«مایکل واینز» در گزارش ۲۴دسامبر برای نیویورک تایمز نوشت، خیلی زود است که بدانیم آیا مناقشه اسرائیل و فلسطین می‌تواند این نسل را همچون مخالفان جنگ ویتنام در نیم‌قرن پیش‌تعریف کند یا خیر؟ اما برای بسیاری از کسانی که دوره ویتنام را مطالعه کرده یا در آن زندگی کرده‌اند، تشابهات با اعتراضات غزه قانع‌کننده است: یک تخریب نظامی فاجعه‌بار از هوا در یک سرزمین کوچک و توسعه‌نیافته، شکاف نسلی بر سر مسائل اخلاقی این درگیری، این احساس که جنگ نمایانگر جریان‌های سیاسی و فرهنگی بسیار گسترده‌تری بود؛ یک اعتماد بی‌وقفه در میان دانشجویان مبنی بر اینکه هدفشان درست بوده و هست. تفاوت‌ها نیز می‌توانند آشکار باشند. این تفاوت‌ها با حمله حماس آغاز که آغازگر این جنگ بود، شروع می‌شود؛ اما در عین حال، این جنگ با جنگی که در ویتنام رخ داد، قابل مقایسه نیست.

جنگ غزه توسط ارتش آمریکا انجام نمی‌شود، بر خلاف ویتنام که در آن بیش از ۵۸۰۰۰آمریکایی کشته شدند. «مایلز راپوپورت»، وزیر ایالتی سابق کانکتیکات که به S.D.S پیوست درحالی‌که در دهه۱۹۶۰ در هاروارد تحصیل می‌کرد، شباهت‌هایی را دید؛ اما گفت که این دو حرکت و این دو لحظه به شکلی اساسی با هم تفاوت دارند: ایالات متحده در نمایشی از غرور ابرقدرتی وارد ویتنام شد. او افزود اما اسرائیل پس از حمله ۷اکتبر برای موجودیت خود می‌جنگد. پردیس‌های دانشگاهی آمریکا از زمان ویتنام به دلایل بی‌شماری اعتراض کرده‌اند؛ به‌ویژه برای مخالفت با آپارتاید در آفریقای جنوبی و بی‌عدالتی نژادی پس از قتل‌های مردان و زنان سیاه‌پوست از سوی پلیس در سال‌های ۲۰۱۴ و ۲۰۲۰. اما تظاهرات ضدجنگ مستمر مانند اعتراض علیه تهاجم به غزه دهه‌هاست که دیده نشده است.