به گفته بنیان‌گذار مرکز تحقیقات شهر هوشمند ایران، یک شهر هوشمند برای افزایش رفاه زندگی شهروندان، افزایش سطح دسترس‌پذیری شهر برای شهروندان و گردشگران، تسهیل جابه‌جایی‌ها، کاهش ترافیک، بهبود سیستم حمل و نقل، افزودن کارآیی، صرفه‌جویی در مصرف انرژی، بهبود کیفیت آب و هوا، بهبود کیفیت مسائل محیط‌زیست، شناسایی مشکلات و رفع سریع آنها، امکان احیای سریع در برابر بلایای طبیعی، جمع‌آوری اطلاعات برای تصمیم‌گیری بهترو به اشتراک‌گذاری داده‌ها برای فعال کردن همکاری در بین موجودیت‌ها و دامنه‌ها، اطلاعات را به زیرساخت‌های کالبدی خود تزریق می‌کند. با این حال، تزریق اطلاعات به هریک از زیر مجموعه‌های سیستم یک شهر، به صورت یک به یک (برای مثال زیرسیستم‌های حمل و نقل، انرژی، آموزش، مراقبت‌های بهداشتی و سلامتی، ساختمان‌ها، زیرساخت‌های فیزیکی، غذا، آب، ایمنی عمومی و غیره) برای تبدیل شدن به یک شهر هوشمند کافی نیست.

امین قریبی با بیان اینکه مفهوم شهر هوشمند به عنوان راهی برای رسیدن به شهرهایی کارآتر و پایدارتر مطرح می‌شود، افزود: شهری که به جوامع اجازه می‌دهد مشکلات اجتماعی و اقتصادی سال‌های اخیر خود را حل کنند یا لااقل به سوی حل آنها گام‌های مطمئن‎تری بردارند.

وی ادامه داد: این پیشرفت وسیع در فناوری اطلاعات و ارتباطات، ابزاری را برای اتخاذ رویکردهایی جامع در قبال معضلات شهری به وجود آورده است. ابزاری که می‌تواند برای بالابردن کارآیی سیستم شهری استفاده شود و به لطف آن، مردم فرصتی را به دست آورند تا چیزهای جدیدی را خلق کنند، بسازند، امتحان کنند و تجربه کنند تا کیفیت زندگی خود را بهینه سازند.

قریبی با اشاره به اینکه در چنین شهری، توسعه و رشد و مدیریت آن باید بر اساس یک برنامه‌ هوشمند باشد و نقش شهروندی نیز نباید فراموش شود، گفت: در واقع، با بازیابی احساس شهروندی، هدف شهرهای هوشمند را این‌گونه بهتر می‌توان درک کرد که شهر هوشمند، یک مد یا گونه‎ تازه از زندگی را ارائه می‌کند.

وی اضافه کرد: در سال‌های اخیر و بر اساس فعالیت‌هایی که در حوزه شهر هوشمند انجام شده است، مسائل، مشکلات و خلاهای قانونی در این حوزه احساس شد و ما را بر این داشت که با تشکیل سازمانی با ماهیت تحقیقاتی و مطالعاتی، خلاهای قانونی از جمله استانداردها، آیین‌نامه‌ها و اسناد بالادستی این حوزه را مرتفع کنیم و نقشی در افزایش کیفیت زندگی شهروندان داشته باشیم. از این رو و با توجه به بررسی‌های متعدد و نیازسنجی در ابعاد مختلف سازمانی، شهری و کشوری، «مرکز تحقیقات شهر هوشمند ایران» در سال ۱۳۹۸ با همکاری دانشگاه تهران، اعضای هیات علمی این دانشگاه، جمعی از پژوهشگران و متخصصان تاسیس شده است.

به گفته قریبی، این مرکز برای پاسخگویی به بخشی از نیازهای پژوهشی و مطالعاتی کشور در زمینه شهر هوشمند، هوشمندسازی و سایر حوزه‌های مرتبط با مسائل شهری تاسیس شد؛ همچنین با توجه به تجربه چندین ساله اعضای این مرکز تحقیقات در سایر حوزه‌ها، همچون اجرای پروژه‌های هوشمندسازی نرم‌افزاری و سخت‌افزاری نیز ارائه خدمت می‌کند.

قریبی در پایان خاطر نشان کرد: برای پیشبرد هرچه بهتر فعالیت‌های این مرکز، همکاری با ارگان‌ها و سازمان‌های ملی و محلی از جمله مجلس شورای اسلامی، شورای عالی استان‌ها، شوراهای شهر، وزارت راه و شهرسازی، وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات، وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، وزارت امور اقتصادی و دارایی، وزارت آموزش و پرورش، شهرداری‌ها، سازمان نظام صنفی رایانه‌ای، معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری، صندوق نوآوری و شکوفایی و سایر ارگان‌های مرتبط در دستور کار قرار گرفته و از متخصصان این حوزه برای عضویت در این مرکز دعوت می‌کنیم.