بیرانوند؛ قربانی نابه‌سامانی ورزش ایران
تصمیم کنفدراسیون فوتبال آسیا در خصوص حذف نام بیرانوند از لیست نامزدهای مرد سال آسیا خیلی‌ها را به تعجب وا داشت که متر و معیار شیخ‌سلمان و دوستان برای انتخاب بهترین فوتبالیست سال قاره چیست! بیراه نیست اگر عنوان کنیم مسئله، مسئله نداشتن دیپلماسی ورزشی در کشورمان است که فوتبال و حتی سایر رشته‌ها را سال‌هاست اذیت کرده و می‌کند؛ حضور مدیرانی در رأس کار که نمی‌توانند حق فوتبال و ورزش ایران را بگیرند و فقط آمده‌اند که چند صباحی باشند!
پرسش اینجاست: حضور شیخ سلمان بحرینی و اینفانتینو در ایران چه سودی برای فوتبال ما داشت؟ آیا توانستیم دخالت مستقیم سیاست در فوتبال و بازی در کشور ثالث میان نمایندگان عربستان سعودی را لغو کنیم؟ یا فوتبال ایران را به رئیس فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا معرفی کنیم که این‌گونه حق ما ضایع نشود؟ شاید هم حواس مدیران فوتبال ما در ملاقات و گپ و گفت با اینفانتینو و شیخ‌سلمان گرم مسائل دیگری بوده که سایر موارد اهمیتی از نظر آقایان نداشته است!
متأسفانه این حقیقت تلخی است که فوتبال ایران شاهد آن است؛ ضعف در رایزنی ورزشی، ارتباط با افراد با نفوذ فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا و گرفتن حق فوتبال ایران که شاهد آن هستیم.
علیرضا بیرانوند مشتی نمونه خروار است؛ دروازه‌بانی که اگر ژاپنی، کره‌ای، عربستانی، اماراتی، قطری یا اینکه متولد هر کشور دیگری بود نه تنها نامزد کسب عنوان بهترین بازیکن سال آسیا می‌شد بلکه از همین حالا هم باید انتخابش را تبریک می‌گفتیم.
علیرضا بیرانوند همه کار کرد. در مرحله نهایی مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه در ۱۰ بازی ۹ کلین‌شیت داشت. در جام جهانی به عنوان یک گلر آسیایی فقط ۲ گل خورد و موفق شد ضربه پنالتی کریستیانو رونالدو فوق‌ستاره فوتبال جهان را مهار کند. او به درخشش خود در لیگ قهرمانان آسیا نیز ادامه داد و با ثبت ۷ کلین‌شیت نه تنها رکورددار بسته نگه داشتن دروازه اش‌شد بلکه پرسپولیس را به فینال آسیا رساند، اما امروز باید کنار بنشیند و نامزد شدن عبدالکریم حسن و دو ژاپنی دیگر را تماشا کند!
کنتو میسائو بازیکن ژاپنی کاشیما آنتلرز چه شاهکاری کرد که باید در جمع نامزدها باشد؟ عبدالکریم حسن مدافع چپ السد چطور؟ حتی یوما سوزوکی مهاجم کاشیما هم در جام جهانی حضور نداشت! پس چگونه می‌شود این ۳ بازیکن نامزد شوند و علیرضا بیرانوند نشود؟! در حقانیت و شایستگی علیرضا بیرانوند شکی نیست. او کار خودش را انجام داد، اما متأسفانه پشت و پناهی نداشت و به عبارت بهتر مغلوب دیپلماسی ضعیف ورزشی کشورمان شد.
بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.
ارسال نظر