این در حالی است که همه نابرابری‌ها به شکل شرایط اقتصادی نیستند و در برخی از موارد به اشکال دیگری خود را نشان می‌دهند. به‌عنوان مثال اهالی جزیره کیش در این تابستان گرم شاهد نوع جدیدی از نابرابری‌ها هستند، زیرا تصمیم‌گیرندگان جزیره بیش از آنکه در کیش باشند در دفتر تهران به سر می‌برند. این مدیران به بهانه حضور در جلسات عازم پایتخت هستند و غیبت‌های طولانی دارند. در واقع کیش‌وندان در انتظار مسوولان خود هستند تا بالاخره نوبت خدمت به دفتر کیش برسد. سازمان منطقه آزاد کیش، شرکت سرمایه‌گذاری و توسعه کیش در تهران دفتر داشتند که ابتدای خردادماه امسال به پیشنهاد دکتر مظفری، مدیر عامل سازمان منطقه آزاد کیش دفتر انجمن سرمایه‌گذاران و کارآفرینان هم در محل سازمان افتتاح شد و این زنجیره نابرابری را تکمیل کرد. حال این سوال پیش می‌آید، در حالی که مسوولان و سرمایه‌گذاران کیش در دفتر تهران حضور دارند چگونه می‌توان انتظار داشت دیگران به سرمایه‌گذاری در کیش تشویق شوند؟ در حالی که جشنواره تابستانی کیش از ۲۰ تیر تا ۸ شهریور امسال در جزیره کیش برگزار می‌شود و طبق شنیده‌ها قرار است تعداد گردشگران به ۳ میلیون نفر افزایش یابد، مسوولان کیش در تهران چه می‌کنند؟ آیا برگزاری جشنواره نیاز به نظارت و پیگیری ندارد؟  قطعا حضور در برخی جلسات الزامی است اما عمر طولانی‌ترین جلسات هم به چند روز نمی‌رسد. حال آنکه انتظار می‌رود کیش میزبان بسیاری از رویدادها باشد و در حاشیه آنها جلسات برگزار شود. نبود مدیران و سرمایه‌گذاران در جزیره خاطره‌ای دور را در ذهنم زنده کرد. سال‌ها پیش مدیر عامل یکی از خودروسازها را برحسب اتفاق در خیابان دیدیم. خیلی تعجب کردم، همراهانم پرسیدن برای خبرنگاران دیدن یک مدیر آنقدر تعجب‌آور است؟ پاسخ دادم دیدن یک مدیر نه اما دیدن مدیرعامل شرکت خودروساز ایرانی که ماشین خارجی سوارشده، بله عجیب است.