راز تلخی که «اوون» برای اولین بار فاش کرد

ایرنا : «مایکل اوون» می‌گوید موفقیت فوتبالی خود را مدیون پدرش است؛ کسی که در دوران کودکی برخلاف چهار برادر و خواهرش که شام را با لوبیا پخته و نان تُست سر می‌کردند، برای او استیک می‌پخته تا از نظر فیزیکی قوی شود؛ البته این داستان در مقایسه با رازی که وی در مورد پسرش فاش کرد، بسیار تلخ است.

ستاره ۳۹ ساله اسبق باشگاه لیورپول و تیم ملی انگلیس در مصاحبه با تایمز با یادآوری دوران کودکی خود اظهار داشت که پدرش حتی وی را مجبور می‌کرده که برای استحکام و قدرت بیشتر وارد رینگ بوکس شده و مبارزه کند.

وی در این‌باره اظهار داشت: من تنها کسی بودم که هر سه‌شنبه اجازه داشتم استیک بخورم؛ پدرم می‌گفت «همه باید لوبیا پخته شده بخورید اما مایکل باید استیک بخورد چون وقتی که فوتبالیست شود باید بدن قوی داشته باشد.»

اوون ادامه داد: بدیهی است که احساس خاص بودن داشتم؛ او مرتب این فکر را در ذهن من می‌کاشت.

ستاره اسبق سه‌شیرها می‌گوید پدرش که خود نیز در لیگ‌های دسته پایین‌تر همچون چِستر فوتبال را به طور حرفه‌ای دنبال می‌کرده است، برای وفق دادن زندگی خود پس از فوتبال به طوری که بیشترین زمان ممکن را با پسرش بگذراند، تقلای زیادی کرده است.

اوون در این خصوص گفت: او شغل‌هایی را انتخاب می‌کرد که تا حد امکان قادر باشد به تماشای بازی من بیاید حتی جلسات بدنسازی، تمرینات دو یا بازی راگبی؛ آن طرف بوته‌ها می‌نشست و مرا تماشا می‌کرد؛ باورکردنی نبود؛ اگر پدرم هم آنجا نبود به خط پایان می‌رسیدم اما با سختی و شاید به عنوان نفر دوم اما پدرم آنجا بود و نباید شاهد دوم شدن من می‌شد؛ ترجیح می‌دادم بمیرم اما پدرم فکر نکند که نفر دوم هستم.

اوون که پس از قهرمانی لیورپول در لیگ اروپا، جام اتحادیه و جام حذفی در فصل ۲۰۰۰ – ۲۰۰۱ توپ طلا را بالای سر برد، در ادامه افزود: زمانی که پدرم گفت «برای قوی شدن باید به رینگ بوکس بروی»؛ به نظر شما دوست داشتم که صورتم کیسه بوکس شود؟ نه، برای سه سال به تمرینات بوکس می‌رفتم و از آن متنفرم اما برای غرور پدرم مبارزه می‌کردم.

ملی‌پوش اسبق انگلیس که پس از به ثمر رساندن گلی انفرادی در جام جهانی ۱۹۹۸ مقابل آرژانتین، به چهرهای شناخته شده در عرصه بین‌المللی بدل شد، از بیماری چشمی پسرش و اینکه وی هرگز قادر به فوتبال بازی کردن نیست، پرده برداشت.

وی در این خصوص اظهار داشت: پسرم از ناحیه چشم مشکل دارد؛ هرگز این موضوع را نگفته‌ام چرا که نمی‌خواهم به تیتر روزنامه‌ها بدل شود؛ از نظر پزشکی پسرم نابینا است و به بیماری زوال شبکیه مبتلا است و توپ را بیشتر از فاصله ۴.۵  متری نمی‌بیند اما همین که می‌توانم با همین بینایی کم فوتبال بازی کردن او را ببینم، آرامم می‌کند.