بسیاری از ایرانی های خارج بویژه مقیم روسیه و آنانی که برای دیدن بازی های ایران بار و بنه بستند، چهارشنبه شب به کازان رسیدند.

هزاران نفر نیز در تهران بلیت خریدند و به استادیوم آزادی رفتند، البته در ورزشگاهی که به جای بازیکنان، مسابقه ایران و اسپانیا را قرار است از تلویزیون های بزرگ تماشا کنند، با خانواده.

با این حال حاشیه ای درغروب این روز نزدیک بود، کام مردم را تلخ کند؛ هم آنانی که برای تماشای خانوادگی مسابقه به آزادی رفته بودند و هم سایر مردمی که در خانه هایشان پای تلویزیون ها نشسته بودند.

تماس های خبرنگاران ما برای روشن شدن دلایل جلوگیری از ورود شهروندانی که بلیت ورود به ورزشگاه را در دست داشتند تا حدود ۲ ساعتی به نتیجه نرسید.

نیروی انتظامی از ورود به ورزشگاه جلوگیری می کرد، اما مسئولیت تصمیم گرفته شده درباره آن را به عهده نمی گرفت. دادستانی ابراز بی اطلاعی می کرد و استانداری می گفت، برنامه به قوت خود باقی است.

خبرها و تصاویر از اطراف ورزشگاه، هر چه به زمان شروع بازی نزدیک می شویم، بر نگرانی ها می افزود و ارگان های ذیربط نیز مسئولیت این تصمیم را به یک دیگر پاسکاری می کردند.

سوالی که خیلی ها در این شب دنبال پاسخ آن بودند، چندان دشوار و پیچیده نبود.

«چرا تصمیم دقیقه نودی یا ناپلئونی»؟

شاید اینکه کدام ارگان یا نهاد تصمیم را گرفته چندان مهم نباشد چرا که می شد از یک روز قبل منتفی شدن برنامه را اطلاع رسانی کرد تا کمی کمتر برای رسانه های معاند و منفی باف آن سوی آبی سوژه سازی کنیم.

به علاوه این بار بلیت فروشی برای دیدن یک مسابقه به صورت خانوادگی صورت گرفته بود و سرگردانی و بلاتکلیفی مردم می توانست مورد سوءاستفاده فرصت طلبانی قرار گیرد که برای بر هم زدن نظم عمومی بی تابی می کنند.

ولی در نهایت ناجا از ارگان های اصلی تامین کننده امنیت با صدور اطلاعیه ای به این دغدغه و نگرانی مردمی که اطراف ورزشگاه آزادی سرگردان بودن پایان داد و با اعلام باقی بودن برنامه به قوت خود، علاقه مندان ورزش ملی فوتبال وارد استادیوم شدند تا این بازی را از صفحه های نمایشگر درون ورزشگاه به نظاره بنشینند اما آنچه که قابل فهم نیست این است که این همه جنجال و هیاهو برای یک اقدام قانونی و دارای مجوز از مراجع رسمی چه معنایی دارد؟

 

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.