او افزود: در همین رابطه ارزیابی تاثیرات اجتماعی را می‌توان مدیریت گام‌به‌گام اثرات طرح‌های توسعه برای رسیدن به پایداری، به‌ویژه در ابعاد اجتماعی نامید. هدف آن نیز دستیابی به سطحی از توسعه است که هزینه‌ مداخلات برنامه‌ریزی‌شده بر جوامع انسانی، به حداقل و منافع را به حداکثر رساند. پویافر تاکید کرد: این رویکرد بین‌رشته‌ای از سال ۱۹۶۹در بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته صنعتی با این پرسش مطرح شد که «خط‌مشی‌ها، تصمیم‌ها، برنامه‌ها و طرح‌های مختلف چه آثاری بر محیط‌زیست دارند؟» که همین پرسش منجر به شکل‌گیری ضرورت مطالعات زیست‌محیطی پروژه‌ها شد؛ همزمان با اهمیت ارزیابی آثار زیست‌محیطی پروژه‌ها، آثار اجتماعی پروژه‌ها نیز مورد توجه پژوهشگران قرار گرفت، به‌طوری‌که با پیگیری و پافشاری سازمان‌های مستقل، بسیاری از کشورها پذیرفتند تا دوشادوش ارزیابی‌های زیست‌محیطی، ارزیابی آثار اجتماعی  (Social Impact Assessment(SIA))را نیز در دستور کار قرار دهند.

او تصریح کرد: برخی از این کشورها برای انجام این نوع مطالعات الزامات قانونی ایجاد کردند و عدم انجام این نوع مطالعات برای پروژه‌ها را به معنای نقص و عدم تکمیل مراحل امکان‌سنجی تلقی کردند. سرپرست دفتر امور آسیب‌های اجتماعی خاطرنشان کرد: در ایران نیز این رویکرد از سال ۱۳۸۷ با مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی و در برنامه‌های پنجم و ششم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی با عنوان «پیوست اجتماعی» مرسوم شد که بر انجام مطالعات ارزیابی تاثیرات اجتماعی طرح‌ها، سیاست‌‎ها، مقررات و... بر اساس تکالیف و ماموریت‌های سازمانی تاکید دارد؛ به این ترتیب آموزش کارشناسان سازمان‌های ذیربط نسبت به کاربست ارزیابی تاثیرات اجتماعی قبل، حین و پس از اتمام اجرای برنامه‌ها، طرح‌ها، پروژه‌ها، سیاست‌ها و مقررات بسیار مورد توجه قرار گرفت.

او افزود: در همین راستا، دفتر امور آسیب‌های اجتماعی معاونت رفاه اجتماعی، آموزش کارشناسان در حوزه کاربست ارزیابی تاثیرات اجتماعی را در دستور کار قرار داد و با هدف ایجاد و ارتقای دانش کارشناسان در این زمینه، اقدام به برگزاری کارگاه آموزشی با عنوان «ارزیابی تاثیرات اجتماعی» کرد که کارشناسان ذی‌ربط از تمامی معاونت‌ها، مراکز و حوزه‎‌های تخصصی و عمومی وزارت متبوع در دوره مذکور مشارکت کردند.