انتخابات پوچ
توماس فریدمن تحلیلگر نیویورک تایمز مترجم: محمد حسین باقی ما به تازگی یک انتخابات میان دوره‌ای بی‌معنا داشتیم. هیچ گاه این همه پول صرف نشده تا در مورد آینده‌ای که این قدر سیال است‌اندکی به تامل بپردازیم. اگر یک انتخابات جدی داشتیم چه می‌گفتیم؟ در این انتخابات همه چیز داشتیم جز مساله‌ای که بسیار مهم است و آن چالش‌هایی است که در دنیای امروز با آن مواجهیم اما در انتخابات اخیر سخنی از آن به میان نیامد. بزرگ‌ترین چالش‌هایی که امروز با آن مواجهیم اینها است: مقاومت کارگران، محیط‌زیست و نهادهایمان.
توماس فریدمن تحلیلگر نیویورک تایمز مترجم: محمد حسین باقی ما به تازگی یک انتخابات میان دوره‌ای بی‌معنا داشتیم. هیچ گاه این همه پول صرف نشده تا در مورد آینده‌ای که این قدر سیال است‌اندکی به تامل بپردازیم. اگر یک انتخابات جدی داشتیم چه می‌گفتیم؟ در این انتخابات همه چیز داشتیم جز مساله‌ای که بسیار مهم است و آن چالش‌هایی است که در دنیای امروز با آن مواجهیم اما در انتخابات اخیر سخنی از آن به میان نیامد. بزرگ‌ترین چالش‌هایی که امروز با آن مواجهیم اینها است: مقاومت کارگران، محیط‌زیست و نهادهایمان. چرا بزرگ‌ترین چالش این است: دنیا به سرعت جلو می‌رود. سه نیروی بزرگ در این سیاهه- بازار، مادر طبیعت و قانون مور در عین حال به سرعت در حال حرکت هستند. برای مثال، جهانی شدن بازار، اقتصادها را بیش از هر زمان دیگری به هم گره می‌زند و باعث می‌شود کارگران ما، سرمایه گذاران‌مان و بازارهایمان بسیار در هم تنیده تر شوند و بدون حائلی برای محافظت از آنها در معرض گرایش‌های جهانی قرار بگیرند.
قانون مور- نظریه‌ای که می‌گوید سرعت و قدرت ریزتراشه‌ها هر دو سال یکبار دو برابر خواهد شد- همان‌طور که‌اندرو مک کافی و اریک برینیولفسون در کتاب شان «عصر دوم ماشین» گفته‌اند- به‌طور بی‌وقفه‌ای در حال افزایش قدرت نرم‌افزارها، کامپیوترها و روبات‌هایی است که اکنون جایگزین بسیاری از مشاغل یقه سفید و آبی سنتی شده در حالی که مشاغل جدیدی را به وجود می‌آورد که همه‌اش مستلزم مهارت‌های بیشتری است. رشد سریع کربن در اتمسفر ما و تخفیف محیط‌زیست و جنگل‌زدایی به دلیل رشد جمعیت روی کره زمین- تنها منزلی که داریم- اکوسیستم مادر طبیعت را با سرعت بیشتری بی‌ثبات می‌سازد.
به‌طور خلاصه، ما در میانه سه «تغییر آب و هوایی» هستیم: یک تغییر، تغییر دیجیتالی است؛ دومی تغییر اکولوژیک است و سوم تغییر ژئواکونومیک است. به همین دلیل است که دولت‌های قدرتمند تحت فشار هستند، دولت‌های ضعیف از هم می‌پاشند و آمریکایی‌ها از این مساله احساس خشم می‌کنند که هیچ‌کس نمی‌تواند به سرعت خود را بازسازی کند تا از خشم آنها بکاهد. البته آنها حق دارند. تنها بازسازی شامل چیزهای بزرگ و سخت می‌شود که می‌تواند طی زمان و با هم ساخته شود: زیرساخت‌های مقاوم، خدمات درمانی مقرون به صرفه،
فرصت تازه بیشتر و یادگیری مادام‌العمر برای مشاغل جدید، سیاست‌های مهاجرتی که استعدادها را جذب می‌کند، محیط‌زیست‌های پایدار، بدهی قابل مدیریت و نهادهای حکومتی سازگار با سرعت جدید.
می گویید این فقط نظریه است؟ واقعا؟ به یک جنبه در یک کشور نگاهی بیفکنید: مادر طبیعت در برزیل. در ۲۴ اکتبر رویترز این مساله را از سائوپائولو گزارش داد: «بزرگ‌ترین و ثروتمندترین شهر آمریکای جنوبی تا نیمه نوامبر با فقدان آب آشامیدنی مواجه می‌شود؛ اگر به زودی باران نبارد. سائوپائولو، کلان شهر برزیلی با ۲۰ میلیون جمعیت، از بدترین خشکسالی خود در ۸۰ سال گذشته در رنج است در حالی که منابعی که این شهر را تامین می‌کرد پس از خشکسالی غیرمعمول خشکیده است.» چه می‌گویید؟ آیا آب در سائوپائولو رو به اتمام است؟ بله.
«خوزه ماریا کاردوسو دا سیلوا»، مشاور ارشد در Conservation International می‌گوید: این خشکسالی به چشم‌اندازی آسیب‌زده که ۸۰ درصد جنگل‌های طبیعی را همراه با سرچشمه‌های «سرا دا کانتاریا» که ۶ ذخیره گاه مصنوعی از جمله سائوپائولو را تغذیه می‌کند عریان کرده است. زمین‌های کشاورزی، مراتع و مزارع اوکالیپتوس جایگزین جنگل‌ها و زمین‌های مرطوب شده است. بنابراین، امروز لوله‌ها و ذخایری که آب را جمع می‌کنند هنوز برقرار هستند اما زیرساخت‌های طبیعی جنگل‌ها و سرچشمه‌ها به شدت آسیب دیده است. خشکسالی مسبب این حادثه است. داسیلوا می‌گوید: «جنگل‌های طبیعی مانند اسفنجی عظیم عمل می‌کنند که آب را جذب کرده و به تدریج آن را به شکل بخار آزاد می‌کنند. آنها همچنین از مسیرهای آب محافظت کرده و از کیفیت آب با کاهش رسوب‌ها و تصفیه آلودگی‌ها حفاظت می‌کنند. از بین رفتن جنگل‌ها در کانتاریا باعث افزایش فرسایش شده و منجر به افت کیفیت آب شده و جریان آب‌های فصلی را تغییر داده و مقاومت کل سیستم در برابر حوادث شدید آب و هوایی را کاهش می‌دهد.» ظرفیت سیستم کانتاریا به زیر ۱۲ درصد رسیده است.
متاسفانه، جنگل‌زدایی در دوران ریاست‌جمهوری دیلما روسف-رئیس‌جمهور تازه منتخب برزیل- افزایش یافت اما مساله چندان مهمی در انتخابات برزیل نبود. با این حال، رویترز نقل قولی از «آنتونیو نوبر»- دانشمند برجسته در «موسسه تحقیقات فضای ملی» در برزیل- آورده و استدلال او را چنین نقل می‌کند که «گرمایش جهانی و جنگل‌زدایی از آمازون با کاهش شدید آزادی میلیاردها لیتر آب از سوی درختان انبوه جنگلی باعث تغییر آب و هوا در منطقه شده است. رطوبتی که از آمازون به شکل بخار ابر می‌آید- آنچه ما «رودخانه‌های پرنده» می‌نامیم- به شدت افت کرده و به این وضعیت نابودکننده‌ای که امروز در آن زندگی می‌کنیم، کمک کرده است.»
«پاول گیلدینگ»، فعال محیط‌زیست استرالیایی و نویسنده کتاب «اخلال بزرگ»، ایمیلی از برزیل فرستاد و گفت که فقدان پاسخ جدی برزیل «موید این مساله برای من است که ما هیچ پاسخی به مسائل بزرگ جهانی نمی‌دهیم تا زمانی که به اقتصادمان آسیب بزند. تصور این سخت است که شهری با ۲۰ میلیون جمعیت بی‌آب شود. با این حال، با وجود تهدید واضح، مهم‌ترین پاسخ این است که «امیدواریم باران ببارد.» چرا انکار؟چرا که تبعات پذیرش بسیار سنگین است و باور داریم که وقتی انکار را کنار می‌گذارید هیچ راه بازگشتی ندارید. این وضعیت می‌طلبد که این کشور با فوریت تغییر و نه کاهش جنگل‌زدایی و ضرورت آماده‌سازی کشور برای خطراتی که آب و هوای متغیر به دنبال می‌آورد، دست به گریبان شود.»
وقتی تغییر در بازار، مادر طبیعت و قانون مور اینقدر سریع است، فرصت‌ها و فشارها هم فراوان است. روزی، انتخاباتی خواهیم داشت در مورد اینکه چگونه محافظت کنیم، بهره‌برداری کنیم و با آنها سازگاری یابیم؛ انتخاباتی که آمریکا و آمریکایی‌ها را روزی مقاوم‌تر خواهد کرد.
ارسال نظر