چگونه ونژو به پایتخت کفش چین تبدیل شد؟
خوشه تولید کفش Wenzhou در اواخر دهه۱۹۷۰ ظاهر شد. روش تولید خوشه‌‌بندی موانع ورود سرمایه را کاهش داد؛ زیرا بسیاری از مراحل تولید در بین کارگاه‌ها یا شرکت‌های خانوادگی مختلف پراکنده می‌‌شدند. درنتیجه، تعداد شرکت‌ها و کل تولید به طور چشمگیری افزایش یافت. در مواجهه با فشار قیمت، بسیاری از شرکت‌ها استراتژی «کیفیت پایین و هزینه پایین» را اتخاذ کردند. حتی برخی از آنها شروع به استفاده از مواد اولیه تقلبی برای کاهش هزینه تولید کفش کردند. رفتار آنها به شهرت کل صنعت در ونژو لطمه زد؛ زیرا اکثر تولیدکنندگان در آن زمان مارک‌‌های خود را نداشتند. بنابراین مصرف کنندگان تصور می‌کردند که تمام کفش‌‌های تولید شده در ونژو بی‌‌کیفیت هستند. کفش‌‌های ونژو به «کفش‌‌های یک‌‌روزه»، «کفش‌‌های هفتگی» و «کفش‌‌های پاشنه خراب» معروف شدند و تقریبا مترادف با تقلب بودند.
نارضایتی مصرف‌‌کنندگان از کفش‌‌های ونژو در ۸اوت۱۹۸۷، زمانی که اداره صنعتی و بازرگانی Hangzhou چین ۵هزار جفت کفش ساخت ونژو را در ولین پلازا Hangzhou سوزاند و این رویداد از تلویزیون پخش شد، به اوج خود رسید. در آوریل۱۹۸۸، مصرف‌‌کنندگان یک مغازه فروش کفش ونژو را در یک مرکز خرید بزرگ در نانجینگ تخریب کردند. پس از آن، بسیاری از شهرهای دیگر برای بیرون کردن کفش‌‌های ونژو از همین رویکرد پیروی کردند. چانگشا، هاربین و ژوژو نیز کفش‌‌های ونژو را در ملأ عام آتش زدند. دولت‌های شانگهای، نانجینگ، ووهان، چانگ‌‌چون، شیجیاژوانگ و دالیان فروش کفش‌‌های ونژو را ممنوع کردند. حتی تا آنجا که در روسیه، تابلوهایی مانند «محصولات ونژو ممنوع» و «مردم ونژو از روسیه خارج شوند» در خیابان‌‌ها به نمایش درآمدند.
البته این اتفاقات روی مثبتی هم داشت، این بحران فرصتی را برای بنگاه‌ها و دولت محلی ایجاد کرد تا با یکدیگر برای بهبود کیفیت محصول در صنعت همکاری کنند. در مواجهه با تهدید نابودی توسط این بحران، انجمن‌‌های تجاری محلی و دولت، برای نجات صنعت مجموعه‌‌ای از اقدامات جمعی را برای بهبود کیفیت محصولات انجام دادند. انجمن کفش ناحیه ونژو، اولین انجمن کفش در ونژو، توسط گروهی از پیشکسوتان صنعت کفش در ژوئن۱۹۸۸ تاسیس شد. این انجمن شامل بیش از ۳۷۰شرکت بود. از همه اعضا خواست تا به شهرت محصول خود توجه کنند و کیفیت محصول را بهبود بخشند. مقررات مختلفی را برای مهار رقابت شریرانه، تنبیه تولیدکنندگان محصولات بی‌‌کیفیت و بازگرداندن اعتماد بین اعضای خود وضع کرد. به‌عنوان مثال، انجمن کمیته حقوق مالکیت معنوی جدیدی را برای حمایت و ترویج عرضه محصولات جدید و جلوگیری از گسترش محصولات تقلبی راه‌‌اندازی کرد. شرکت‌های بد شهرت را در لیست سیاه قرار داد و آنها را بین تمام اعضای خود شرمسار کرد.
علاوه بر این، دولت‌های محلی اقدامات اداری جدی انجام دادند. اداره نظارت بر کیفیت و فنی، اداره صنعت و بازرگانی و چندین آژانس مرتبط دیگر به رهبری دولت ناحیه لوچنگ شهر ونژو، دفتر مدیریت کیفیت کفش لوچنگ را به‌طور مشترک تاسیس کردند. تمام کفش‌‌های تولیدشده در ونژو باید توسط دفتر تایید شده باشد. این دفتر شروع به بازرسی منظم از شرکت‌ها و نمونه‌‌برداری از محصولات آنها کرد. اگر محصولات دارای استانداردهای کیفی باشند، دفتر گواهی صادر می‌کند. با این حال، اگر یک شرکت در تست کیفیت مردود شود، محصولات آنها از فروش منع می‌‌شدند. هنگامی که شرکت‌ها مجوز تولید خود را از طریق اداره صنعت و بازرگانی تمدید می‌‌کنند، باید گواهینامه‌های کیفیت را برای محصولات خود ارائه دهند. در سال۱۹۹۳، دولت شهرداری ونژو استراتژی‌ای را برای ایجاد یک برند منطقه‌‌ای پیشنهاد کرد که بر اساس آن تمام کفش‌‌های تولیدشده در ونژو باید با علامت «Made in Wenzhou» علامت‌گذاری شوند تا اجازه حمل به خارج از ونژو داده شود.
علاوه بر این، دولت همچنین شروع به ارائه مشوق‌‌های مختلف برای تشویق شرکت‌های محلی به ایجاد برند کرد. به‌عنوان مثال، اگر بنگاهی عنوان «برند معروف چین» را برای محصولات خود از اداره دولتی صنعت و بازرگانی به‌دست می‌‌آورد، دولت محلی یک میلیون یوآن به شرکت اعطا می‌کند. علاوه بر این، انجمن و دولت‌های محلی برای تنظیم مقررات تبلیغات با یکدیگر همکاری کردند. آن دسته از شرکت‌هایی که توسط انجمن به‌دلیل شهرت بدشان در لیست سیاه قرار گرفتند، از هرگونه تبلیغات در ونژو منع شدند. ازآنجاکه این منطقه مرکز اصلی نمایش تولید و بازار است، ادامه کسب‌وکار برای بنگاه‌های مجازات‌شده بدون هیچ تبلیغاتی دشوار است.
از منظر توسعه بین‌‌المللی، چندین شرکت کانال‌‌های توزیع در خارج از کشور را بر اساس صادرات توسعه داده‌‌اند. در سال۲۰۰۱، Kangnai Group فروشگاه‌های زنجیره‌‌ای در پاریس و نیویورک راه‌‌اندازی کرد و بعدا تعداد فرنچایزهای خارج از کشور را به ۸۳مورد رساند. متوسط قیمت صادراتی برای یک جفت کفش ۱۵دلار آمریکا و متوسط قیمت خرده‌‌فروشی ۶۰دلار آمریکا بود. Kangnai یک نمونه موفق برای کل صنعت کفشداری است که با چالش آنتی دامپینگ در بازارهای خارج از کشور سروکار دارد. علاوه بر گسترش فروشگاه‌های فرانشیز Kangkai، Aokang استراتژی همکاری با شرکت GEOX ایتالیا را برای فروش از طریق شبکه فروش GEOX دنبال کردند.
علاوه بر اینها، شرکت‌های تولید کفش در ونژو شروع به راه‌‌اندازی مراکز تحقیقاتی و سایت‌‌های تولیدی در خارج از کشور کردند. در سال۲۰۰۴، شرکت کفش ای ونژو هازان مرکز تحقیقات کفش هازان-ویلسون را در ایتالیا راه‌‌اندازی کرد و با شرکت تولید کفش ویلسون ایتالیا و شرکت بازرگانی لیجیانگ در تایوان ادغام شد. در همین حال، هازان در یک کارخانه تولید در نیجریه سرمایه‌گذاری کرد و هازان را به اولین شرکت چندملیتی در صنعت کفش ونژو تبدیل کرد. Aokang همچنین در حال آماده‌سازی برای یک منطقه توسعه صنعتی تولیدی در اتیوپی است و توسعه صنعت کفش چین همچنان ادامه دارد.
