سومین دوره نخست‌وزیری مودی آغاز شد
هندوئیسم میانه‌رو؟
«مجیب مشعل» و «هاری کومار» در گزارش ۹ژوئن در نیویورک‌تایمز نوشتند، رهبران این احزاب درحالی‌که در مسیر ارائه خواسته‌ها و نظرات سیاسی خود به مودی بودند، در دام گروه‌های تلویزیونی گرفتار شدند. مخالفان او نیز زمان پخش بیشتری دریافت کردند و ایستگاه‌ها هم کنفرانس‌های خبری خود را به‌صورت زنده قطع می‌کنند؛ چیزی که در سال‌های اخیر تقریبا بی‌سابقه است. مهم‌تر از همه این تغییر را می‌توان در خود مودی دید. در حال حاضر، حداقل آن حال و هوای مسیحایی از بین رفته است. او خود را به‌عنوان مدیر متواضعی معرفی می‌کند که رای‌دهندگان با آرای خود نشان دادند واقعا هم او را می‌خواهند.
برای بسیاری، تغییر رویکرد مودی فقط می‌تواند به معنای چیزهای خوبی برای دموکراسی کشور باشد: حرکتی به سمت اعتدال در کشوری بسیار متنوع که روزگاری به شکل یکپارچه «اول هند» را در تصویر یک مرد نشان می‌داد. سوال این است که آیا مودی واقعا می‌تواند به چیزی تبدیل شود که در طول بیش از دو دهه حضورش در در جایگاه یک مکان منتخب واقعا آن نبوده یا نتوانسته باشد: «یک اجماع‌ساز.» آشوتوش، تحلیلگر مقیم دهلی نو که تنها از یک نام استفاده می‌کند و نویسنده کتابی درباره چگونگی تغییر سیاست هند در دوران مودی است، می‌گوید: «او یک سیاستمدار عمل‌گرا است. او به‌خاطر بقای خودش و بقای حزبش اندکی ملایم خواهد شد. اما تصور تغییر کیفی در شیوه حکومت‌داری او انتظار بیش از حدی است.»
برند حکمرانی مودی در سال‌های اخیر، استفاده از اهرم‌های قدرت در اختیارش -از فشار پرونده‌های پلیس گرفته تا شهوت سهم در قدرت و مزایای آن- برای شکستن مخالفان و کشاندن آنها به سمت خود بوده است. تحلیلگران می‌گویند که یک حزب حاکم مجروح ممکن است چنین تاکتیک‌هایی را امتحان کند تا برخی از قانون‌گذاران را کنار بزند تا جایگاه خود را در صدر جدول حفظ کند. اما در روزهای منتهی به ادای سوگند، تغییر رویکرد مشهود بود. هنگامی که اعضای ائتلاف جدید روز جمعه برای بررسی تشکیل دولت به سالن ساختمان قدیمی پارلمان هند رفتند، هربار که یکی از متحدان ارشد که در کنار او نشسته بود برای شروع سخنرانی خود برمی‌خاست، مودی نیز برمی‌خاست. زمانی که آن لحظه خاص برای مودی به‌عنوان گزینه نخست‌وزیری این ائتلاف فرا رسید، او منتظر ماند تا رهبران دو شریک اصلی ائتلاف در کنارش حضور داشته باشند و تاج گل ارکیده ارغوانی را بر گردنش بگذارند.
سخنرانی یک‌ساعته‌اش حاوی هیچ‌یک از ارجاعات معمول او به خودش به‌صورت سوم شخص نبود. لحنش سنجیده بود. او بر وعده ائتلاف مبنی بر «حکومت خوب» و «رویای یک هند توسعه‌یافته» تمرکز کرد و اذعان کرد که اوضاع با ۱۰سال گذشته متفاوت خواهد بود. آخرین باری که مودی به مجلس آمد، در ماه مه گذشته بود؛ یعنی هنگامی که او ساختمان جدید و مدرن‌تری را برای مجلس افتتاح کرد، ورودی او شاهانه بود چنان‌که گویی یک شاه وارد شده است: با علامت‌هایی روی پیشانی‌اش به نشانه تقوا و عصایی در دست درحالی‌که راهبان هندو بدون پیراهن از جلو و پشت سر او راه می‌رفتند. این بار او مستقیما به سراغ نسخه‌ای از قانون اساسی رفت که در آن می‌گوید هند یک دموکراسی سکولار و سوسیالیستی است و در برابر آن تعظیم می‌کند و آن را تا پیشانی خود بلند می‌کند.
