محمد نعیمی‌پور، عضو حزب اتحاد ملت ایران در گفت‌و‌گویی به سوالاتی چون حمله به سفارت آمریکا  در آغاز انقلاب و مذاکره با آمریکا پاسخ داده‌است که بخش‌هایی از آن را در زیر می‌خوانید: 

*مرحوم مهندس بازرگان پس از اعلام حکم نخست وزیر خود از مردم خواستند که به خانه های خود بازگردند و اجازه دهند که دولت به امور رسیدگی کند. من همان زمان هم این خواست ایشان را نتوانستم هضم کنم. مردمی که با شور و هیجان انقلاب کردند دستورپذیر نبودند. باید به آن ها با یک مکانیزم هایی اطمینان داده می شد، در حالی که این اطمینان داده نشد و انواع و اقسام ترورها در کشور صورت گرفت. اگر مردم به خانه بازمی گشتند قطعا نمی توانستیم ارتش مناسب برای دفاع در برابر آشوب ها داشته باشیم.

 

*تصمیم گرفته شد که دانشجویان به نشانه اعتراض دو روز سفارت آمریکا را اشغال کنند نه بیشتر از دو روز. بسیاری از دوستان از جمله خود من تمایل داشتیم به درس و دانشگاه بازگردیم و اساسا گفته می شد که ما فقط دو روز در سفارت کار داریم. اما پس از تسخیر سفارت ، امام (ره) سرنخ این اتفاق را به دست گرفت. یقین دارم دانشجویان امکان نداشت چنین بسیجی بین مردم ایجاد کنند و قدرت دیگری این بسیج را ایجاد کرد. امام از این اتفاق به عنوان انقلاب دوم یاد کردند و ما تنها نگهدارنده گروگان های سفارت بودیم، ادامه گروگانگیری به صلاحدید حکومت انجام شد. با این حال من این تصمیم را اشتباه نمی دانم و پشیمان هم نیستم. اگر هر جوان دانشجوی امروزی هم در چنین شرایطی قرار می گرفت، همین کار را انجام می داد.

 

*پس از تسخیر سفارت توسط دانشجویان، بارها و بارها موقعیت هایی پیش آمد که می توانست این رابطه دوباره برقرار شود، رویدادهایی مانند ایران گیت، آوردن اسلحه برای ایران که حتی مرحوم آیت الله هاشمی موافق آن بود، از سوی عده ای که امروز حقوق بشری شده اند با تندروی رد شد. این گروه ها از موضع چپ سوسیالیستی اسلامی که مد آن روزها بود، مذاکره با آمریکا را قبول نکردند و به شدت اعتراض داشتند. اگر زمان تسخیر سفارت آمریکا منِ دانشجو اعتراضی داشتم، سال های بعد از آن موافق رابطه درست با آمریکا بودم. بنابراین در بررسی روابط ایران و آمریکا نباید تنها به این مقطع پرداخت.

*یکی از بزرگترین انتقادهایی که دانشجویان پیرو خط امام به خود داشتند و دارند این است که افشاگری کار اشتباهی بود. ما باید اسناد و مدارک را به مقامات ارائه می کردیم و تحویل می دادیم. دانشجویان هم پس از مدتی خود به این نتیجه رسیدند که افشاگری کار ناشیانه ای بود. معتقدم افشاگری ها اشتباه بود اما به این معنی نیست که اگر افشاگری صورت نمی گرفت، اتفاقی نمی افتاد و کسی زندان نمی رفت با توجه به جو آن سال ها که از دانشجویان برای افشاگری مطالبه می شد، برخی پرونده ها تشکیل شد و کسانی که در این موضوعات درگیر بودند باید دربرابر برخی پرسش ها پاسخگو باشند.

*این میزان حساسیت نسبت به موضوع رفراندوم قابل قبول نیست. اصل رفراندوم پس از سال ۷۸ بارها مطرح شد به ویژه در مجلس ششم که با جدیت پیگیری شد و به عنوان یکی از اصول کنار مانده قانون اساسی طرح و حتی اعلام شد که از موضوعات سبک تری هم می تواند شروع شود. در این مورد به دیدگاه و نقطه نظر امام رجوع شده بود که ایشان فرموده بودند دلیلی ندارد که نسل های گذشته برای نسل های آینده تصمیم بگیرد. این موضوع زمانی اهمیت می یابد که بدانیم در اصلاح قانون اساسی اصولی به آن اضافه شد که محل اختلاف نظر بوده است. در حال حاضر هم سخن رئیس جمهوری، درست است، ایشان می گوید اختلافی وجود دارد، ممکن است درصد زیادی از مردم برای تغییر و تحول درباره آن نظر مثبت داشته باشند، این موضوع چه اشکالی می تواند داشته باشد، وقتی امکانی وجود دارد می توانیم از آن استفاده کنیم. شاید اصلا نتیجه این رفراندوم به نفع آن هایی باشد که مخالف این موضوع هستند. اما همچنان که گفتید این موضوع در شرایط کنونی تابو است، همان طور که مذاکره با آمریکا تابو بود. اما تابو نمی تواند منافع ملی کشور را تامین کند.

 

 

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.