هنرمند باید چهره کدام شخصیت را بسازد و بر اساس این قرعه‌کشی ساخت سردیس عباس کیارستمی به من واگذار شد. به‌طور کلی برای ساخت چهره توجه به تناسبات آن بسیار مهم است و در مرحله بعد به سراغ شبیه‌سازی می‌رویم. هر شخص در چهره خود مشخصاتی دارد و تناسباتی در اعضای چهره او وجود دارد که با دیگران متفاوت است. شیوه کار من هم این است که ابتدا تناسبات و محل قرارگیری اعضای چهره را مشخص می‌کنم و بعد مرحله به مرحله عناصر را سر جای خود می‌گذارم. برای ساخت چهره کیارستمی عکس‌های مختلف او را از زوایا و حالت‌های گوناگون بررسی کردم و در نهایت کار را بر اساس یک عکس به پایان رساندم. نکته خیلی مهمی که وجود داشت این بود که چون آقای کیارستمی همیشه عینک داشت، کمتر کسی فرم چشمان او را دیده است؛ اما من توانستم تعدادی عکس پیدا کنم که چشمان او تا حدودی دیده می‌شد و توانستم فرم چشمانش را در مجسمه پیاده کنم.او درباره حواشی به‌وجودآمده درباره فقدان عینک در سردیس کیارستمی گفت: من این مجسمه را با عینک ساختم و آن‌قدر روی این مساله حساس بودم که سه بار فریم‌های مختلف را ساختم تا نزدیک‌ترین شکل به عینک کیارستمی را داشته باشد. این عینک قابل برداشتن از روی چهره بود و در پایان کار نیز ذکر کردم که باید جداگانه قالب‌گیری شود. اما ظاهرا در زمان قالب‌گیری، این عینک گم شده و مجسمه بدون عینک ساخته شده است و در مراحل بعد نیز کسی توجه نکرده است که عینک روی چهره وجود ندارد. این مساله باعث شد نقدهای زیادی به من شود و همه می‌گفتند با توجه به اینکه چهره کیارستمی بدون عینک قابل تصور نیست، چگونه یک مجسمه‌ساز تصمیم گرفته است عینک او را حذف کند. این در حالی است که همه بازدیدکنندگان سمپوزیوم شاهد بودند که این اثر با عینک ساخته شده است و حتی اگر منِ مجسمه‌ساز عینک را حذف کرده بودم، مسوولان و ناظران باید به من تذکر می‌دادند که این عینک قابل حذف کردن نیست. صحرایی با اشاره به مشکلاتی که در مرحله قالب‌گیری برای این آثار به‌وجود آمده است، گفت: من همیشه قالب‌گیری آثارم را خودم انجام می‌دهم؛ اما در سمپوزیوم قرار بود که هنرمندان فقط مدولاژ کار را انجام دهند و سپس قالب‌گیری آثار بر اساس مناقصه به گروه دیگری واگذار شود. متاسفانه این کار بر اساس اینکه چه کسانی هزینه کمتری دریافت می‌کنند، انجام شد و مرحله قالب‌گیری که حساسیت زیادی دارد و کار نهایی بر اساس آن ساخته می‌شود و در شهر قرار می‌گیرد، به کسانی واگذار شد که قیمت پایین‌تری پیشنهاد کرده بودند.