افزایش دمای هوا می‌تواند بستر را برای کاهش دسترسی به آب به‌خصوص در کشورهای در حال توسعه فراهم کند، نرخ اشتغال را به‌شدت کاهش دهد و بهره‌وری نیروی کار و فعالیت‌های اقتصادی را به حداقل برساند. در سناریوی دومی که در این گزارش مطرح شده است، جهانیان برای مقابله با تغییرات جوی با یکدیگر همراه می‌شوند تا به صورت سیستماتیک به سمت حذف کربن از اقتصاد حرکت کنند. در این صورت نه تنها هیچ بخشی از اقتصاد دنیا از بین نمی‌رود، بلکه طی ۵۰ سال آینده ارزش تولید ناخالص داخلی دنیا ۴۳ هزار میلیارد دلار افزایش خواهد یافت که معادل ۸/ ۳ درصد رشد در این شاخص مهم اقتصادی است.

پانیت رنجان، مدیرعامل مرکز مطالعات اقتصادی دیلویت، در مورد این گزارش به یورو نیوز گفت: «دیگر زمانی برای بحث و گفت‌وگو نداریم، باید وارد عمل شویم و برای مقابله با تغییرات جوی یکپارچه با هم حرکت کنیم. این بحران جهانی است و تاثیرات منفی آن را تمامی دنیا متحمل خواهند شد.» او تاکید کرد سرمایه‌گذاری در زمینه مقابله با تغییرات جوی و تلاش برای کاهش تاثیرات منفی اقتصادی در گذر به سمت اقتصاد کربن تنها به دولت محدود نمی‌شود، بلکه بخش خصوصی و بخش‌های مختلف صنعتی هم باید در این زمینه فعالیت کنند. باید در نظر داشت بی‌تفاوتی به این وضعیت و عدم اجرای طرح‌های مقابله با تغییرات جوی تاثیرات بسیار بدتری به همراه خواهد داشت. پیش از این هم در اجلاس سالانه سازمان ملل بر اهمیت همکاری جهانی برای مقابله با تغییرات جوی تاکید شده بود. در آن جلسه تاکید شد که دنیا دیگر زمانی برای از دست دادن ندارد و باید روند گذر به سمت اقتصاد کم‌کربن از همین امروز شروع شود.

تعطیلی تدریجی واحدهای فعال به زغال سنگ و توسعه منابع انرژی احیاشدنی نخستین و اصلی‌ترین گام بود. گامی که اغلب کشورها با آن موافقت کردند، ولی باید همزمان با سرمایه‌گذاری در انرژی‌های پاک و گذر از منابع انرژی فسیلی به سمت منابع احیاشدنی، سیاست‌های دیگری هم اجرا شود. مساله مهم دیگر ایجاد یک قانون جهانی برای وضع مالیات بر کربن در سطح بین‌المللی بود. تاکنون تنها ۲۷ کشور دنیا قانون مالیات بر کربن را اجرا کرده‌اند و در تلاش هستند تا با استفاده از این قانون میزان مصرف انرژی‌های فسیلی و انتشار کربن را کاهش دهند ولی هزینه تمام‌شده محصولات تولیدی در این کشورها افزایش خواهد یافت. در این شرایط نیاز است که یک نظام مالیاتی جهانی وضع شود تا محصولات تولیدی تمامی کشورها بر مبنای میزان انتشار کربن، موظف به پرداخت مالیات شوند. این سیاست باعث می‌شود هزینه انتشار کربن در فرآیند تولید همه کالاها ــ چه تولیدشده در کشورهایی که مالیات بر کربن را اجرا می‌کنند و چه کشورهایی که اجرا نمی‌کنند ــ محاسبه شود و قیمت محصولی که وارد بازار می‌شود با احتساب این متغیر باشد.