صنعت موادغذایی باید در حفاظت از جنگل‌‌ها گام بردارد
با این حال، با وجود پیشگامی شرکت بن و جری و ۱۷ سال پس از اعلام اهداف اولیه پایداری شرکت والمارت، صنعت مواد غذایی هنوز به‌طور قابل‌‌توجهی در اقدامات اقلیمی از دیگر بخش‌ها عقب است، زیرا این صنعت بیش از یک‌سوم انتشار گازهای گلخانهای جهانی را به خود اختصاص می‌دهد. در واقع، بر اساس گزارش اتحادیه جهانی، تنها ۲۶ شرکت از ۳۵۰ شرکت بزرگ مواد غذایی و کشاورزی در راستای کاهش انتشار گازهای گلخانهای (GHG) و در راستای توافق پاریس کار می‌کنند و ۱۲۳ شرکت حتی اهدافی را برای کاهش گازهای گلخانهای تعیین نکرده‌اند.
به نظر می‌رسد مشکل فقدان آگاهی شرکتها نیست و این صنعت به خوبی می‌داند که پیشرفت‌هایی در این زمینه وجود دارد. صنعت مواد غذایی با مجموعه‌ای از اقدامات تبلیغاتی بزرگ، با معیارهای بلندپروازانه و تعهدات قوی از سوی نام‌های معروف، از جمله نستله، دانون، کلوگ و کوکاکولا، به‌طور عمومی از اقدامات اقلیمی و پایداری استقبال کرده است. در حالی که اقدام عبور از پلاستیک ممکن است در کوتاه‌مدت مصرفکنندگان را خشنود کند، واقعیت این است که در بلندمدت استفاده از بسته‌بندی‌هایی با منشأ چوب درختان باعث افزایش قطع درختان جنگل‌های حیاتی می‌شود.
علاوه بر این، یک نمونه تجاری برای حل این مشکل وجود دارد. یک نظرسنجی جهانی از گروه کارگیل نشان داد ۵۵ درصد از شرکت‌کنندگان در آن نظرسنجی اعلام کردند که تمایل بیشتری برای خرید مواد غذایی بستهبندی شده با مواد دوستدار محیط زیست دارند. با وجود این، این صحبت‌ها و نمایش‌ها منتج به اقدامات و نتایج تاثیرگذار شرکتهای مواد غذایی نمی‌شود. در یک مطالعه که اخیرا صورت پذیرفته، در آن ۱۰۰۰ شرکت بزرگ سهامی عام از نظر عملکرد ESG مورد ارزیابی قرار گرفتند و از این بین تنها چهار شرکت فعال در صنعت مواد غذایی در لیست ۱۰۰ شرکت برتر قرار گرفتند.
بنابراین، چالش چیست؟ تطبیق حقیقت با تبلیغات و بزرگنمایی این غول‌های صنعتی بسیار دشوار است، به ویژه با اخباری که هر روز درباره بزرگ‌ترین برندهای جهان منتشر می‌شوند که خطوط جدید سازگار با محیط زیست و محصولات سبز را راه‌‌اندازی می‌کنند و گزینه‌های گیاهی بیشتری را در غذاهای خود وارد می‌کنند. اما چگونه است که ما شاهد پیشرفت بیشتری در بخش زنجیره تامین نیستیم، به ویژه درباره استفاده از بسته‌بندی‌های تولید‌شده از درختان جنگلی و کاغذ؟
اگرچه بسیاری از شرکتها در این صنعت در تلاش برای کاهش انتشار آلاینده‌های مرتبط با مواد و محصولات اصلی مواد غذایی خود هستند، اما هنوز نتوانسته‌اند به دستاوردهای قابل توجهی در کاهش ردپای کربن مرتبط با بستهبندی دست یابند. مشکل این است که بیشتر این شرکتها از شیوه‌های تجاری پایدار در کل عملیات خود استفاده نمی‌کنند یا با شرکای زنجیره تامین خود برای اجرای راه‌‌حل‌‌های زیست محیطی موجود همکاری نمی‌کنند که می‌تواند فشار را روی موثرترین سیستم ذخیره‌‌سازی و جداسازی کربن سیاره، یعنی جنگل‌‌ها کاهش دهد.
به عنوان مثال، بستهبندی کاغذی که بسیاری از شرکتهای صنعت موادغذایی به دلیل تقاضای مصرفکنندگان درباره گزینه‌های بیشتر بدون پلاستیک، به آن روی آورده‌‌اند، منجر به قطع بیش از ۳ میلیارد درخت در سال می‌شود. در حالی که این دوران گذار از مواد پلاستیکی ممکن است در کوتاه‌مدت مصرفکنندگان را خشنود کند، واقعیت این است که بسته‌بندی‌های دارای منشأ درختان باعث افزایش قطع درختان جنگل‌های حیاتی و تشدید فشار بر کشورهای دارای جنگل‌های بارانی برای صدور امتیاز قطع درختان می‌شود، در حالی که آنها باید طبق توافق‌نامه پاریس برای کند کردن روند جنگلزدایی در شرایط طبیعی تلاش کنند.
جنگلزدایی بیشتر، در نهایت معیشت مردم بومی و جوامع محلی و اکوسیستم‌‌هایی را که به آنها تکیه می‌کنند نابود کرده و کاهش تنوع زیستی و افزایش انتشار گازهای گلخانهای را تشدید می‌کند. اما بازگشت به پلاستیک راه‌حل نیست. صنایع غذایی برای پایان دادن به جنگلزدایی و کند کردن شرایط اضطراری آب و هوایی باید تلاش‌‌ها را برای کربن‌زدایی زنجیره‌های تامین خود، شناسایی و انتقال به منابع پایدار و مهم‌تر از همه، ادامه نوآوری‌‌ها برای نزدیک‌‌تر کردن ما به اقتصاد چرخشی و دوستدار محیط زیست سرعت بخشند.
همچنین سرمایه‌‌گذاری روی جایگزین‌های مقیاس‌‌پذیر و نسل بعدی مواد مسیری رو به جلو برای پایداری در همه صنایع، به‌‌ویژه مواد غذایی است. به عنوان مثال استفاده از کنف یا ضایعات کشاورزی از ساقه‌های محصولات و پوست میوه‌ها، می‌تواند بستهبندی قوی و پرکاربردی را ایجاد کند که به اکوسیستم آسیبی وارد نمی‌کند، از بازیافت یک محصول زائد به دست می‌آید و تنها راهی است که در نهایت صنعت را از کاغذ، چوب و سایر منابع طبیعی بی‌نیاز می‌کند.
صنعت غذا پیچیده است و گفت‌وگوها درباره پایداری آن، به ویژه کند کردن روند جنگلزدایی همیشه در خط مقدم این صنعت قرار ندارد. اگر از رویه‌های مسوولیت‌‌پذیری شرکتی چیزی یاد گرفته‌‌ایم، آن این است که دیگر نمی‌توانیم برای رفع مشکل به نتایج رفع سریع و محصولات جدید گول‌زننده اعتماد کنیم. اگرچه اینها ممکن است برخی از مصرفکنندگان را فریب دهند، اما فریب محیط زیست امکان‌پذیر نخواهد بود. ما باید در تحول زنجیره تامین و روی راه‌‌حل‌‌های مقیاس‌‌پذیر سرمایه‌‌گذاری کنیم که می‌توانند مستقیما و به سرعت با مشکل مقابله کنند، قبل از اینکه خیلی دیر شود. بیایید آخرین تعهد شرکت بن و جری را به عنوان یادآوری در نظر بگیریم که همه برندهای مواد غذایی می‌توانند کارهای بیشتری را در این راستا انجام دهند. مواد جایگزین و بستهبندی پایدار در حال ورود به بازارهای رقابتی و آماده‌سازی هستند.
