به عبارتی همه پرسنل سازمان برای اعلان‌ها، پیگیری‌ها، جوابگویی‌ها، رفت و آمدها و... تقریبا هر کاری که با مخاطب دارند و مخاطب با آنها درگیر است نیاز به یک‌سری از مهارت‌های روابط عمومی الکترونیک دارند. شاید برای دستیابی به بهترین الگوی روابط‌عمومی ایده‌آل سازمان‌های پساکرونایی قدری زود باشد، اما حتی طرح این موضوع که روابط عمومی در سازمانی که تماما تبدیل به مجموعه‌ای از سلول‌های ارتباطی شده و مستقیم‌ترین ارتباط را با مردم دارد، دقیقا باید کجا بایستد؟ باید در مجامع علمی و مدیریتی مورد تحقیق قرار بگیرد و فراتر از اینکه بخواهیم برای برخی مشاغل کنونی روابط عمومی که تحت تاثیر کرونا عملا هیچ خروجی ندارند کارآفرینی کنیم تا شغل این افراد از دست نرود. در این خصوص باید جایگاه مناسبی برای روابط عمومی در سازمان‌های الکترونیک در نظر گرفته شود. تغییر شکل روابط عمومی در سازمان پساکرونایی یکی از توابع تغییر شکل کل سازمان است. سازمان‌ها در فضای کرونایی (چه در شکل بحرانی‌اش و چه از لحاظ غیرحضوری بودنش) باید تا حد امکان کوتاه‌تر و تخت‌تر و در واکنش سریع‌تر و بی‌واسطه‌تر باشند و شاید در این شرایط نقش مدیران میانی تا حدی تضعیف شود. به عبارتی از نظر مدیریتی، ما از سازمانی بلند با رده‌های مختلف مدیریتی رفته‌رفته به سازمانی شبکه‌ای شبیه سازمان‌های صنایع خلاق و استارت‌آپ‌ها مثل گوگل و آمازون می‌رسیم. از منظر دیگر برخی از سازمان‌های دوران پساکرونا عملا تبدیل به یک سازمان روابط عمومی بزرگ شده است. در این زمان روابط عمومی‌ها به عنوان مدیران ارتباطی که توانایی ارتباط با واسطه با مخاطب را از پیش داشته‌اند، می‌توانند به عنوان رهبران سازمان کل همکاران خود را برای چنین وضعیتی یاری کنند و شکاف‌ها و مسائلی را که در این بین پیش می‌آید با مهارت ارتباطی خود بهبود بخشند و در فواصل سلول‌های سازمانی که از یک ساختار هرمی به شکل شبکه‌ای در آمده قرار بگیرند. البته در این شرایط کم هم نیستند روابط‌عمومی‌هایی که چون جای خود را در شرایط جدید نمی‌دانند و عملا به بخش زائد و قابل حذف سازمان‌ها و نهادها تبدیل می‌شوند. سازمان‌های پساکرونایی کارشان هر چه باشد، یک نهاد ارتباطاتی هستند و شکل‌شان شبیه رسانه‌هاست و روابط‌عمومی‌ها نیز برای این سازمان‌ها باید بسیار قوی عمل کنند و جایگاهشان را به تثبیت برسانند.