نفیو نوشته است بر اساس این پیشنهاد،«ایران دیگر نمی‌توانست استدلالى براى غنى‌سازى اورانیوم داشته باشد» اما ایران با این پیشنهاد موافقت نکرد.

او نوشته است که جلیلی همچنین موافقت موقت خود با یک توافق دیگر براى دادن اجازه بازرسى از تاسیسات جدید غنى‌سازى ایران در فردو را اعلام کرده بود.

در صفحه ٥٩ کتاب «هنر تحریم ها»، نوشته ریچارد نفیو، ترجمه مرکز پژوهشهای مجلس آمده است: «این پروژه ییشنهاد ارائه سوخت هسته‌ای برای راکتور مذکور را به ایران ارائه مى‌کرد تا در عوض آن ایران بخشی از ذخیره‌ها اورانیوم غنی شده خود را تحویل بدهد. از منظر آمریکا این معامله خوبى بود، چرا که ایران سوخت هسته‌ای مورد نیاز خود را به‌دست مى‌آورد، سوختى که عملا نمى‌توانست در سلاح‌هاى هسته‌اى به کار گرفته شود، و همزمان ذخایر خطرناک اورانیوم از این کشور خارج مى‌شد. علاوه بر این، با این کار ایران دیگر نمی‌توانست استدلالى براى غنى‌سازى اورانیوم داشته باشد و مفهوم عرضه سوخت هسته‌ای توسط کشورها خارجى نیز بیشتر تقویت می‌شد تا پاسخى به استدلال‌های ایران داده شود به‌طورى که این کشور نتواند براى تامین سوخت هسته‌اى خود روى بازارهاى بین‌المللى حساب کند و می‌بایست حتما این صنعت را در داخل دنبال کند. متاسفانه سیستم سیاسى داخلى ایران پیشنهاد مذکور را به نوعى رد کرد و آن را زایل نمود. مذاکره‌کننده ارشد هسته‌اى ایران آقاى سعید جلیلى ابتدا علاقه خود به این پیشنهاد را وقتى توسط سازمان بین‌المللى انرژى اتمى و مطرح شد نشان داد. درواقع آقاى جلیلى موافقت موقت خود با این توافق و همچنین یک توافق دیگر براى دادن اجازه بازرسى از تاسیسات جدید غنى‌سازى ایران در فردو را اعلام کرد. آمریکا از وجود تاسیات فردو اطلاع داشت، اما آن را ینهان نگه داشته بود تا از نیت ایران در این زمینه آگاه شود. جلیلى همچنین پذیرفت که مجددا با کارشناسان فنی در ماه اکتبر دیدار کند. دو هفته بعد و تحت نظر آژانس بین‌المللى انرژى اتمى، ایران، آمریکا، فرانسه و روسیه به‌صورت موقت در پیشنهاد مرتبط با راکتور تحقیقاتى تهران توافق کردند.»

 

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.