روایت پاریس ریویو درباره اقتباس مهرجویی از داستان‌های سالینجر
به گزارش «ایبنا»، در بخشی از این یادداشت آمده است: «مهرجویی در سال ۱۹۹۵ میلادی فیلمی را تحت عنوان «پری» با اقتباس از داستان «فرنی و زویی» و «یک روز خوش برای موزماهی» نوشته جی. دی. سالینجر ساخت. مهرجویی در دانشگاه یو‌سی‌ال‌ای درس خوانده و بی‌شک آثار سالینجر را مورد مطالعه قرار داده است. روایت مهرجویی از داستان‌های سالینجر بسیار سمبلیک وشاعرانه است.»در بخش دیگری از این یادداشت آمده است: «شاید اگر سالینجر «پری» را دیده بود از آن خوشش می‌آمد. مهرجویی فیلم‌ساز خوب و آگاهی است؛ اما سالینجر فرصت تماشای این فیلم را نیافت. او تا سال ۱۹۹۸ به صنعت فیلم‌سازی بی‌اعتنایی کرد. سال ۱۹۹۸ بود که مرکز سینمایی «لینکلن» تصمیم گرفت یک فستیوال سه‌هفته‌ای درباره سینمای ایران برگزار کند. نمایش چنین فیلمی در فستیوال به سالینجر اطلاع داده شد. نمایندگان سالینجر بلافاصله نامه‌ای نوشتند و اعلام کردند اکران فیلم نقض آشکار قانون «کپی‌رایت» است و به‌دلیل سابقه دعوی علیه کسانی که از داستان‌هایش فیلم ساخته‌اند، مدیران سینما تصمیم گرفتند نمایش فیلم را لغو کنند.
داریوش مهرجویی در پاسخ به این اتفاقات در مجله «نیویورک‌تایمز» نوشت: «هدف من از ساخت این فیلم تبلیغاتی نیست و فقط دوست دارم منتقدان و کسانی که آثارم را دنبال می‌کنند به تماشای فیلم بنشینند.» او گفت که حتی نامه‌ای به سالینجر نوشته بود تا از او اجازه ساخت فیلم را بگیرد؛ اما وقتی جوابی دریافت نکرد به کارش ادامه داد: «ما در کشورمان قانون «کپی‌رایت» نداریم و آزادیم هر چه دوست داریم بخوانیم.» البته اگر کمی خوش‌بینانه به ماجرا نگاه کنیم اگر این تفاوت در قانون «کپی‌رایت» در دو کشور ایران و آمریکا نبود هیچ‌گاه مکالمه‌ای بین فیلم‌ساز معروف ایرانی و نویسنده شهیر آمریکایی شکل نمی‌گرفت. نسخه‌ای از «پری» در کتابخانه دانشگاه کلمبیا موجود است؛ اما اف‌بی‌آی با مهری روی فیلم از نقض حق نویسنده در آن هشدار داده است. مهرجویی در ادامه گفته است:«با تمام احترامی که برای نویسنده بزرگی چون سالینجر قائل هستم؛ اما دوست دارم در دنیایی زندگی کنم که داستان‌نویسی و فیلم‌سازی دوشادوش یکدیگر حرکت می‌کنند.»
ارسال نظر