نماینده پس از آن که در حوزه انتخابیه خودش رای آورد، نماینده همه مردم ایران می‌شود و باید در راستای حل مسائل کلان کشور پیش برود. شاید گاهی در استان یا حوزه انتخابیه ضرورتی ایجاد شود که نماینده ورودی مستقیم داشته باشد اما نباید این موضوع عمومیت پیدا کند. 

ولی رویه ای که دیده می شود این است که نمایندگان بیشتر نسبت به رأیی که از حوزه انتخابیه شان گرفته اند احساس مسئولیت دارند و مسائل مربوط به منطقه برایشان اولویت دارد.در حالیکه اگر همه به سمتی بروند که نگاهشان یک نگاه کلان‌نگر باشد خودبخود مسائل جزئی تر هم ذیل آن نگاه حل و فصل می شود.

این موضوع را از بعدی دیگر هم می توان بررسی کرد، متاسفانه مجلس درحال دور شدن از جایگاه واقعی خود است. در دوره‌ای که مردم دچار نوعی بی‌اعتنایی نسبت به مسائل سیاسی شده‌اند، نگرانی از این بابت که مجلس دست آدم‌های فاقد صلاحیت بیفتد، وجود دارد. ریشه این موضوع هم از جنبه ای به حزبی نبودن ساختار سیاسی کشور بر می گردد. اینکه در کشور احزاب قوی نداریم، جای اشکال است. ما نتوانسته‌ایم نقش حزب را در کشور پررنگ کنیم. باید کشور را به سمت و سویی ببریم که احزاب و تشکل‌های قوی شکل بگیرند تا همه‌ جانبه به مسائل به شکل ملی بنگرند و افراد دلسوزی را انتخاب کنند که مشکلات مردم را بر هر چیز اولویت دهند.

احزاب باید نمایندگانی با نگاه کلان نه جزئی نگر را به مردم معرفی کنند تا دست مردم در انتخاب نماینده شایسته باز باشد. این افراد وقتی به پارلمان رفتند دیگر نمی توانند مسیر خودشان را بروند بلکه باید به حزب و مردم پاسخگو باشند. معتقدم اگر در مسیر حزبی بودن حرکت کنیم این مشکلات خودبخود رفع می شود. 

مردم باید یاد بگیرند که رای شان رای به نماینده کارآمد باشد. باید تحقیق کنند تا افراد شایسته و مناسب‌تر را انتخاب کنند تا فردا فردی که وارد مجلس می شود فقط دنبال رای جمع کردن برای ۴ سال بعد خود نباشد بلکه مسائل و مشکلات کشور را اولویت قرار دهد.

* رئیس کمیسیون اصل نود مجلس شورای اسلامی

 

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.