مدیرعامل شرکت دمنده از دستاورد‌های شرکت متبوعش خبر داد
نیمی از بازار ایران در تسخیرمحصولات دمنده
تا یک کشور اقتصاد خود را قوی نکند، پایدار نکند، متکی به خود نکند، مستقل نکند، نمی‌تواند از لحاظ سیاسی و فرهنگی و... تاثیرگذار باشد.» بله؛ متکی بودن به توان داخلی همان چیزی است که سربلندی یک کشور را به همراه دارد و در واقع شاه کلید موفقیت اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی به شمار می‌رود اما سوال اینجاست که تکلیف دولت‌ها درباره شرکت‌هایی که سال‌هاست در مسیر خود کفایی و ایجاد اشتغال گام بر می‌دارند، چیست؟! آیا قوانین در راستای حمایت از تولید است یا سرخوردگی تولیدکننده را به همراه دارد؟ متاسفانه وضعیت به گونه‌ای پیش رفته که برخی شرکت‌ها وقتی با سوال چه انتظاری از دولت دارید، مواجه می‌شوند عنوان می‌کنند: «فقط بگذارند کارمان را بکنیم» خواسته‌ای که با نگاهی به جایگاه تولیدکننده در کشورهای توسعه یافته انسان را به فکر فرو می‌برد. نمایشگاه‌ها عرصه ارائه آخرین تکنولوژی‌های شرکت‌های داخلی است و به همین خاطر تصمیم به بازدید ازبیستمین نمایشگاه صنعت تاسیسات به میزبانی نمایشگاه بین‌المللی تهران گرفتیم. بازدیدی که باعث شد تا پای صحبت‌های مدیرعامل شرکت «دمنده» به عنوان یکی از قدیمی‌ترین و خوشنام‌ترین شرکت‌های این صنعت بنشینیم.احمد بستانچی از جمله مردان مجرب و استخوان خرد کرده‌های صنعت هواکش و الکتروموتوردرایران است. او ۵۵ سال قبل شرکت دمنده را در یک کارگاه کوچک راه‌اندازی کرد؛ کار را با تعمیرات و سیم پیچی الکتروموتور آغاز و در حال حاضر طیف وسیعی از محصولات مرتبط با کیفیت بالا را تولید می‌کند.محصولات این شرکت به بازار‌های همسایه و آسیای میانه صادر می‌شود و ۵۰ درصد نیاز بازار ایران را تامین می‌کند. او می‌گوید: دولت در سال‌های گذشته وام‌های بی‌رویه‌ای در اختیار افرادی با ادعای تولیدکننده قرار داد اما این افراد پول را به سمت تجارت بردند و این اتفاق نه تنها کمکی به بخش تولید نکرد بلکه به تولید داخلی ضربه زد. حتی بخشی از این پول‌ها در بانک‌ها انباشته شده و آفت اقتصادی به همراه داشته است. تولید با شرایط حاضر بسیار سخت است و کسانی که امروز کماکان در بخش تولید حضور دارند، لایق احترام و تقدیر هستند. امیدوارم دردولت جدید مشکلات ما درعرصه بین‌الملل مرتفع شود تا علاوه بر تسهیل دریافت ارز حاصل از صادرات، واردات مواد اولیه هم تسهیل شود. همچنین انتظار داریم نهادهای ذی ربط با نگاهی مثبت به بخش تولید کمک کنند و موانع را از سر راه بردارند. احمد بستانچی معتقد است: اداره کشور هزینه‌بر است و مالیات در تمام دنیا به عنوان یک ابزار جهانی و معمول شناخته می‌شود اما مشکل آنجاست که اغلب قوانین مالیاتی در کشور ما به فاصله کوتاهی بدون اینکه آگاهی لازم به جامعه و بخش تولید داده شود، تدوین و اجرایی می‌شوند. در نتیجه این اتفاق برخی شرکت‌ها دچار دلزدگی می‌شوند یا حتی تولید را بعد از سال‌ها تجربه، تعطیل می‌کنند. بنابراین باید آگاهی و اطلاع لازم قبل از اجرای دستورالعمل‌ها به اطلاع تولیدکننده برسد و شرایط به صورت تدریجی برای اجرای کامل فراهم شود. آنچه می‌خوانید ما حصل گفت‌وگوی «دنیای اقتصاد» با احمد بستانچی، مدیرعامل شرکت «دمنده» درباره وضعیت تولید، صادرات این شرکت و همچنین چالش‌های پیش رو در شرایط حاضر است.
شرکت دمنده امروز در صنعت تاسیسات تبدیل به یک برند موفق شده است. لطفا درباره سیر موفقیت شرکت توضیحاتی ارائه کنید؟
شرکت دمنده از سال ۱۳۴۶ یعنی حدود ۵۵ سال پیش کارش را ابتدا با تعمیر و سیم پیچی الکترو موتور شروع کرد و در ادامه با توجه به نیازهای جامعه به سمت تولید فن و هوا کش رفتیم. در آن زمان اقتصاد کوچک‌تر بود و با توجه به صنعتی نبودن، جامعه نیازهای محدودی داشت اما با پیشرفت جامعه نیازها افزایش و تغییر یافت تا جایی که امروز در اغلب صنایع از فن به عنوان گرم‌کننده یا سرد‌کننده استفاده می‌شود.
به طور کلی فن در تاسیسات متنوع و تخصصی بوده و ما سال‌ها تلاش کردیم فن‌هایی بسازیم که از نظر کیفیت و قیمت پاسخگوی انتظارت صنعت باشد این شرکت طی دو سال گذشته توانسته با سرمایه‌گذاری کلان و تولید مشابه نمونه‌های خارجی با کیفیت و راندمان بالا سهم قابل توجهی در صرفه‌جویی انرژی و ارزی داشته باشد. امروز حدود ۱۰۰۰ پرسنل در کارخانه‌ای به مساحت ۱۳۰ هزار متر مربع مشغول به کار هستند. و در روز ۱۵ هزار فن کوچک و بزرگ تولید می‌کنیم و تمامی فرآیندهای کار از صفر تا ۱۰۰ از جمله تولید الکترو موتور را خودمان انجام می‌دهیم و نیازی به شرکت‌هایی دیگر برای تامین قطعات نداریم.
در بخش صادرات تا چه اندازه موفق بوده‌اید و درباره نحوه تامین مواد اولیه مورد نیاز شرکت نیز توضیح دهید؟
از حدود ۲۵ سال پیش صادرات را در دستور کار قرار دادیم و خوشبختانه هر ساله این میزان افزایش یافته است به گونه‌ای که امروز به بیش از ۱۶ کشور صادرات داریم. البته با توجه به محدودیت‌های بانکی با مشکلات بسیاری برای نقل و انتقال پول مواجه هستیم ؛اما با این وجود یک قدم از اهداف مان عقب ننشسته‌ایم. نکته مثبت ماجرا این است که عمدتا مواد اولیه مورد نیاز ما آلومینیوم، مس، آهن و مواد پتروشیمی است که در داخل تولید می‌شود و کمتر از ۱۰درصد مواد اولیه ما وارداتی است. در این سال‌ها افت و خیز زیادی برای تهیه مواد اولیه با توجه به سهمیه‌بندی داشته‌ایم اما با تلاش و البته همت برخی ارگان‌ها تولیدمان را پیش برده‌ایم. امسال ما برای تامین سوخت و به ویژه برق با مشکلات عدیده‌ای مواجه شدیم. به طور نمونه با وجود ژنراتور، سوخت مورد نیاز برای راه‌اندازی آن به سختی تامین شد.
در حال حاضـر با توجـه بـه تولیـد بالای شرکت‌هایی مانند دمنده آیا کماکان نیاز به واردات فن احساس می‌شود؟
اعتقاد دارم همواره از مسیر خوب، اشتباهات وارد می‌شوند. قطعا کالاهای خاصی که شرایط تولید آنها در کشور فراهم نیست، باید از خارج کشور وارد کنند اما در کنار این کار صحیح و اصولی واردات، تخلفات مختلفی هم صورت می‌گیرد. بنابراین معتقد هستم واردات کالاها باید با کارشناسی دقیق صورت بگیرد.
چه انتظاری از دولت دارید؟!
دولت در سال‌های گذشته وام‌های بی‌رویه ای در اختیار افرادی با ادعای تولیدکننده قرار داد اما این افراد پول را به سمت تجارت بردند و این اتفاق نه تنها کمکی به بخش تولید نکرد بلکه به تولید داخلی نیز ضربه زد. حتی بخشی از این پول‌ها در بانک‌ها انباشته شده و آفت اقتصادی به همراه داشته است.
تولید با شرایط حاضر بسیار سخت است و کسانی که امروز کماکان در بخش تولید حضور دارند، لایق احترام و تقدیر هستند. امیدوارم دردولت جدید مشکلات ما درعرصه بین‌الملل مرتفع شود تا علاوه بر تسهیل دریافت ارز حاصل از صادرات، واردات مواد اولیه هم تسهیل شود. همچنین انتظار داریم نهادهای ذی ربط با نگاهی مثبت به بخش تولید کمک کنند و موانع را از سر راه بردارند.
بخش خصوصی همواره از فقدان دیپلماسی اقتصادی برای صادرات گله‌مند است. نظر شما در این خصوص چیست؟
با وجود اینکه سفارتخانه‌ها بخش اقتصادی دارند اما متاسفانه دیپلمات‌های ما چندان اقتصاد را نمی‌شناسند اما آنچه مهم است نگاه کلان دولت به اقتصاد بین‌المللی است. به این معنا که اگر از پایه موانع صادرات و مشکل برگشت پول مرتفع شود، سایرمشکلات توسط تولید‌کننده‌ها قابل رفع است. بنابراین نیازمند نگاه کلان و بنیادین دولت به موضوع صادرات هستیم.
برخی تولید‌کنندگان که منطبق بر استانداردهای داخلی و بین‌المللی فعالیت می‌کنند، اعتقاد دارند وجود شرکت‌های زیر پله‌ای که کالای غیر استاندارد تولید می‌کنند، به صنف آسیب می‌زند. در صنف تاسیسات تا چه اندازه این مساله مشهود است؟
نمی‌توان منکر این شد که کارگاه‌های زیر پله‌ای بدون مجوز و کیفیت فعالیت می‌کنند اما واقعیت این است که کار برای آنها هم به دلایلی نظیر گران شدن مواد اولیه مشکل شده است اما آنها برخلاف تولیدکننده کیفیت محور، از کیفیت و وزن تولیدات کم می‌کنند و متاسفانه برخی مشتری‌ها که دنبال خرید ارزان هستند، به دلیل ناآگاهی با خرید این کالاها متضرر می‌شوند و این اتفاق به تولید‌کننده‌هایی مانند ما هم ضربه می‌زند.
عملکرد شهرک‌های صنعتی را در تامین زیرساخت‌های بخش تولید چگونه می‌بینید؟!
متاسفانه در مدیریت شهرک‌های صنعتی به خوبی عمل نشده و مدیریت این شهرک‌ها را به هیات‌مدیره‌ای تحت عنوان هیات امنا واگذار و آنها را رها کرده‌اند؛ در حالی که به تعهدات خود در قبال صنعتگران عمل نکرده‌اند.زیرساخت‌های لازم از قبیل آب و فاضلاب و برق تامین نشده و در بخش عمرانی نیز واحدهای دولتی به تعهدات خود عمل نکرده‌اند. هیات امنا هم که مدیریت شهرک‌ها را در اختیار دارند، متشکل از خود صنعتگران هستند و صنعتگران هم هیچ پولی برای هزینه ندارند. مگر اینکه از صنعتگران شارژ بگیرند در این میان صنعتگران وقتی می‌بینند زیرساخت‌های آنها ضعیف است، حاضر نیستند، شارژ خوبی به هیات امنا بدهند و این چرخه غلط ادامه دارد.
تا چه اندازه از سیستم مالیاتی رضایت دارید؟
اداره کشور هزینه بر است و مالیات در تمام دنیا به عنوان یک ابزار جهانی و معمول شناخته می‌شود اما مشکل آنجاست که اغلب قوانین مالیاتی در کشور ما به فاصله کوتاهی بدون اینکه آگاهی لازم به جامعه و بخش تولید داده شود، تدوین و اجرایی می‌شوند. در نتیجه این اتفاق برخی شرکت‌ها دچار دلزدگی می‌شوند یا حتی تولید را بعد از سال‌ها تجربه، تعطیل می‌کنند. بنابراین باید آگاهی و اطلاع لازم قبل از اجرای دستورالعمل‌ها به اطلاع تولیدکننده برسد و شرایط به صورت تدریجی برای اجرای کامل فراهم شود.
اگر صحبت دیگری دارید، بفرمایید
کشورما سال‌ها با پول نفت اداره شده اما این مسیر توسعه نیست و امروز باید با تولید بیشتر و با کیفیت، ارزش افزوده ایجاد کنیم تا در تامین هزینه‌های کشور با مشکلی مواجه نشویم و این امر مستلزم حمایت قاطع از تولید است.
