حسین موسوی: پارچه‌هایی که روی آنها نوشته شده «ساخت چین» از رودخانه «یالو»، در مرز مشترک کره‌شمالی و چین عبور می‌کند و وارد جایی می‌شود که در اصطلاح نقطه تاریک جهان به حساب می‌آید. حالا کره‌شمالی سعی دارد با بسط تجارت خود با کشور تقریبا هم‌اندیش‌اش، یعنی چین، مبادلات تجاری‌اش را گسترده کند تا از این فلاکت اقتصادی خارج شود. از سوی دیگر، کالاهایی که در داخل کره‌شمالی با برچسب سایر کشورهای خارجی ساخته می‌شود و از این کشور به چین فرستاده می‌‌شود تا از آنجا در زمره کالاهای صادراتی به دیگر کشورها فرستاده شود، یکی از تازه‌ترین شگردهای پیونگ‌یانگ است تا دستی به سر و روی اقتصاد نزارش بکشد. برای این موضوع پیونگ‌یانگ یک دلیل ویژه دارد: کره‌شمالی این برچسب‌ها را تهیه می‌کند زیرا در عمل قادر به صادرات آنها با نام کشورش نیست. اگر با برند اقتصادی‌اش دست به صادرات بزند با قوانین دست و پاگیر تحریم‌ها مواجه خواهد شد و در عمل نمی‌تواند سود حاصل از فروش این کالاها را بی‌دردسر دریافت کند. قراین نشان می‌دهد که کره قصد دارد به «رشد اقتصادی» برسد، از این رو به دنبال عملیاتی است که می‌توان به آن عملیات «رشد اقتصادی» گفت. براساس این تئوری، آمریکا و شرکای غربی‌اش به دنبال این هستند که هر روز حلقه محاصره اقتصادی را علیه پیونگ‌یانگ تنگ‌تر کنند و اجازه کسب درآمد بیشتر را به این کشور کمونیستی ندهند. این تئوری می‌گوید که آنها باید خود آستین بالا بزنند تا بتوانند کره‌شمالی را از رکود فراگیر خارج کنند. قاطبه مردم کره‌شمالی در فقر مطلق به سر می‌برند که با اعانه‌های دولتی زندگی می‌کنند، اما براساس پیش‌بینی‌های اخیر موسسات اقتصادی و تحقیقاتی، اقتصاد کره‌شمالی در حال رشد است.

موسسه تحقیقاتی «هیوندای» در کره‌جنوبی پیش‌بینی می‌کند که کره‌شمالی در سال جاری میلادی رشد اقتصادی قابل توجهی را تجربه خواهد کرد. بر این اساس پیش‌بینی می‌شود که کره با رشد ۷ درصدی روبه‌رو خواهد شد. شهر «دَندانگ» در چین، یکی از مهم‌ترین عوامل رشد اقتصادی کره‌شمالی به حساب خواهد آمد. گفته می‌شود مدیران تجاری چین و کره‌شمالی، این شهر را به عنوان کندوی عسل خود انتخاب کرده‌اند و مبادلات در این نقطه، بین دو کشور صورت می‌گیرد. یکی از تجار چینی در این شهر پیش‌بینی می‌کند یک چهارم جمعیت این شهر با تجار اهل کره‌شمالی در حال داد و ستد هستند. یک کارخانه در این شهر بیش از ده‌ها کارگر کره‌شمالی را به خدمت گرفته است تا در تولید و دوخت و دوز «شلوار» برای این شرکت کره‌شمالی کار کنند. این کارگران هر چند در شرایطی سختی در حال کار کردن هستند و عموما این دوخت و دوزها زیر نور لامپ «فلورسنت» صورت می‌گیرد اما زنانی که در این کارخانه مشغول به کار هستند امید دارند که بتوانند با تهیه مقداری پول برای زندگی به آمریکا بروند. این در حالی است که یکی از مدیران داخلی این شرکت که اهل کره‌شمالی است می‌گوید این زنان برای پیشرفت کشورشان در این مکان مشغول به کار شده‌اند. کارخانه‌هایی از این دست در سراسر مرز مشترک چین و کره‌شمالی گسترده شده‌اند. جنس و کالاهایی که ساخت کره‌شمالی هستند اما در نهایت در زمان خروجی نوشته می‌شود: «ساخت چین». پیش از این گفته می‌شد که چین در مورد کره‌شمالی در دوران کیم‌ جونگ اون بسیار سختگیرانه عمل ‌کرده است اما در عمل نشان داده که پکن نه تنها «غرولندهای سیاسی‌اش» را علیه «اون» کم کرده، بلکه در حال کمک کردن به رهبر جوان کره‌شمالی است تا بتواند از این وضعیت خارج شود. پیش از این بارها گفته شده بود، پس از مرگ شوهر عمه «اون» که به دست سگ‌های گرسنه شکار و اعدام شد، رابطه پیونگ‌یانگ و پکن شکرآب شده است. زیرا گفته می‌شد که شوهر عمه رهبر کره‌شمالی ارتباطات نزدیکی با مقامات پکن داشته و پس از مرگ وی، پکن از اعدامش اظهار نارضایتی کرده است. مدیر کارخانه پارچه‌سازی کره‌شمالی در گفت‌وگو با روزنامه واشنگتن پست خود را «آقای کیم» معرفی می‌کند، اما به نظر می‌رسد که از گفتن اسم کامل خود ابا دارد. زیرا وی تلویحی به خبرنگار واشنگتن‌پست فهمانده که افشای کامل نام وی ممکن است به قیمت جانش تمام شود. او می‌گوید که اقتصاد کره‌شمالی مثل یک «سبد خالی» است و از نظر قدرت اقتصادی به یک‌پنجاهم اقتصاد کره‌جنوبی می‌رسد. کیم در ارتباط با صادرات کالاهای ساخت کره‌شمالی می‌گوید که نه تنها وی، بلکه سایر مقامات کره‌شمالی نیز هیچ مشکلی ندارند از اینکه شلوارهایی که می‌دوزند به قصد کشورهای امپریالیستی بارگیری می‌شوند. این شلوارهایی که عمدتا در این منطقه تولید می‌شوند به قصد کره‌جنوبی، ژاپن و ایالات‌متحده بارگیری می‌شوند. کیم می‌گوید که برای وی مهم نیست این کشورها دشمن به حساب می‌آیند یا نه، او قصد تجارت دارد.