کریستوفر نولان کارگردان آل پاچینو در فیلم «اینزومنیا» یا «بی‌خوابی» از وی درباره میراثش در هالیوود پرسش کرد.

همزمان با برنامه گرامیداشت آل پاچینو در «کواد سینمای» نیویورک که این ماه برگزار می‌شود، مجله «اینترویو» تصمیم گرفت تا از چند تن از مشهورترین همکاران این بازیگر بخواهد تا مصاحبه‌هایی با وی درباره حرفه وی انجام دهند. یکی از این مصاحبه کنندگان کریستفور نولان بود که آل پاچینو را در فیلم روانشناسانه «بی‌خوابی» در سال ۲۰۰۲ در برابر رابین ویلیامز جلوی دوربین برد.

نولان از پاچینو پرسید: چطور بین دیسیپلین فیلمنامه و برانگیختگی حسی به توازن می‌رسی؟

پاسخ آل پاچینو این بود: به فیلمنامه بستگی دارد اما خوب به تمرین هم نیاز داری. به عنوان یک عامل مهم، قوی‌ترین چیز، تمرین بیشتر است. این کار شما را برانگیخته‌تر می‌کند. این دقیقا مخالف آن چیزی است که دیگران فکر می‌کنند. بازیگری که عادت به تمرین نداشته باشد می‌گوید "وقتی برانگیخته می‌شوم که این حس خودش بیاید" و این دیدگاهی است که در بیشتر فیلم‌های امروز هم می‌بینیم. وقتی برای تمرین وجود ندارد. در حالی که سر تمرین، شما می‌توانید کارهای مختلفی انجام بدهید.

آل پاچینو ارجاعی هم به کارش با سیدنی لومت کارگردان فیلم‌های «سرپیکو» و «بعدازظهر سگی» داد و مثالی زد. وی با یادآوری این که لومت همیشه مطمئن می‌شد که یک برنامه سه‌هفته‌ای تمرین وجود دارد، برای شروع تولید برنامه‌ریزی‌ می‌کرد و به این ترتیب همه بازیگران می‌توانستند به فیلمنامه عادت کنند.

وی با اشاره به این که لومت بارها و بارها از بداهه‌پردازی سر صحنه فیلمبرداری هم حمایت کرده بود، گفت: تمرین فیلمنامه پیش از شروع به کار ایجاد حس برانگیخته شدن را راحت‌تر می‌کند زیرا به بازیگر اجازه می‌دهد تا با شخصیتی که می‌خواهد نقش او را ایفا کند حس نزدیکی بیشتری پیدا کند.

نولان یک سوال دیگر هم از پاچینو پرسید و آن این بود که آیا او کار روی صحنه تئاتر را بر سینما ترجیح می‌دهد؟

پاسخ بازیگر این بود: من کارم را با تئاتر شروع کردم، بنابراین همیشه با تئاتر راحت هستم. تئاتر زندگی است. بازخورد مخاطب را می‌بینی و معمولا، برای بازیگر متن راحت‌تر قابل بازی کردن است. در مورد شکسپیر البته، چون کار غنی‌تر است باید بیشتر کار کنی.  

 

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.