برای بررسی این موضوع، ۲۰۰ نفر داوطلب به تماشای یک فیلم غم‌انگیز یا احساسی پرداختند و سپس دست‌هایشان را در آب سرد قرار دادند.

کسانی که در طول تماشای فیلم اشک ریخته‌بودند، حین این آزمایش، ضربان قلب آرام و منظمی داشتند، درحالی که دیگران دچار تپش قلب نامنظم می‌شدند.

علاوه بر این، کسانی که گریه کرده بودند، حس می‌کردند که قبل شروع اشک ریختن، ضربان قلبشان کاهش یافته و در طول زمان آزمایش، با آرام‌تر شدنشان، ضربان به حالت اولیه خود برمی‌گشت.

لی شارمن، یکی از متخصصانی که در این آزمایش حضور داشت، در مقاله‌ای با همین موضوع نوشت: گریه کردن راهی برای بهبود و بازسازی مجدد عواطف است و این مساله را می‌توان از دیدگاه روانشناسی نیز مورد تایید دانست.

البته بین دو گروه (کسانی که گریه کرده بودند و کسانی که این کار را نکردند)، سطح هورمون کورتیزول و تحمل آزمایش آب یخ، فرقی نداشت. با این حال کسانی که اشک ریخته بودند، میزان فشار خون و تعداد تپش‌های قلب منظم‌تر بود.

متخصصان به این نکته نیز دست یافتند که در واقع گریه کردن به ایجاد همئوستازیس بیولوژیکی در بدن کمک می‌کند. همئوستازیس نوعی فرایند است که طی آن بدن به شکلی از ثبات در فرایندهای سوخت و سازی می‌رسد که عمدتا شامل تعداد دفعات ضربان قلب و فشار خون است.

با این حال، اگر احساس می‌کنید که گریه کردن باعث می‌شود احساس بدتری داشته باشید، این شرایط برای شما صدق نخواهد کرد و حتی ممکن است دچار عواطف متناقض و آزاردهنده‌تری بشوید.

اخبار مرتبط

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.