تعطیلی شعبه‌‌‌های پوشاک به‌عنوان اصلی‌‌‌ترین منبع درآمد این صنعت، صدمات جبران‌‌‌ناپذیری به برندهای نسبتا نوپا و جوان این صنعت اشتغال‌زا و مهم وارد می‌کند. در سال «مهار تورم و رشد تولید» باید مراقب کنش‌‌‌های ضدتولیدی دستگاه‌‌‌ها و ارگان‌‌‌های مختلف بود. واقعیت این است که در جنگ اقتصادی فعلی، تولیدکنندگان داخلی به معنای واقعی کلمه جهادگرانی هستند که در شرایط سخت اقتصادی، با تلاش و کوشش خود شالوده اقتصاد را زنده نگه داشته‌‌‌اند. هر تیشرت و پیراهنی که در داخل تولید می‌شود، به معنی صرفه‌‌‌جویی در مصرف ارز، حفظ ثبات اقتصاد و امکان واردات کالاهای ضروری‌‌‌تر مانند غذا و داروست. از این‌رو باید به‌طور ویژه، مراقب فعالان اقتصادی، به‌خصوص تولیدکنندگان شناسنامه‌‌‌دار مانند برندهای پوشاک بود. مساله پوشش، پیچیده‌‌‌تر و کلان‌‌‌تر از آن است که از فروشندگان جوان یک فروشگاه پوشاک انتظار داشت بتوانند کاری در این زمینه انجام دهند.

عمده برندهای پوشاک از سال ۹۷ به پشتوانه محدودیت واردات و جهش نرخ ارز کمی قدرت مانور پیدا کردند و توانستند سهم خود از بازار داخل را افزایش دهند. حالا برای اولین بار صنعت پوشاک ایران چند برند پوشاک غیررسمی بزرگ دارد که در تاریخچه این صنعت بی‌‌‌سابقه است. تا پیش از موج ظهور و توسعه برندهای ایرانی، تنها برند «ال‌‌‌سی وایکیکی» ترکیه در شهر تهران بیش از ۲۰شعبه داشت. سایر برندهای ترک هم به صورت رسمی و غیررسمی در بازار کشور به طور گسترده‌‌‌ فعال بودند و تقریبا بازار داخل را مال خود کرده بودند. ولی حالا بنا به شرایط تحمیلی و البته تلاش تولیدکنندگان داخلی چند برند داخلی پوشاک به وجود آمده که هر کدام چند ده شعبه در سراسر کشور تاسیس کرده‌‌‌ و توانسته‌اند تا حد قابل‌توجهی بازار داخل را از برندهای رقیب ترک پس بگیرند.

در مسیر توسعه صنعت پوشاک، ظهور فروشگاه‌‌‌های زنجیره‌‌‌ای و تحول خرده‌‌‌فروشی این صنعت از اهمیت زیادی برخوردار است؛ چرا که با تجمیع سفارش‌ها توسط شعب مختلف، امکان تولید صنعتی و سرمایه‌گذاری در تحقیق و توسعه و طراحی فراهم می‌شود. به عبارت دیگر این فروشگاه‌‌‌های زنجیره‌‌‌ای بزرگ هستند که در فقدان بازار صادراتی، تقاضای لازم برای تولید صنعتی را ایجاد می‌کنند. با این حال به‌رغم پیشرفت‌‌‌های قابل‌توجه، همچنان صنعت پوشاک و به‌ویژه بخش خرده‌‌‌فروشی آن، فاصله قابل‌توجهی با رقبای منطقه‌‌‌ای دارند و به همین دلیل تضعیف برندهای داخلی می‌‌‌تواند مسیر توسعه صنعت پوشاک کشور را مختل و زمینه را برای ورود اجناس خارجی و تصاحب دوباره بازار داخلی توسط رقبای منطقه‌‌‌ای فراهم کند.