در بخشی از مصاحبه کارگردان «ملی و راه‌های نرفته‌اش» می‌خوانیم:  

اخیرا جایی خواندم که مخالفان فکری شما در اظهار‌نظری اعلام کردند که شما جدا از فیلم‌سازی، با ساخت فیلم «زن زیادی»‌ به ارگان تبلیغاتی «حزب مشارکت» تبدیل شدید. اصلا تابه‌حال کار سیاسی کرده‌اید؟

بله. اول انقلاب که دانشجوی سال اول بودم، به اقتضای آن روزها، من هم در دانشگاه همه جریان‌های فکری را دنبال می‌کردم و در بحث‌ها شرکت می‌کردم.

یعنی «هوادار» یا «عضو» تشکیلات سیاسی خاصی بودید؟

کنجکاوانه همه جریان‌های سیاسی آن زمان را دنبال می‌کردم. روزنامه‌هایشان را می‌خواندم و در بحث‌های سیاسی شرکت داشتم. اصولا از بچگی کنجکاو بودم. خوشم می‌آمد درباره همه مسائل، خصوصا آن گروه‌های سیاسی که قبل از انقلاب فعال بودند و در زمان انقلاب نسبت به آنها سمپاتی‌ زیادی در بین جوانان وجود داشت، ‌بیشتر بدانم. مثلا زندگی‌نامه‌های شهدای گروه‌های مختلف را می‌خواندم یا در جلسات علنی که در دانشگاه تشکیل می‌شد، ‌شرکت می‌کردم. به‌ویژه خسرو گلسرخی که محبوب همه نوع گرایش بود. از گروه‌های چپ تا گروه‌های مذهبی. به‌طورکلی به‌دلیل روحیه پرسشگری که دارم در هیچ قالبی جا نمی‌گیرم. ترجیح می‌دهم منتقد همه ‌گروه‌ها باشم تا دنباله‌رو یک گروه خاص.

منظورتان این است که بیشتر دنبال پاسخِ ‌سؤال‌هایتان بودید؟

همین‌طور است. مثلا در میتینگ‌ها با هرنوع گرایش فکری از مائوئیست‌ها، مجاهدین و فداییان خلق، گرفته تا گروه‌های مذهبی شرکت می‌کردم. حتی به جلسات پرسش و پاسخ نورالدین کیانوری که رهبر توده‌ای‌ها بود، هم می‌رفتم. به‌طورکلی آدم کنجکاوی بودم و هستم و حالا هم صبح به صبح سرمقاله روزنامه‌های مختلف را می‌خوانم تا ببینم در جامعه چه خبر است اما روحیه عضوی از یک گروه‌سیاسی‌بودن را ندارم، چون به همه گروه‌ها نقد دارم. تصورم این است که اگر وارد گروهی شوم، به‌دلیل پرسش‌های زیادی که می‌پرسم فوری اخراجم می‌کنند. همان‌طور که فرمودید من آدمی هستم که سؤال زیاد می‌کنم. احتمالا به‌همین‌دلیل، هیچ تشکیلاتی من را به درون خود راه نمی‌دهد. مثلا در دوره‌ای عضو شورای مرکزی «کانون کارگردانان» خانه سینما شدم. ولی شش ماه بعد خودم استعفا کردم! چون نتوانستم تحمل کنم که حقی، ‌ناحق شود و سؤالی بی‌پاسخ بماند.

تحلیلتان از این که به سیاسی‌کاری متهم شدید، ‌چیست ؟

چه بگویم؟! این از تخیل یکی از سایت‌های اصولگراست که زمان ساخت فیلم «زن زیادی» را هم‌زمان با حرکت جبهه مشارکت که «کنوانسیون حقوق زنان» را امضا ‌کردند، کنار هم گذاشته است و این‌طور نتیجه گرفته است که این فیلم به سفارش ایشان ساخته شده است. جالب اینکه حتی گروه‌های متنوع اصلاح‌طلب هم روحیه من را نمی‌پسندند و در ٣٠سال فعالیت فیلم‌سازی‌ام، حمایت جدی از من و همسرم نکرده‌اند اما می‌توانم بگویم سقف تحملشان کمی بلند‌تر از سقف تحمل اصولگرا‌هاست. به‌هرصورت به اصولگرایان اطمینان می‌دهم که هزینه ساخت فیلم «زن زیادی» صد درصد از جیب من و همسرم پرداخته شده است و حتی یک ماشین و پاسگاه پلیس هم از این فیلم دریغ کرده‌اند. به‌طوری‌که تمامی ایستگاه‌ها را دکور زدیم. فیلم‌های پشت‌صحنه موجود است، می‌توانید ببینید که به‌طور علنی از همه ارگان‌ها انتقاد کرده‌ام.

 

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.