کارول اندرسون رئیس مطالعات آفریقایی‌-آمریکایی دانشگاه اِموری وقتی به پشت سر نگاه می‌کنیم تا ببینم در میانه تابستان در فرگوسن چه اتفاقی افتاده است، یک تحلیل آسان از آن ارائه می‌شود. اینکه بار دیگر اپیزودی از خشم سیاهان علیه پلیس سفیدپوستی آغاز شده است که یک مرد سیاه‌پوست آمریکایی‌-آفریقایی غیرمسلح را کشته است. اما این نگاه به پشت‌سر است و مطابق با آنچه در حال وقوع است ندارد. در این زمینه باید کمی دقیق بود. ‌به‌عنوان مثال ما در آخرین خشم و اعتراض سفیدپوستان چه دیده‌ایم؟ مطمئنا اعتراض در یک ردای منظم و مرتب از نظم و قانون‌پذیری که از آن ‌به‌عنوان خشم و اعتراض یاد می‌کنند. اعتراض و آشوب قاعدتا برای جلب توجه است اما باید خشم واقعی را در جلسات سیاهان آفریقایی-آمریکایی دنبال کرد که چندان مورد توجه جامعه آمریکا نیستند. این در شرایطی است که اگر یک سفیدپوست به امری معترض باشد، لازم نیست که به خیابان‌ها بیاید و با سرش به استقبال گلوله‌های پلاستیکی برود. در مقابل، خشم سفیدپوستان با هاله‌ای از احترام روبه‌رو است. دادگاه، پلیس، قانون، فرمانداران و هر چه که برای جلب توجه لازم است در دسترس او قرار دارد. خشم سفیدپوستان دوباره در تاریخ آمریکا تکرار می‌شود. این خشم پس از جنگ جهانی دوم توسط دادگاهی در آمریکا دوباره زنده شده است. به نظر می‌رسد این موضوع پس از آن صورت گرفته است که در این زمینه روندی رو‌به جلو را شاهد بودیم و یک سیاه‌پوست در سال ۲۰۰۸ راه کاخ سفید را در پیش گرفت. برای هر پیشرفتی در آمریکا یک عقب‌گرد وجود دارد.

به تاریخ بازگردیم. پیروزی شمالی‌ها در جنگ‌های داخلی آمریکا، صلح را به این سرزمین بازنگرداند. در عوض، رهایی، خشم سفیدپوستان را در مقابل انقیاد سیاه‌پوستان به همراه داشت. قانونگذاران جنوب تقلا کردند که دوباره برتری نژادی سفیدپوستان را با رنگ و لعاب قانونی به متن قانون اساسی بازگردانند. قانونگذاران سفیدپوستی از حزب جمهوری‌خواهان مانند تادئوس استیونسون و سناتور چارلز سانمر، به دنبال این هستند که عقاید خود را به شکل قانون در بیاورند و این برتری نژادی را در اصلاحیه‌های سیزدهم تا پانزدهم خنثی کنند. با این وجود، به‌رغم این بالا و پایین شدن درگیری‌های نژادی، با انتخاب شدن باراک اوباما برای ریاست‌جمهوری ایالات‌متحده امیدها کمی بارور شد و تا حدودی بیانگر این بود که آب و هوای بحث‌های نژادی تغییر کرده است. اما چنین امیدهایی در ایالات متحده عمر کوتاهی دارد. تصمیم‌های سریالی دادگاه عالی ایالات‌متحده، بازگشت قوانین سرکوب‌کننده، افزایش قوانین مستقل و ادامه خشونت پلیس. ترس‌هایی را که از انتخاب مجدد باراک اوباما به وجود آورده بود، روند را به گذشته بازگرداند. در یکی از این قوانین مستقل رد پای نژادپرستی به وضوح دیده می‌شود. در حالی که ظاهرا به قصد دفاع از صندوق آرا چنین چیزی گفته می‌شود، اما سیاهان لازم است که در پای صندوق‌های رای برای احراز هویت یک عکس از کارت شناسایی خود داشته باشند. در این صورت این قانون دست کم بر ۶ میلیون رای‌دهنده سیاه‌پوست تاثیرگذار خواهد بود. زیرا ۲۵ درصد از سیاهان آمریکا فاقد عکس از کارت شناسایی خود هستند. به این موارد جنبش تی‌پارتی را هم اضافه کنید. آنها مدام در حال حمله به شاغلین آمریکایی‌-آفریقایی تبارها هستند و قصد محدود کردن آنها را دارند. پس شورش‌های چند شب اخیر را نباید تنها در ماجرای براون خلاصه کرد. معترضان فرگوسن به این می‌اندیشند که چگونه سیستم قضایی آمریکا اجازه می‌دهد ضاربی که ۶ گلوله در تن نوجوانی سیاه‌پوست نشانده است این‌گونه تبرئه و آزاد شود. تنها چیزی که باید از ماجرای فرگوسن به یاد داشت این است که خشم سفید علیه سیاهان دوباره پا گرفته است.