مادر هانی، نِنگ دیداح ۳۴ ساله با عجله به مدرسه رفت؛ ولی مشاهده کرد، طبقه دوم آن کامل روی زمین نشست کرده است و طبقه اول - جایی که دخترش درس می‌خواند - ناپدید شده بود. ننگ روز پنج‌شنبه در روستای سرامپاد گفت: «من ناگهان احساس ضعف کردم. صداهایی شنیدم که «مامان، مامان، مامان» صدا می‌زدند؛ اما هیچ‌کدام را نمی‌شناختم.» آمار رسمی تلفات زمین لرزه که منطقه کوهستانی جزیره اصلی کشور، جاوه را لرزاند تا روز پنج‌شنبه ۲۷۲نفر اعلام شد. این ممکن است نسبت به زلزله‌های پیشین کاهش قابل توجهی باشد. مقامات می‌گویند در حال حاضر مشخص است که حدود یک‌سوم کشته‌شدگان کودکان بودند که بسیاری از آنها در خانه‌ها یا مدارسی که ویران‌شده، گیر افتاده بودند.گستردگی خرابی‌های سازه‌ای توجه افکار عمومی را به چیزی جلب کرده است که کارشناسان می‌گویند یک مشکل همیشگی در اندونزی است: «تفاوت فاحش بین کیفیت ساختمان در مناطق شهری و روستایی.»

الیسا سوتانودجاجا، مدیر اجرایی مرکز مطالعات شهری روجاک که یک سازمان تحقیقاتی در جاکارتا است، گفت: «اگرچه اندونزی قوانین ساختمانی دارد، اما اجرای آنها مشکل است و فقدان نظارت و اجرا از سوی دولت، به‌ویژه در مناطق روستایی وجود دارد.» زمین‌لرزه‌های بزرگ و کوچک تقریبا هر روز در اندونزی رخ می‌دهد، کشوری با حدود ۲۷۰میلیون نفر که در نقطه تلاقی چندین صفحه تکتونیکی و در امتداد قوس آتش‌فشان‌ها و خطوط گسل قرار دارد. ویرانی‌ها به‌دلیل زمین‌لرزه‌های قوی توسط زمین، لغزش‌های ناشی از جنگل‌زدایی، استخراج معادن در مقیاس کوچک و توسعه شهری، تشدید شده است. بنجامین پی.هورتون، مدیر رصدخانه زمین سنگاپور گفت: «وضع به همین صورت هم باقی نخواهد ماند؛ زیرا تغییرات آب و هوایی آنها را بدتر خواهد کرد.» زمین‌لرزه‌های بزرگ به تلاش‌ها برای بالا بردن کیفیت ساخت‌و‌ساز در سراسر اندونزی افزوده‌اند.

هدف این است که خانه‌ها و سایر ساختمان‌ها بتوانند در برابر زلزله بدون فروریختن مقاومت کنند. اما زلزله‌های اخیر شکاف گسترده‌ای را بین استانداردهای ساختمان شهری و روستایی آشکار کرده است.در یک مثال، طبق یک مطالعه در ماه ژوئیه درباره قوانین ساختمان اندونزی، تخریب ساختمان‌ها پس از زلزله‌ای که در جزیره لومبوک در سال۲۰۱۸ رخ داد، عمدتا به «ناهماهنگی طراحی» از جمله عدم رعایت قوانین درباره تقویت سازه نسبت داده شد. کری سیه، یک زلزله‌شناس که اندونزی را مورد مطالعه قرار داده است، گفت: «ادارات دولتی، هتل‌ها و سایر ساختمان‌های بزرگ، به‌ویژه در جاکارتا، دارای کد استاندارد شده‌اند و در هنگام زلزله بسیار امن خواهند بود.» او گفت: «اما ساختمان‌های یک یا دو طبقه در سراسر کشور در خارج از شهرها بیشتر دیده می‌شود؛ درحالی‌که بسیاری از آنها با آهن تقویت‌کننده بسیار کم‌بنیه و بتن بی‌کیفیت ساخته شده‌اند و زمانی که زمین‌لرزه آنها را می‌لرزاند، تمایل به فروریختن دارند.»

کدهای ملی ساختمان اندونزی عمدتا از قوانین نیوزیلند و ایالات متحده اقتباس شده است. شهرداری‌ها موظفند کدهای خود را همراه با ارزیابی خطر بلایا و «مقررات برنامه‌ریزی محیطی» تهیه کنند. سوتانودجاجا، مدیر اجرایی مرکز مطالعات شهری روجاک می‌گوید: «اما تنها حدود ۳۰درصد از سازه‌ها آیین‌نامه‌های ساختمانی خود را تهیه کرده‌اند و بسیاری از آنها که دارای آیین نامه هستند، نمی‌توانند خودشان را به‌دلیل کمبود بودجه و نیروی انسانی یا چالش‌های جغرافیایی منطبق کنند.» وی افزود: «در مناطق روستایی بسیاری از خانه‌ها توسط ساکنان آنها ساخته می‌شود و کیفیت ساخت‌و‌ساز به وضعیت اجتماعی و اقتصادی آنها بستگی دارد.»