در میانه وطن‌دوستی و نگرانی

 برای برخی، حضور کشتی‌های خارجی در سواحل، نشان‌دهنده‌ اجابت دعاهای دیرینه است. برای برخی دیگر، این یک توهین امپریالیستی به یک ملت مستقل است. «الیزابت ملیموپولوس» و «اسلیتر فرناندز» در گزارشی برای الجزیره نوشتند، «دیوید اوروپزا»، کشاورز و تاجر ۵۲ساله‌ای که توت‌فرنگی و شاه‌توت یخ‌زده‌ای را که خودش برداشت می‌کند، می‌فروشد، می‌گوید: «وطن، وطن است و ارتش من، ارتش من است.» او با وجود بیماری که نیاز به درمان برای سه بار در هفته دارد، می‌گوید که اگر ایالات متحده حمله کند، حاضر است بجنگد. اوروپزا درحالی‌که در مرکز شهر کاراکاس منتظر اتوبوس است و به افق خیره شده است، به الجزیره می‌گوید: «من تا زانو در خاک با آن مردم خواهم بود. من با آنها [ارتش ونزوئلا] با [مهاجمان] روبه‌رو خواهم شد. من هر طور که بتوانم کمک خواهم کرد.»

ایالات متحده از ماه سپتامبر چندین حمله در دریای کارائیب و اقیانوس آرام انجام داده که بیش از ۸۰نفر را کشته است. دولت دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور ایالات متحده، هیچ مدرکی برای اثبات ادعای خود مبنی بر اینکه قایق‌های هدف قرار گرفته حاوی مواد مخدر یا قاچاقچیان بوده‌ یا اینکه به سمت ایالات متحده در حرکت بودند، ارائه نکرده است. همچنین هیچ توجیه قانونی برای این عملیات ارائه نکرده است؛ اقداماتی که بسیاری از کارشناسان می‌گویند نقض قوانین بین‌المللی است. در همین حال، ترامپ همچنین گفته است که ایالات متحده در حال آماده شدن برای حمله به قاچاقچیان مواد مخدر «در خشکی» است و این نشان می‌دهد که یک عملیات نظامی مستقیم علیه ونزوئلا ممکن است قریب‌الوقوع باشد.

برای برخی در ونزوئلا، این فشار ایالات متحده بر نیکولاس مادورو، رئیس‌جمهور ونزوئلا، برای کشور خوب است. «کارولینا تووار»، ۶۰ ساله، روی نیمکتی در یکی از شلوغ‌ترین میادین شهر نشسته است. او که فروشنده شکلات و شیرینی است، می‌گوید که با فشار ایالات متحده، «ونزوئلا آزاد خواهد شد». او می‌گوید: «روزی فرا خواهد رسید که ما آزادی را به دست خواهیم آورد. من فکر می‌کنم مادورو همین الان هم فشار زیادی را احساس می‌کند.» اظهارات او نشان‌دهنده‌ ناامیدی و سرخوردگی گسترده در ونزوئلا است. مادورو -که نزدیک به ۱۲ سال ریاست جمهوری‌اش با بحران عمیق اقتصادی و اجتماعی و تلاش‌های مکرر ایالات متحده برای اعمال فشار یا برکناری دولتش همراه بوده است - در ژانویه برای سومین دوره سوگند یاد کرد.

او توسط مرجع انتخاباتی ونزوئلا و دادگاه عالی این کشور به‌عنوان برنده انتخابات ماه ژوئیه اعلام شد؛ اگرچه آمار دقیقی که پیروزی او را تایید می‌کرد، هرگز منتشر نشد. به گفته‌ مخالفان، شمارش آرای آنها نشان می‌دهد که نامزدشان ادموندو گونزالس با اختلاف زیادی پیروز شده است؛ نتیجه‌ای که باعث شده ایالات متحده و چندین دولت دیگر او را به‌عنوان رئیس‌جمهور منتخب به رسمیت بشناسند. ناظران مستقل نیز انتخابات را زیر سوال برده‌اند.

اما طبق نظرسنجی‌ها، تووار در این کشور در اقلیت است. اکثر ونزوئلایی‌ها بیشتر نگران معیشت روزانه، حقوق پایین و تورم هستند تا مسائل ژئوپلیتیک و از فشار ایالات متحده یا حمله به کشورشان حمایت نمی‌کنند. طبق نظرسنجی ماه گذشته شرکت Datanalisis مستقر در کاراکاس، اکثر ونزوئلایی‌ها همچنان با تحریم‌های اقتصادی علیه این کشور مخالفند. این نظرسنجی نشان داد که ۵۵درصد از پاسخ‌دهندگان با تحریم‌های بخشی، مالی یا نفتی مخالفند؛ درحالی‌که تنها ۲۱ درصد با آنها موافقند. در مورد حمله نظامی خارجی، ۵۵درصد از ونزوئلایی‌ها با آن مخالف بودند؛ درحالی‌که ۲۳ درصد گفتند که از آن حمایت خواهند کرد.

دلایلی که بیشتر مخالفان حمله ذکر کرده‌اند، مرگ غیرنظامیان، خطر جنگ داخلی، هرج و مرج و وخامت طولانی‌مدت اقتصادی است. حامیان فشار خارجی برای تغییر در ونزوئلا گفتند که معتقدند این امر به تقویت دموکراسی، ایجاد صلح و بهبود اقتصادی کمک می‌کند. این نظرسنجی نشان می‌دهد که اکثر ونزوئلایی‌ها نه از مخالفان حمایت می‌کنند و نه از مادورو؛ همچنین ۶۰درصد خود را از نظر سیاسی بی‌طرف توصیف کردند، درحالی‌که ۱۳درصد از دولت و ۱۹درصد از مخالفان حمایت می‌کنند.

یک مقام دولتی به شرط ناشناس ماندن گفت: «می‌توانم درک کنم که برخی از ونزوئلایی‌ها معتقدند این نوع فشار از سوی ایالات متحده می‌تواند باعث تغییر سیاسی و بهبود اوضاع شود. با این حال، از دیدگاه من، دخالت خارجی هرگز در هیچ کشوری مثبت نیست. ما این را در پاناما، سوریه، لیبی و بسیاری از کشورهای خاورمیانه دیده‌ایم.» اوروپزا، چند بلوک آن طرف‌تر از تووار، نسبت به ونزوئلا و نخبگان آن و ترامپ و نیات او بدبین است. اما او کاملا مطمئن است که جنگ پاسخ هیچ‌یک از این مشکلات نیست. اوروپزا می‌گوید: «هیچ‌کس جنگ نمی‌خواهد. ما صلح می‌خواهیم.»

او سپس تامل می‌کند و به کسانی اشاره می‌کند که به باور او خواهان جنگ هستند. او استدلال می‌کند: «سیاست ایالات متحده با تسلیحاتش بسیار تغییر می‌کند و این برای هر کسی که ریاست‌جمهوری را به‌دست می‌گیرد، پول تولید می‌کند.» او خاطرنشان می‌کند که بسیج نیروها در ونزوئلا احتمالا نخبگان محلی را نیز ثروتمند می‌کند. «چه کسی ثروتمند می‌شود؟ آنها، و کسانی که ما نمی‌شناسیم.» با این حال، بدبینی او نسبت به دولت به معنای حمایت از حملات خارجی به کشورش نیست.