در واقع، در حالی که معیار حکومتداری خوب در طول یک قرن گذشته این بوده است که "جهانی فکر کنیم، محلی عمل کنیم"، امروز ما باید هم محلی و هم جهانی فکر کنیم و هم عمل کنیم.

متأسفانه، کوته فکری که در سال های گذشته بر سیاست کشورهای مختلف حاکم بوده ، از بین نرفته است. در عوض، کسانی که به شدت به دنبال دستیابی به "منافع ملی" به دقت تعریف شده با هر قیمتی می باشند در حال افزایش اشت. این رویکرد دارای عواقب بسیار است.

در ایران ، مدیران شهری با یک بحران بی سابقه بهداشت عمومی روبرو هستند. ارقام نشان می دهد که ۳۱۶۰ نفر تا ۲ آوریل از این بیماری فوت کرده اند و بیش از ۵۰ هزار مورد ابتلا به کرونا گزارش شده است. میزان ابتلا هنوز کند نشده است و بسیاری از مبتلایان در تهران هستند، شهری که من شهردار آن هستم.

بدون تردید مواردی وجود دارد که ما می توانیم مانند همه کشورهای دنیا متفاوت عمل کنیم. اما ما تحت شدیدترین رژیم تحریم تاریخ عمل می کنیم. تحریم ایالات متحده نه تنها شرکت ها و اشخاص آمریکایی را از انجام تجارت قانونی با همتایان ایرانی منع می کند، بلکه با توجه به اینکه این تحریم ها فرامرزی است، همه کشورها و شرکت ها نیز برای خودداری از انجام فعالیت های قانونی با ایرانیان، حتی در رابطه با فروش دارو مورد ارعاب قرار می گیرند.

در نتیجه ، توانایی من و همکارانم در فراهم کردن زیرساخت های بهداشتی، لجستیکی و سایر موارد ضروری برای مبارزه با این بیماری به شدت کاهش یافته است. ما هر روز این خسران را تجربه می کنیم در حالی که می توانستیم از مرگ افراد جلوگیری کنیم.

این رفتار ناعادلانه با ایران از طریق سیاست های یک کشور - ایالات متحده - حاصل شده است – کشوری که دولت حاکم آن به نظر می رسد منافع ملی  را در اولویت قرار نمی دهد، بلکه در عوض منافع حزب حاکم را بر منافع ملی ترجیح می دهد. نتیجه چنین سیاستها و رفتارهای غیرمسئولانه محدود به ایران نیست. آنها همچنین به مردم آمریکا آسیب رسانده اند.

در واقع ، امتناع دولت دونالد ترامپ از متوقف کردن جنگ اقتصادی خود علیه ایران مستقیماً مانع تلاش های ما برای مقابله با ویروس می شود که هیچ مرزی نمی شناسد. آیا این با منافع ملی ایالات سازگار است که پاندمیک ویروس کرونا دائمی شود؟

برای مقابله بهتر با این بحرانهای جهانی جدید، لازم است سیاستمداران بدانند که مسیر پیگیری منافع ملی جدا یا مغایر با منافع جهانی و پاسخگویی بین المللی نیست.

موضوعی که از اهمیت مشابه برخوردار است این است که باید بدانیم تا زمانی که اجماع عمومی در سیاست بین الملل فعالانه به سمت کاهش بی عدالتی و نابرابری فراتر از مرزهای ملی و نژادی حرکت نکند، بحران های جهانی همچنان به طور غیرقابل انعطافی هر کشور جهان را به خطر می اندازد.

ادامه این شرایط برای جهان امکان پذیر نیست. اگر رهبران جهانی نتوانند از فرصت برای پذیرش تغییر استفاده کنند، همه ما همچنان در برابر بیماری های واگیردار، فاجعه زیست محیطی، گرم شدن کره زمین، تروریسم، افراط گرایی شدید و سایر تهدیدهای مشترک بسیار آسیب پذیر خواهیم بود.

*شهردار تهران

 

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.